ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပါးလွ်ခဲ့ရေသာသူ၏အိပ္မက္ခ်ိဳ

ထိုေန႔က ကမာၻေၿမေပၚ၌ ေနာက္ဆံုးအၿဖစ္က်န္ရစ္ေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္လူသားနွစ္ဦး ထိပ္တိုက္ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အၿပန္အလွန္ ၿပစ္ခတ္သတ္ၿဖတ္ခဲ့ၾကၿခင္းအားၿဖင့္ ကမာၻ႔ဇာတ္ခံုႀကီးေပၚ၌ နားရက္မ႐ွိ ရွည္ၾကာစြာ ကၿပအသံုးေတာ္ခံေနခဲ့ေသာ တတိယကမာၻစစ္ၿပဇာတ္႐ွည္ႀကီး ကန္႔လန္႔ကာခ် ဇာတ္သိမ္းခဲ့ရသည္။

တစ္စနွင့္တစ္စ ပ်က္ပ်ယ္သြားေနခဲ့ေသာ ယမ္းေငြ႔အူအူမ်ား မေပ်ာက္ဆံုးခင္မွာပဲ လူသား၀ါဒ၏ ၿဖစ္တည္မႈႀကီး တစ္ခုလံုး အၿပီးသတ္ မ်ိဳးတုန္းခဲ့ေလၿပီ။

၀မ္းနည္းပါတယ္ ဘုရားသခင္ရယ္။ ခင္ဗ်ားအထပ္ထပ္ စကာခ် ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ရတဲ့ အသိဥာဏ္ အၿမင့္မားဆံုး သက္႐ွိအမ်ိဳးအႏြယ္ႀကီး အခုေတာ့လည္း အဲဒီအသိဥာဏ္အ႐ွိလြန္ ေရာဂါနဲ႔ပဲ ကမာၻေၿမေပၚကေန လံုးပါးပါးခဲ့ရၿပီေပါ့။

အဲဒီလို ဆူညံေပါက္ကြဲေနတဲ့ ယမ္းေငြ႔လႊတ္သံေတြ ၿငိမ္လည္းၿငိမ္က်သြားေရာ၊ နက္႐ိႈင္းတဲ့ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ပုန္းေအာင္းေနၾကတဲ့ သားရဲတိရိစာၦန္ေတြ အားလံုးလိုလို အၿပင္ကိုအလုအယက္နဲ႔ ေၿပးထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြအားလံုး ဟင္းလင္းၿပင္ ငတ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။

အဲဒီအထဲမွာ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးကို ေတာင္ပံတမမနဲ႔ နားစြင့္ေနခဲ့တဲ့ ဇီးကြက္ႀကီးတစ္ေကာင္လည္း ေ႐ွ႕ဆံုးကေန ပါခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီဇီးကြက္ႀကီးက တစ္ၿခားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင့္ကဲၿဖစ္ေပၚၿခင္းဆိုတဲ့ မိစာၦဒိ႒ိ လက္နက္ဆန္းႀကီးနဲ႔ ဘုရားသခင္ကို တစ္ခ်ိန္က အႀကီးအက်ယ္ စိန္ေခၚတိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇပညာ႐ွင္ႀကီး ခ်ားလ္စ္ဒါ၀င္ဆိုသူပါပဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း ဘုရားသခင္ရဲ႕ ထာ၀ရအမ်က္ေတာ္ ႐ွၿခင္းကိုခံခဲ့ရၿပီး သူေသေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီးတစ္ေကာင္ အၿဖစ္နဲ႔ ဒါဏ္ေပးၿခင္းကိုခံခဲ့ရတာေပါ့။ သူကေတာ့ အဲဒါေတြကို မသိ႐ွာပါဘူး။ ဘယ္သိမွာလည္း သူကလူအၿဖစ္ကေန ဆင့္ကဲေၿပာင္းလည္းတိုးတက္လာတဲ့ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူသိေနတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္မ်ိဳးႏြယ္စုမဆို ေၿပာင္းလည္းတိုးတက္တဲ့ အဆင့္တစ္ခုေရာက္ဖို႔ နွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူစေတးခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေပ့ါ။ အဲဒီအထဲမွာ လူသားဆိုတဲ့ မ်ိဳးစိတ္အၿဖစ္ကိုရ႐ွိဖို႔က အခ်ိန္အၾကာဆံုးဆိုေတာ့ အဲဒီမ်ိဳးႏြယ္စုႀကီး ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဖို႔ကို လူသားေတြကိုခ်စ္တဲ့ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္အၿဖစ္နဲ႔ သူက အၿမဲတမ္း စိုးရိမ္ထိန္႔လန္႔ေနခဲ့ရတာေပါ့။ အခုေတာ့ သြားခဲ့ေလၿပီ။

