သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းထိ၊ ထို႔ေနာက္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးနွစ္အထိ နွစ္ေပါင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘ၀၏အနုပ်ိဳဆံုးအခ်ိန္မ်ားအတြင္း ၿမဳပ္နွံခဲ့ရၿပီးေနာက္ အက်ိဳးဆက္အေနၿဖင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ရ႐ွိခဲ့ေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုသည္ ကြမ္းယာသည္၏လည္ပင္း၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္သားဗန္းတစ္ဗန္းေလာက္မွ်ပင္ ဘ၀ကို အာမခံခ်က္မေပးနိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ုပ္တို႔ သိ႐ွိခဲ့ရၿပီ။
၀လံုးကို၀ိုင္းေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးက်င့္ခဲ့ၾကေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္၏ရာဇ၀င္ ကြဲ႐ွခဲ့ရေလၿပီ။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ ေၿခေထာက္တစ္စံုအတြက္ မည္သူ႔ထံ အေလွ်ာ္ေတာင္းရမည္နည္း။
တန္ဖိုးႀကီးမားစြာရင္းနွီး၍ ၀ယ္ယူခဲ့ရေသာ္လည္း အခ်ိန္ေရာက္၍ အသံုးခ်ၾကည့္မိေသာအခါတြင္မွ မည္သို႔မွ် အသံုးမ၀င္ေသာ ပစၥည္းအတုတစ္ခုၿဖစ္ေနမွန္း ေၿခာက္ၿခားစြာသိ႐ွိခဲ့ရသည္။ သုညတစ္လံုးနီးပါးမွ် တန္ဖိုးမဲ့ေနေသာ ထိုသစ္သီးပုပ္တစ္လံုးကို မည့္သူ႔ထံ၌ မ်က္ရည္ခံထိုး၍ ၿပန္လည္ေရာင္းခ်ရမည္နည္း။
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ၿမန္မာလိုေရးတတ္ဖတ္တတ္ၿခင္းနွင့္ အဂၤလိပ္လိုအနည္းငယ္တီးမိေခါက္မိ႐ွိၿခင္း တို႔ကိုသာ အက်ိဳးအၿမတ္တစ္ခုအေနနွင့္ က်ိတ္မွိတ္၍ယူခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထို႔ထက္ပို၍ အသံုးခ်ၿခင္လွ်င္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာတို႔၌ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုအေနနွင့္လည္း ထည့္သြင္းနိုင္ပါေသးသည္။
"သားတို႔၊ သမီးတို႔ မ်က္နွာမငယ္ၿခင္ရင္ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနာ္" ဟူသည့္ မိဘတို႔၏စကားသံမ်ားသည္လည္း ထိုအနွစ္မဲ့ေနေသာ ၾကက္ဥခြံဆန္ဆန္ ဘြဲ႔လက္မွတ္တို႔၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆြံ႔အခဲ့ရၿပီ။ အကယ္၍ ၿမင္တတ္မည္ဆိုပါက ဘြဲ႔၀တ္စံုထူထူႀကီးေအာက္မွ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးကိုလည္းေကာင္း၊ ေလွာင္အိုက္ေနလြန္းေသာေၾကာင့္ ၎အေမွာင္ထုအား ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ ေခၽြးေစးေခၽြးေပါက္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ထင္႐ွားစြာေတြ႔ၿမင္နိုင္ပါသည္။ ၎တို႔ကား အေမွာင္ခ်ထားၿခင္းခံရ၍ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနေသာ ကၽြန္ူပ္တို႔၏ ပညာေရးပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။
အကယ္၍ ဘြဲ႔၀တ္စံုနွင့္ ႐ုိက္ထားခဲ့ေသာ အသင္၏ဓါတ္ပံုမ်ား တစ္႐ုိတေသသိမ္းဆည္းထားဆဲဆိုပါက ေနာက္တႀကိမ္ၿပန္လည္၍ ထုတ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ထိုဓါတ္ပံုမ်ားထဲတြင္ အသင္၏နုတ္ခမ္းမ်ားအေပၚယံ ၿပံဳးရီေနၾကေသာ္လည္း ေသခ်ာစြာၾကည့္မည္ဆိုပါက အသင္၏နွလံုးသားမ်ား မဲ့႐ြဲ႔တြန္႔လိမ္ေနသည္ကို ေၿခာက္ၿခားစြာေတြ႔႐ွိရမည္ၿဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အသင္သည္ ဘြဲ႔ရပညာမတတ္တစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားေသာ ေလာကအတြင္းသို႔ အကာအကြယ္မဲ့စြာ ၀င္ေရာက္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ပါသည္။