ဘုရားသခင္ေရ အဆင္ေၿပမယ္ဆို ေနာက္ထပ္နံ႐ုိး တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ေတာ့ ၾကည့္လုပ္ေပးပါဦး။ ဗ်ာ...တမင္႐ွင္းထုတ္လိုက္တာ။ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ဖန္ဆင္းခ်င္တုန္းကလည္း တစ္ပိုင္းကိုေသလို႔။ ဟူး........ထားလိုက္ပါေတာ့ ခင္ဗ်ား မကူညီဘူးဆိုလည္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီလူသားမ်ိဳးႏြယ္ႀကီး ထပ္မံေပၚေပါက္ဖို႔က သူ႔ေခါင္းေပၚကိုပဲ တိုက္႐ုိက္ၾကလာတာ မဟုတ္လား။ အၿခားဇီးကြက္ေတြလို ဖါသိဖာသာ ေနလို႔မရတာကေတာ့ သူက ဒါ၀င္ဇီးကြက္ၿဖစ္ေနတာကိုး...................။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေၿခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြေပၚ ၀ဲပ်ံရင္း ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီးခင္ဗ်ာ ေခါင္းစားေနေတာ့တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ...လူသားဆိုတဲ့ အရာမပါ႐ွိပဲ ကမာၻေၿမကိုဆက္လက္လည္ပတ္ဖို႔ ဆိုတာက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွမွ မၿဖစ္နိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူသိနားလည္ထားတဲ့ ဆင့္ကဲၿဖစ္ေပၚၿခင္းဆိုတာႀကီးကို ထုတ္သံုးဖို႔ဆိုတာကလည္း နွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ စေတးရဦးမယ္ဆိုေတာ့ ခုခ်က္ၿခင္းလူသားကို ပူဆာေနတဲ့ ကမာၻေၿမကို စိတ္႐ွည္႐ွည္ ေစာင့္ပါဦးဗ်ာလို႔ သူက ေၿပာမထြက္ခဲ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီး ေတာင္ေတြးေၿမာက္ေတြး လုပ္ေနလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေတြ႔သြား႔ါေလေရာ။ အဲဒီနည္းလမ္းက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႀကီးကို ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ကမာၻေၿမလည္း အခိ်န္ေတြဖင္ပြန္းေနေအာင္ သိပ္ေစာင့္စရာမလိုတဲ့ လက္ပူတိုက္ နည္းလမ္းႀကီးတစ္ခုေပါ့။ တစ္ၿခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ယၡဳလက္႐ွိ တိရိစာၦန္ေတြထဲက လူနဲ႔အနီးစပ္ဆံုးတူတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုကို လူသားေတြေနရာ၀င္ၿပီး တိုက္႐ုိက္ဆက္ခံေစမယ့္ ၿဖတ္လမ္းနည္းတစ္ခုပါပဲ။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ၾကားေခါင္းေပါက္ၿပီး မတ္တပ္ေလွ်ာက္သြားနိုင္ဖို႔ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိုက္ၿပီး ေၿပာင္းလည္းေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေရလိုက္ငါးလိုက္မူအရ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာပဲ ၿဖစ္လာနိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သူကသိ႐ွိေနခဲ့ေတာ့ အဲဒီနည္းလမ္းကို သံုးၾကည့္ဖို႔ သူဖက္ကပိုေသခ်ာသြားခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီလိုနဲ႔ လူသားအၿဖစ္ကို တိုက္႐ုိက္ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္ သတင္းႀကီးဟာ ေတာႀကိဳအံုၾကား စားက်က္ႀကိဳစားက်က္ၾကား မက်န္ေအာင္ပ်ံနွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူသားေနရာကို နဂိုကတည္းက ငမ္းငမ္းတက္လိုခ်င္ေနခဲ့ၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြဟာ သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာခဲ့ၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီးလည္း သူ႔အၾကံအစည္ကို ခပ္ၿမန္ၿမန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လူသားေ႐ြးခ်ယ္ပြဲႀကီးကို အခ်ိန္ေတြသိပ္စြဲမေနေတာ့ပဲ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ စတင္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို စစ္ဒါဏ္ကကင္းလြတ္ခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးၿဖစ္တဲ့ ကုလသမဂၢ အေဆာက္အအံုေဟာင္းႀကီးအတြင္းမွာ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ဒိုင္လူႀကီးကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးၿဖစ္တဲ့အတိုင္း ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးမွာ ပု႐ြက္ဆိတ္ကအစ ေ၀လငါးႀကီးေတြအထိ တိရိစာၦန္မ်ိဳးႏြယ္စုေတြအားလံုး ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ၿပဳခဲ့ေပမယ့္ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တခ်ိန္က လူသား၀ါဒကို မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေမ်ာက္ေတြကိုေတာ့ အၿခားတိရိစာၦန္ေတြက ၀ိုင္း၀န္းကန္႔ကြက္တာရယ္၊ ေမ်ာက္မဟုတ္တဲ့ အၿခားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္ကို လူသား၀ါဒအသစ္တစ္ခုအၿဖစ္ေၿပာင္းလည္း အစားထိုးေပးခ်င္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္ကူးတစ္ခိ်ဳ႕ရယ္ေၾကာင့္ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မၿပဳခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပဲ။
ေတာ္ၿပီေပါ့.....နွစ္ (၆) သန္းေလာက္ လူၿဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ လူနဲ႔လံုးလံုးပင္ နီးစပ္မႈမ႐ွိတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြကို ၿပိဳင္ပြဲစတာနဲ႔ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ၿဖဳတ္ခ်လာခဲ့လိုက္တာ ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ မ်ိဳးႏြယ္စု (၁၀)ခုကို ကိုယ္စားၿပဳတဲ့ လူသားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး စကာတင္ (၁၀) ေကာင္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲကေနထြက္လိုက္ရတဲ့ သတၱ၀ါေတြကလည္း ဘယ္သူမွအိမ္တန္းမၿပန္ၾကပဲ အဲဒီ (၁၀) ေယာက္ထဲက ဘယ္မ်ိဳးႏြယ္စုက လူသားအၿဖစ္ကို ရ႐ွိမယ္ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ၿပင္းၿပေနခဲ့ၾကေတာ့ ကုလသမဂၢအေဆာက္အအံုေဟာင္းႀကီးထဲမွာ သတၱ၀ါဦးေရေတြေလွ်ာ႔သြားဖို႔ ေနေနသာ ေနာက္ဆံုးေန႔အမွီ ေၿပးလာၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုလံုး ပိုလို႔ေဖြးေဖြးလႈပ္ လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေန႔ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို စကားတင္ဆယ္ဦးထဲက တစ္ဦးအပါအ၀င္ၿဖစ္တဲ့ ၀က္မ်ိဳးႏြယ္စုတို႔ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးကို စင္ၿမင့္ေပၚစတင္ဖိတ္ေခၚလိုက္ၿခင္းအားၿဖင့္ ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီးက ဖြင့္လွစ္ေပးလိုက္တယ္။

" ဟုတ္ကဲ့။ ႄကြေရာက္လာၾကတဲ့ တိရိစာၦန္လူႀကီးမင္းအေပါင္းတို႔......မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တင္ၿပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ လူေတြမွာ အဓိက႐ွိေနခဲ့ဖူးတဲ့ အရည္အခ်င္းႀကီး (၃)ခုအေၾကာင္းပါ။ အဲဒါကတစ္ၿခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးသိၿပီးၿဖစ္တဲ့ အိပ္ၿခင္း၊စားၿခင္း နဲ႔ ကာမဂုဏ္လိုက္စားၿခင္းတို႔ပါပဲ။ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြကို လူသားေတြနီးပါး ထပ္တူက်ေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ ဒီကမာၻေပၚမွာ အမ်ားႀကီး႐ွိမေနခဲ့တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွတဲ့အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔။ အဲဒီဂုဏ္အင္ေတြကို ေမြးရာပါ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ၿပီးသားၿဖစ္တဲ့ ၀က္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်ိဳးႏြယ္စုႀကီး လူသားတို႔ရဲ႕ဂုဏ္အင္ေတြကိုၿပန္လည္ထိန္းသိမ္းေပးဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေရွ႕ေမွာက္မွာ ယၡဳေရာက္႐ွိလို႔ ေနခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ လူသားဆိုတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စုႀကီး ေနရာကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ဆက္ခံဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀က္မ်ားကိုသာ ေနရာေပးသင့္ေၾကာင္း ၀က္မ်ိဳးႏြယ္စုႀကီးကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္က ဒီေနရာကေနၿပီး အဆိုတင္သြင္းပါတယ္ ခင္ဗ်ာ"

၀က္ေတြ စုစု႐ုံ႐ုံးလုပ္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခု၌သာ လက္ခုပ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာၿပီး အၿခားေနရာအသီးသီးမွာေတာ့ ကန္႔ကြက္သံမ်ားၿဖင့္သာ ဆူညံသြားခဲ့၏။ ဇီးကြက္ႀကီးက ေခါင္းတစ္ညိွတ္ညိွတ္နွင့္ ၀က္ေၿပာသြားသမွ်ကို စာအုပ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္း မွတ္သားထားလိုက္ၿပီးေနာက္ တိရိစာၦန္အုပ္ႀကီးဘက္လွည့္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကရန္ အခ်က္ၿပလိုက္သည္။

ၿပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြၾကားထဲက လူတစ္ေယာက္ဂိုက္အၿပည့္ဖမ္းၿပီး စင္ေပၚကို ေလးဘက္ကုန္းတက္လာသူကေတာ့ ဒုတိယေၿမာက္စကားတင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဦးေၿမေခြးဆိုသူေပါ့။

" မၿဖစ္နိုင္တာ ကို၀က္ရာ၊ အဲဒီ အိပ္၊ စား၊ ကာမ ဆိုတဲ့ စြမ္းရည္ႀကီးေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ ၀က္ေတြမွာသာ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၿမေခြးေတြမွာလည္း႐ွိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာဟိုေအာက္မွာ ရပ္ေနၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြအားလံုးမွာလည္း ႐ွိေနၾကပါတယ္"

အခ်က္က်တဲ့ ေၿမေခြးရဲ႕ေခ်ပခ်က္ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ႀကီး သေဘာက်ဆူညံသြားခဲ့ၿပန္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ခုဏကလက္ခုပ္ေတြ၀ိုင္းတီးခဲ့ၾကတဲ့ ၀က္ေတြကေတာ့မပါဘူးေပါ့။ ဆူညံသံေတြ ၿငိမ္က်သြားတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ေနလိုက္ၿပီး ေၿမေခြးကသူ႔စကားကို ဟန္အၿပည့္နဲ႔ ထပ္ဆက္လိုက္ၿပန္တယ္။

" တကယ္ကလူေတြဆိုတာ အိပ္၊ စား၊ ကာမေလာက္ပဲသိတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့သတၱ၀ါေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြမွာ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္းဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔လိုက္မမွီတဲ့ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ဆိုတာေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး႐ွိေနပါေသးတယ္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္းဆိုတဲ့ သင္တိုင္းမတတ္နိုင္တဲ့ ပညာရပ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၿမေခြးမ်ိဳးႏြယ္စုႀကီးက ထမင္းစားေရေသာက္ပညာလို သေဘာထားခဲ့တာဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖင္မွာအမွီးေပါက္ေနတာကလြဲလို႔ လူေတြနဲ႔တစ္ႀကိတ္ထဲ တစ္ဥာဏ္ထဲ ခြဲမရေအာင္ခၽြတ္စြပ္တူေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၿမေခြးေတြကသာ....ေၿမေခြးေတြကသာ....."

လည္ဆံေမြးဖြါဖြါႀကီးခါၿပီး စင္ေပၚကိုမ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ တက္လာတဲ့ ၿခေသၤ့ႀကီးကိုလည္းၿမင္ေရာ ေၿမေခြးခင္ဗ်ာ စကားေတာင္ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ မေၿပာနိုင္ေတာ့ပဲ စင္ေပၚကတစ္ခ်ိဳးထဲဆင္းေၿပးခဲ့ရတယ္။ ေၿပးမွာေပါ့...ၿခေသၤ့ဆို သူကငယ္ေၾကာက္ကိုး.......။ ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ၀င္မေၿပာပဲ သူ႔စာအုပ္ထူထူႀကီးထဲကိုပဲ ကုန္ကုန္းေရးေနတယ္။

ၿခေသၤ့ႀကီးက သူ႔အသံနက္နက္ႀကီးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ တစ္ခ်က္ဟိန္းလိုက္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ကိုနုတ္ခြန္းဆက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

" ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုေၿမေခြးေၿပာသြားသမွ်ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ သူလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတယ္ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္တည္းနဲ႔ေတာ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႀကီး ေရ႐ွည္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ မၿဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ကမာၻေၿမကို လူသားေတြအေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ့္ သတၱ၀ါမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုအတြက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈေတြအၿပင္ အဲဒါကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးပံုေဖာ္ေပးနိုင္မယ့္ ခြန္အားဗလဆိုတာကလည္း မ႐ွိမၿဖစ္လိုအပ္လွပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြအားလံုးၿပည့္စံုေနတဲ့အၿပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာပါ အေတြ႔အၾကံဳ႐ွိခဲ့ဘူးတဲ့ သူတို႔ၿခေသၤ့မ်ိဳးႏြယ္စုႀကီးကသာ လူသားေတြေနရာနဲ႔ အထိုက္တန္ဆံုးၿဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုႀကီးနိုင္ငယ္ညွင္း၀ါဒကို လူေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးပံုေဖာ္နိုင္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿခေသၤ့ေတြပဲဆိုေတာ့.........ဆိုေတာ့ "

" ေတာစမ္း..ေဟ့ေရာင္"

သူ႔မ်က္နွာကို နွာေမာင္းႀကီး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး စင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ယိမ္းထိုးသြားေစတဲ့ ေၿခလွမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆင္ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး စင္ၿမင့္ေပၚတက္လာေတာ့ ၿခေသၤ့ႀကီးလည္း မဆင္းၿခင္ဆင္းၿခင္နဲ႔ စင္ေအာက္ကို ဆင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္တတ္နိုင္မလည္း ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ခြန္အားကလည္း မမွ်ဘူးေလ။

" ခြန္အားအႀကီးမားဆံုး သတၱ၀ါက လူၿဖစ္ေၾကးေပါ့။ ဟုတ္လား။ ဒါဆိုငါတို႔ဆင္မ်ိဳးႏြယ္ႀကီးကပဲ လူအၿဖစ္ကို ရသင့္ေတာ့တာေပါ့။ ဟားဟား....ဒါေပမယ့္ငါတို႔က ခြန္အားအႀကီးဆံုးဆိုၿပီး အဲဒီအခ်က္တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အနိုင္ယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္တရားပါ့မလဲကြာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ အေရးမပါတဲ့ ခြန္အားဗလဆိုတာႀကီးကိုေမ့ၿပစ္လိုက္ၾကၿပီး ဒီထက္ပိုၿပီးလူနဲ႔ နီးစပ္မႈ႐ွိနိုင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ငါတို႔ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့။ အဲဒါက တၿခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္နဲ႔လူ နွစ္မ်ိဳးထဲမွာသာ႐ွိနိုင္တဲ့ က်ိတ္မွိတ္ၾကံစည္ၿခင္းဆိုတဲ့ အရည္အၿခင္းတစ္ခုကိုပါ။ လူေတြကဆင္ေတြလို လိုက္ၾကံၾကတယ္။ ဆင္ေတြကလည္း လူေတြလို လိုက္ၾကံခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူကပဲၾကံၾကံ အဲဒီၾကံစည္နည္းကို ဆင္ၾကံၾကံတယ္လို႔ပဲ လူေတြက ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကတယ္။ တနည္းအားၿဖင့္ ဆင္ဆိုတာ လူနဲ႔အနီးစပ္ဆံုး သတၱ၀ါဆိုတာကို လူေတြက သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ေၿပာေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဆင္ေတြကသာ လူသားေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးလို႔ ငါကက်ိန္းေသေပါက္ ေၿပာေနနိုင္တာေပါ့"

ေၿပာခ်င္ရာေတြစြတ္္ေၿပာၿပီး ဆင္ႀကီးၿပန္ဆင္းသြားေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီးစိတ္နဲနဲ႐ႈပ္စၿပဳလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေၿပာသမွ်ကိုလည္း တစ္ေလးတစ္စားနဲ႔ပဲ သူမွတ္သားထားလိုက္ၿပန္ပါတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲဆင္ၿမင့္ေပၚကို မုတ္ဆိတ္ႀကီးတစ္သသနဲ႔ ထပ္မံတက္ေရာက္လာသူကေတာ့ ဆိတ္မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ဆိတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ၿဖစ္ပါတယ္။

" ဟား..ဟား...ခင္ဗ်ားတို႔ေတြက ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ အေတြးေတြေခ်ာ္ေနၾကကုိး။ တကယ္ကလူဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အားလံုးေၿပာခဲ့တာေတြထက္ ပိုေသးတယ္ဗ်။ အဲဒါကဘာလည္းဆိုေတာ့ အိပ္ယာထခ်ိန္ကေနၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္အထိ သူတို႔ပါးစပ္ေပါက္ႀကီးကို အနားမေပးပဲ တခ်ိန္လံုးပြစိစိလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီလိုေၿပာဖို႔ေနေနသာ တေန႔လံုးေနလို႔မွ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ေၿဖာင့္ေအာင္ မထြက္နိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ လူၿဖစ္ခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ကထိုင္ဟားေနခဲ့ရတာေပါ့။ တကယ္ဆို မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ တစ္စက္ေတာင္မနားပဲ ပါးစပ္ႀကီးတ႐ြ႐ြလႈပ္ေနနိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိတ္ေတြကပဲ လူၿဖစ္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ"

နေ၀တိမ္ေတာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီးလည္း အင္းေလ...ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ဆိတ္ႀကီးကိုေခါင္းညိတ္ၿပလိုက္ၿပီး ဆိတ္ေၿပာသမွ်ေတြကို စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ထပ္မွတ္လိုက္ၿပန္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ခြီကနည္းအသံႀကီးကိုေအာ္ၿပီး အေမႊးေတြေထာင္ေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္စင္ေပၚတက္လာၿပန္တယ္။ သတၱ၀ါေတြေ႐ွ႕မွာ သူ အဲဒီလိုတစ္ခါမွ ထြက္မေၿပာဘူးခဲ့ေလေတာ့ စိတ္ေတြအလႈပ္႐ွားလြန္ၿပီး သူ႔အေမႊးေတြေထာင္ေနတာလည္းၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ကထင္သလိုမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈအၿပည့္႐ွိတဲ့ ပံုနဲ႔စကားကိုတည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းခ်င္းစေၿပာတယ္။

" မွားေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြအားလံုးမွားေနၾကတယ္။ တကယ္ကလူဆိုတာ ကိုယ္ၿပဳမႈခဲ႔တဲ့ အမွန္တရားလက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္သာကို ထပ္ခါတစ္လည္းလည္း ေမာင္းထုေက်ညာေနတတ္ၿပီး မွားခဲ့တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကိုေတာ့ အၿခားသူေတြမၿမင္ေအာင္တတ္နိုင္သမွ် ဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကသူေတြပါပဲ။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင္ေတြ အညစ္အေၾကးစြန္႔ၿပီးတိုင္း အၿခားသူေတြမၿမင္ေအာင္ လိုက္လံဖံုးကြယ္တတ္သလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာက အဲဒီလို ကိုယ့္ရဲ႕အမွား ဒါမွမဟုတ္ အညစ္အေၾကးေတြကို အၿခားသူေတြေတြ႔သြားမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးသတၱ၀ါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင္ေတြ ဆိုတာကိုပါ။ အဲဒီအခ်က္တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင္ေတြက လူသားေတြရဲ႕ေနရာကို ရ႐ွိဖို႔ေလးေလးနက္နက္ ထိုက္တန္တယ္ဆိုတာကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ဆက္ေၿပာစရာ လိုမယ္လို႔မထင္ေတာ့ပါဘူး။"

ဇီးကြက္ႀကီးလည္း ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေၾကာင္ေၿပာသမွ်လိုက္မွတ္လိုက္ၿပန္ပါတယ္။

" မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး...ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးမွားေနတယ္"

႐ႈး႐ႈး႐ွဲ႐ွဲနွာမႈတ္သံႀကီးနဲ႔ ႏြားအုပ္စုရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး စင္ေပၚတက္လာၿပန္ပါတယ္။

" တကယ္ကလူဆိုတာ အသစ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွႀကိဳးစားပမ္းစားလိုက္မ႐ွာတတ္ပဲ သိနွင့္ၿပီးသားအရာေလးေတြကိုပဲ ဇိမ္ခံစားၿမံဳ႕ၿပန္ၿပန္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏြားေတြလို သတၱ၀ါေတြဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ စားၿမံဳ႕ၿပန္တဲ့ေနရာမွာ လူေတြနဲ႔ခြဲမရေအာင္တူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏြားေတြကသာ လူၿဖစ္သင့္တာေပါ့။ "

ႏြားကိုယ္စားလွယ္က တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲေၿပာၿပီး စင္ေပၚကခ်က္ခ်င္းၿပန္ဆင္းသြားသည္။

အင္း..ဒါလည္းဟုတ္တာပဲဆိုတဲ့ အမူအရာႀကီးနဲ႔ ဇီးကြက္ႀကီးလည္း ႏြားေၿပာသြားသမွ်ကို တစ္လံုးမက်န္လိုက္မွတ္လိုက္ၿပန္တယ္။

ညီွနံ႔ေတြသင္းေနတဲ့ ေတာင္ပံညွစ္စုတ္္ႀကီးၿဖန္႔ၿပီး ေနာက္ထပ္စင္ေပၚကို တက္ေရာက္လာသူကေတာ့ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ က်က္သေရမရွိတဲ့ လင္းတကိုယ္စားလွယ္ႀကီးပါပဲ။

" ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးေၿပာေနၾကတဲ့ အေပၚယံအရည္အခ်င္းေတြထက္ပိုၿပီး ၿပီးၿပည့္စံုေနတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုလို႔ ၿမင္မိပါတယ္။ အဲဒါကလည္း တစ္ၿခားမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြဟာ ႐ြံစရာေကာင္းလွတဲ့ ၿဖဴစင္သန္႔႐ွင္းမႈေတြမွာ မေမႊ႔ေလွ်ာ္ပဲ အညီွအပုပ္ေတြၿပည့္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာေနရာေတြမွာ ပိုၿပီးေမႊ႔ေလွ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္းတေတြကလည္း လူေတြလိုပဲ အညီွအေဟာက္ေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့အမ်ိဳးဆိုေတာ့ လူေတြေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလြဲၿပီး ဘယ္သူေတြကမ်ား ထိုက္တန္ေနၾကဦးမွာလည္းဗ်ာ။ "

ဒါလည္းဟုတ္ေနတာပဲဆိုၿပီး ဇီးကြက္ႀကီးက လင္းတေၿပာသမွ်ကို လိုက္လံမွတ္သားထားလိုက္ၿပန္တယ္။

လင္းတႀကီးၿပန္ဆင္းသြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားပိုက္ေကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရင္မွာလြယ္ထားတဲ့ သားပိုက္ေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္စင္ေပၚကို ခုန္ဆြခုန္ဆြနွင့္ တက္ေရာက္လာၿပန္တယ္။ တက္လာမွာေပါ့။ သူ႔အလွည့္ကိုး......။

သားဗိုက္ေကာင္က ဗိုက္ထဲမွကေလးငယ္ကို မသိမသာေမးေငါ့ၿပရင္း
" အဟမ္း....ဟမ္းဟမ္း.....ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးေၿပာသြားၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ၾကန္အင္လကၡဏာေတြက မၿပည့္စံုဘူးဗ်။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားဗိုက္ေကာင္ေတြ ကေလးကိုမ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံပဲခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ေနသလို လူဆိုတာကလည္း ငါဆိုတဲ့အတၱႀကီးတစ္ခုကိုမ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံပဲ သယ္ေဆာင္ရင္း ဘာမွန္းမသိတဲ့ အနာဂါတ္ေတြထဲ တိုးတိုး၀င္ေနၾကသူေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးသတၱ၀ါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားပိုက္ေကာင္ေတြပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားပိုက္ေကာင္ေတြကသာ လူသားရာထူးကိုရသင့္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ။"

သားပိုက္ေကာင္ႀကီးေၿပာသြားသမွ်ကို တစ္လံုးမက်န္လိုက္မွတ္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီးလည္း ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ဲ့ ေခြးကိုယ္စားလွယ္ႀကီးကိုု စင္ၿမင့္ေပၚတက္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။

စင္ေပၚေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေခြးလည္း ဇီးကြက္ႀကီးရဲ႕ေၿခေထာက္ကို လွ်ာနဲ႔အရင္ယက္လိုက္ၿပီး ပရိတ္သတ္ႀကီးကိုလည္း အမွီးနံ႔ၿပၿခင္းအားၿဖင့္ ႏုတ္ဆက္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့မွ " ခင္ဗ်ားတို႔တေတြေၿပာလိုက္ေတာ့မွပဲ လူဆိုတာေတာ္ေတာ္႐ႈပ္ေထြးေပြလီတဲ့ သတၱ၀ါႀကီးၿဖစ္သြားရတယ္လို႔ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက်သိခဲ့ရေလာက္ေအာင္ လူေတြနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လိုေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕အၿမင္မွာေတာ့ လူေတြက ေတာ့ေတာ့့ကို ႐ုိး႐ွင္းတဲ့သတၱ၀ါေတြပါပဲဲ"

" မွတ္ထားၾကဗ်...လူဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ပလဲနံသင့္တဲ့သူေတြကို ဖမ္းလွ်က္မတတ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေတြေသြးေနတတ္ၿပီး မတည့္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလိုအၿပစ္႐ွာေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးႏြယ္ေတြဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေၿပသူေတြ႔ရင္ လွ်ာနဲ႔ဖမ္းလွ်က္လိုက္၊ ဖားလိုက္လုပ္လုပ္ေနတတ္ၿပီး အဆင္မေၿပတဲ့သူေတြကိုေတာ့ အစြယ္ထုတ္ၿပၿပီး လိုက္လိုက္ေဟာင္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခြးေတြကသာ လူေတြနဲ႔ပိုနီးစပ္ေနတာေပါ့။"

" ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လူေတြထက္ သစၥာတရားဆိုတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုလည္း အပိုစြမ္းရည္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ေနေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခြးေတြ အၿခားသတၱ၀ါေတြထက္ပိုၿပီး လူၿဖစ္သင့္တယ္ဆိုတာကို အားၿဖည့္ေပးေနေနတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ပဲေပါ့။ "

စင္ေပၚကမဆင္းခင္မွာလည္း ေခြးႀကီးကသားေရတမွ်ားမွ်ားက်ေနတဲ့ သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ ဇီးကြက္ႀကီးကို တစ္ခါထပ္လွ်က္သြားခဲ့ေသးတယ္။

"ဟူး......"

ဇီးကြက္ႀကီးလည္း ေခြးေၿပာသမွ်ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေရးမွတ္လိုက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုလူသားေနရာ ေပးရမယ္ဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စဥ္းစားေနလိုက္တာ သူ႔အေၿဖကို ေအာက္ကပရိသတ္ႀကီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ေမ့သြားခဲ့တဲ့အထိပဲေပါ့။ ေနာက္ဆံုးစိတ္မ႐ွည္ေတာ့တဲ့ ပရိသတ္ႀကီးက ထေအာ္ေတာ့မွ သူလည္း မ်က္လံုးၿပဴးမ်က္ဆံၿပဴးနဲ႔ သတိၿပန္၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအေၿဖမ်ိဳးေပးရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆံုးၿဖတ္လို႔ၿပီးေနႏွင့္ခဲ့ၿပီေပါ့။

အဲဒါနဲ႔သူလည္း အဲဒီၿပိဳင္ပြဲ၀င္တိရိစာၦန္အသီးသီးရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ပရိတ္သတ္ႀကီးၿပန္လည္မွတ္မိေစဖို႔ နံပတ္စဥ္္အတိုင္း ပါ၀ါပိြဳင့္ဆလိုက္ထိုးၿပီး ပိတ္ကားၿဖဴႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ တင္ေပးလိုက္တယ္။


(၁) အိပ္၊ စား၊ ကာမ (၀က္)
(၂)ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲၿခင္း (ေၿမေခြး)
(၃)ႀကီးနိုင္ငယ္ၿငင္းလုပ္ၿခင္း (ၿခေသၤ့)
(၄)က်ိတ္၍မေကာင္းၾကံၿခင္း (ဆင္)
(၅)ပါးစိပါးစပ္မ်ားၿခင္း (ဆိတ္)
(၆)ကိုယ့္အၿပစ္ကိုဖံုးကြယ္တတ္ၿခင္း (ေၾကာင္)
(၇)က်ဥ္းေၿမာင္းေသာ အေတြးေခၚမ်ားကိုသာ ထပ္ခါတလည္းလည္း စားၿမံဳးၿပန္တတ္ၿခင္း (ႏြား)
(၈)အညီွအပုပ္တို႔၌သာေမြ႔ေလွ်ာ္တတ္ၿခင္း (လင္းတ)
(၉)ငါဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္သယ္ေဆာင္ေနတတ္ၿခင္း (သားပိုက္ေကာင္)
(၁၀)တည့္သူကိုလွ်ာလွ်က္ေပါင္းတတ္၍ မတည့္သူကိုတခ်ိန္လံုးထိုးေဟာင္ေနတတ္ၿခင္း (ေခြး)

မိုက္ခြက္ႀကီး႐ွိရာဘက္ကို ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီး ၿပန္လွည့္လာေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ထင္ေၾကးေတြ အသီးသီးေပးေနၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အပ္က်သံမၾကားရေလာက္ေအာင္ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တာေပါ့။

" ဟုတ္ကဲ့ ...ေလးစားအပ္ပါေသာ တိရိစာၦန္မ်ိဳးႏြယ္စုအသီးသီးနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ တိရိစာၦန္ႀကီးတိရိစာၦန္ေကာင္းတို႔ ခင္ဗ်ား.....ဒီကေန႔လူသားေ႐ြးခ်ယ္ပြဲႀကီးမွာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕ စြမ္းရည္အသီးသီးဟာ ပရိတ္သတ္ႀကီး မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ႔ၾကားသိခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း အားလံုးေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။"

" ၿပီးေတာ့ အဲဒီ သတၱ၀ါေတြအားလံုးမွာ လူေတြမွာ႐ွိသင့္႐ွိထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကိုယ္စီကိုယ္ငွ ႐ွိေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္လိုမွ မၿငင္းပါယ္နိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ၿပန္လည္ခ်ိန္စက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအရည္အခ်င္းတစ္ခုစီဟာ လူသားရဲ႕စြမ္းေဆာင္ခဲ့မႈရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသသာၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႔႐ွိၾကရမွာၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဒီကေန႔လူသားေ႐ြးခ်ယ္ပြဲႀကီးမွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုႀကီးတာ၀န္ကို အရည္အခ်င္းမၿပည့္၀တဲ့သူေတြလက္ထဲကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္အပ္ႏွံၿပစ္လိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ကခ်ိတံုခ်တံု ၿဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔လူသားေ႐ြးခ်ယ္ပြဲႀကီးကို အကန္႔အသတ္မ႐ွိ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ ေတာင္းပန္စြာနဲ႔ပဲ ဦးစြာေၿပာပါရေစခင္ဗ်ာ။

" ခင္ဗ်ားႀကီးေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြ ေလွ်ာက္ေၿပာမေနနဲ႔ "
" ဒါသက္သက္ ဇီးကြက္လည္က်တာပဲ "
" မရဘူး...မရဘူး၊ သတၱ၀ါေတြထဲက မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုကို လူသားအၿဖစ္အၿမန္ဆံုး ေ႐ြးေပးပါဗ်ိဳ႕"

ထိုထိုအစရွိေသာ ကန္႔ကြက္သံေပါင္းစံုၿဖင့္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုလံုး ၿပန္လည္၍ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြား၏။

" ေနၾကပါဦးဗ်ာ....ေနၾကပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ၾကပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူကိုမွ လူသားေတြအၿဖစ္ မေ႐ြးခ်ယ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေၿပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာက လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုအၿဖစ္ ကမာၻေၿမရဲ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မယ့္သတၱ၀ါတိုင္း အဲဒီပါ၀ါပိြဳင့္ေပၚမွာၿပထားတဲ့ အ႒ာရသ (၁၀)ရပ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးတတ္ထားသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။

" အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြ အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္သြားၿပီး အားလံုးတတ္ကၽြမ္းသြားၿပီလို႔ ထင္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆီၿပန္လာခဲ့ၾကပါ။
အဲဒီ အ႒ာရသ(၁၀)ရပ္ကို အရင္ဆံုးတတ္ေၿမာက္လာတဲ့ ဘယ္တိစာၦန္မ်ိဳးႏြယ္စုကိုမဆို လူသားအၿဖစ္အပ္ႏွင္းဖို႔ ဒီေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါမယ္လို႔လည္း ကတိေပးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကဘာမွ စိတ္မပူပဲ အဲဒီပညာေတြ တတ္လာသည္အထိ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔။
ဒါပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ "

ဇီးကြက္ႀကီးလည္း စကားဆံုးေရာ အမွီးတစ္ေခ်ာင္းရိုက္သံပင္မၾကားရပဲ အတန္ၾကာၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည့္ ပရိသတ္ႀကီး အုန္းအုန္းႄကြက္ႄကြက္ၿဖင့္ၿပန္လည္ အသက္၀င္လာခဲ့၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ကမွတ္စုစာအုပ္ေတြထုတ္၍ ကူးၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ " အလကား အသံုးမက်တာေတြ" ဟုၿမည္တြန္ေတာက္တီးကာ အေဆာက္အဦးအတြင္းမွ ထြက္ခြါသြားၾက၏။ ဤသို႔ၿဖင့္ခန္းမႀကီးထဲ၌ သတၱ၀ါမ်ားတစ္စထက္တစ္စ ေလွ်ာ႔နည္းသြားၾကၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ ဒါ၀င္ဇီးကြက္ႀကီးတစ္ေကာင္သာ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္က်န္ရစ္သည္။

၀မ္းနည္းပါတယ္ ကမာၻေၿမရယ္။ ခင္ဗ်ားငတ္မြတ္ေနတဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႀကီးကို ဒီကေန႔အၿပီးသတ္မေ႐ြးခ်ယ္ေပး နိုင္ခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မၾကာေတာ့ပါဘူး။ အ႒ာရသ (၁၀)ရပ္ဆိုတာႀကီးကို သူတို႔တေတြ မၾကာခင္သင္ၾကားတတ္ေၿမာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေ႐ွ႕ေမွာက္ကို မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ေရာက္႐ွိလာၾကေတာ့မွာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဇီးကြက္ႀကီး သူ႔စကားနဲ႔သူခ်ဳပ္မိၿပီး သူ႔ဆီ အ႒ာရသ(၁၀)ရပ္နဲ႔ ၿပန္လာမယ့္ ပထမဦးဆံုး လူ႔မ်ိဳးႏြယ္ေလာင္းလွ်ာစုႀကီးကို အဲဒီခန္းမႀကီးထဲကေနပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ရက္ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စား၊ နွစ္ကိုအလင္းႏွစ္ေတြသာ ထပ္ခါတလည္းလည္း ၿပန္ၿပန္စားသြားတယ္ သူ႔ဆီကို ဘယ္ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ေရာက္မလာခဲ့ၾကတာ ေနာက္ဆံုး အသက္အႀကီးလြန္ေရာဂါနဲ႔ သူကြယ္လြန္သြားတဲ့ အထိပဲဆိုပါေတာ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါ။ အဲဒီ ဇီးကြက္ႀကီး ေသတဲ့ေန႔မွာပဲ ခ်င္ပန္ဇီပညာတတ္တစ္စုက ပထမဦးဆံုး ေမ်ာက္အမ်ိဳးသား စာသင္ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲကို ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ တိတ္တဆိတ္ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္ေလ။

<မင္းတေစ>