ဘြဲ႔ရပညာမတတ္မ်ား ေဖာင္းပြေနေသာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံသည္ ေဆးအလွသုတ္ထားေသာ္လည္း အင္ဂ်င္မပါသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးနွင့္ အလားသဏၭန္တူေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုန္းအဆင္းတို႔၌ ဟန္ေဆာင္၍ လွိမ့္ခ်နိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကုန္းအတက္မ်ားၿပန္ေရာက္ေသာ အခါတြင္မႈ ဆက္လက္မေမာင္းနွင္နိုင္ပဲ အ႐ႈက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းမွ်သာၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအင္ဂ်င္မဲ့ ကားမ်ားၿဖင့္ နိုင္ငံေတာ္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဟူေသာ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္ေမာင္းနွင္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာသူမ်ားသည္ ဦးေနွာက္မဲ့ေနေသာ သူ႐ူးတို႔မွ်သာလွ်င္ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အလြန္ေၿပၿပစ္ေသာ ကုန္းတက္တစ္ခု၌ မိမိတို႔ အသည္းအသန္ ဆင္းတြန္းေနခ်ိန္တြင္ အၿခားနိုင္ငံမွကားတို႔ကား နံပတ္(1) ဂီယာထိုး၍့္ အလြယ္တကူေက်ာ္တက္သြားၾကေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ မြမ္းမံခ်ယ္သထားေသာ အေရၿပားတစ္ေထာက္အလွထက္ တန္ဖိုးၿဖတ္၍ မရနိုင္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုကိုပို၍ အလို႐ွိခဲ့ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။
နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ၏ အနာဂါတ္ေတာင့္တင္းခိုင္မာမႈအတြက္ ပညာေရးရင္းနွီးၿမဳပ္နွံမႈသည္ လူတို႔အလြယ္တကူနားမလည္နိုင္ေသာ ရင္းႏွီးၿမဳပ္နွံမႈတစ္ခုလည္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႔ရင္းနွီးၿမဳပ္နွံရာတြင္ ပညာခံယူသူ၊ ပညာသင္ၾကားေပးသူ နွင့္ ၄င္းတို႔ကိုေထာက္ပံ႔ေသာ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရဟူ၍ အဓိကက်ေသာ အခ်က္သံုးခ်က္စလံုးၿပည့္စံုႄကြယ္၀မွသာလွ်င္ ေအာင္ၿမင္ေသာပညာေရးတစ္ခု ၿဖစ္လာနိုင္ေပမည္။
ၿပည့္စံုေကာင္းမြန္ေသာ ထမင္းအိုးတစ္လံုးက်က္ရန္ ဆန္၊ ေရနွင့္ မီးဟူေသာ အရာတို႔မ႐ွိမၿဖစ္လိုအပ္သကဲ့သို႔ပင္ၿဖစ္သည္ ( ခပ္ညံ့ည့ံ ဥပမာတစ္ခုၿဖစ္ေသာ္လည္း ခပ္ညံ့ညံ့ပညာေရးတစ္ခု၏ သားေကာင္ၿဖစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခပ္ည့ံညံ့ဦးေနွာက္မွ ထိုထက္သာလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ဥပမာတစ္ခုထပ္၍ ထြက္မလာနိုင္ေတာ့) ။
ဆန္နွင့္တူေသာ ပညာလိုလားသူမ်ားနွင့္ ေရနွင့္တူေသာ ဦးေနွာက္ကိုဖြေပးနိုင္သည့္ ပညာေ၀ငွသူ အေၿမာက္အမ်ား႐ွိေနပါလွ်က္နွင့္ အဟာရၿပည့္စံုေသာ ပညာေရးထမင္းအိုးႀကီး မက်က္ခဲ့သည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ႐ွင္းေနပါသည္။ မီးနွင့္တူေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားက လိုလိုလားလား မီးၿပင္းမတိုက္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနၿဖင့္ ေရစိမ္ထားေသာ ဆန္ကိုသာစားေနရသည့္ လူတစ္ေယာက္ ၀မ္းေဖာ၀မ္းေရာင္ၿဖစ္လာသကဲ့သို႔ ကၽြနူ္ပ္္တို႔၏ နိုင္ငံသည္လည္း နည္းစနစ္မမွန္ေသာ ပညာေရးတစ္ခုေၾကာင့္ ၀မ္းေဖာ၀မ္းေယာင္ၿဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ပညာေရးအဟာရမၿပည့္၀ေသာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအေနၿဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းကာ လူမမာတစ္ေယာက္လို အိပ္ယာထဲလဲေလွ်ာင္းေနခဲ့ရသည္မွာ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ ၾကာၿမင့္ခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုထက္ပို၍ႀကီးထြားၿခင္းလမ္းစကို ႐ွာေဖြေနၾကေသာ ဦးေနွာက္အခ်ိဳ႕ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ မြန္းက်ပ္သည့္ ဦးေခါင္းခြံအား စြန္႔ခြါခ်န္ရစ္ၿခင္းအားၿဖင့္ ဦးေနွာက္ယိုစီးၿခင္း (Brain Drain) အစ႐ွိေသာ ေဘးထြက္ဆိုးႀကိဳးမ်ားၿဖစ္ေပၚလာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔ကလည္း မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ မူလဦးေခါင္းခြံအတြင္း၌သာ သင့္ေလွ်ာ္လံုေလာက္ေသာ ေနရာနွင့္ လြတ္လပ္ေသာ အေနအထားတို႔သာ ႐ွိခဲ့မည္ဆိုပါက မည္သူမွ် ထိုဦးေခါင္းခြံကို စြန္႔ခြါၾကမည္ဟုမထင္ပါ။ ယၡဳေတာ့လည္း ကမာၻေၿမ၏ ၾကမ္းၿပင္တစ္ခုလံုး ထိုဦးေနွာက္အပိုင္းအစမ်ားၿဖင့္ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ စြန္းထင္း၍ေပက်ံေနခဲ့ၿပီ။
၎ဦးေခါင္းခြံတို႔ကို ႐ုိက္ခြဲခဲ့ၾကေသာ ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္ လူရမ္းကားတို႔ကလည္း ၎ဦးေနွာက္ယိုစီးမႈ ၿပႆနာသည္ ၎တို႔ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ အၿပင္သို႔မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ခုန္ေပါက္၍ထြက္သြားၾကေသာ ဦးေနွာက္အပိုင္းအစတို႔၏ အၿပစ္သာၿဖစ္ေၾကာင္း ေၾကၿငာခ်က္မ်ားထုတ္ၿပန္၍ ၎တို႔၏ လူမဆန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကိုတတ္နိုင္သေလာက္ဖံုးကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ထို႔အၿပင္ ၎တို႔၏လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အက္ကြဲကာ အဂၤါမစံုလင္ေတာ့ေသာ ဦးေခါင္းခြံႀကီးအား ဂေလာင္ဂလင္အသံမၿမည္ေစရန္ ေတြ႔ကရာမ်ားၿဖင့္ထိုးသိပ္ဖိထည့္၍ နိုင္ငံေတာ္အားဆက္လက္ ေမာင္းနွင္ရန္ အမိန္႔ေပးေနၾကဆဲၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္၎တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို နိုင္ငံေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကား ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ေနေနသာ ထိုေနရာ၌ လဲၿပိဳမက်သြားေစရန္ပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မနည္းနိုင္ေအာင္ ထိန္းေနရၿပီၿဖစ္သည္။
ထိုၿဖစ္ရပ္ကား စိတ္မႏွံ႔ေသာ အ႐ူးတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ထံမွ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကိုလုယူ၍ ဦးေနွာက္အေမွးေယာင္ေနေသာ လူနာအား၀င္ေရာက္ခြဲစိတ္သည့္ ၿဖစ္ရပ္တစ္ခုနွင့္ အလားသဏၭန္ တူေနပါေတာ့သည္။ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ပင္မွ်အလြဲမခံပဲ ကၽြမ္းက်င္တိက်သည့္ ခြဲစိတ္မႈၿဖင့္သာ အသက္႐ွင္နိုင္ေသာ ေရာဂါသည္နိုင္ငံေတာ္ကား ထိုသူ႐ူး၏ ရက္စက္ၾကမ္းက်ဳတ္ေသာ ခြဲစိတ္ဓါးရာတို႔၏ ေအာက္တြင္ေသြးခ်င္းခ်င္း နီခဲ့ရၿပီ။
လူနာ၏ အသက္ကိုစိုးရိမ္၍ ယူၾကံဳးမရၿဖစ္ေနေသာ ဆရာ၀န္ကေတာ့ လူမသိသူမသိ အေမွာင္ခန္းထဲ၌ ဆက္လက္အခ်ဳပ္အေနွာင္ခံေနရဆဲပင္ၿဖစ့္သည္။
ထိုခြဲစိတ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဆရာ၀န္ေနာက္ဆံုး၀င္ခြင့္ရခဲ့သည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမည္ကို ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားထဲ၌ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကသည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ အနံ႔အရသာနွင့္ၿပည့္စံုေသာ ပညာေရးဟင္းလွ်ာတစ္ခြက္ကို စားသံုးခဲ့ရသည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမ့ေလွ်ာ့၍ ေနခဲ့ၿပီ။
< မင္းတေစ >
Saturday, December 1, 2007
အက္ကြဲေနေသာ ပညာေရး (သို႔) အက္ducation (သို႔) Crackဂ်ဴေကး႐ွင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
29 comments:
Thanks for your insiteful post.
barnyar
အမွန္ပဲ အကိုေရ.. ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲက စာေတြက ျမင့္ပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာေတြ တခ်ိဳ႕က အရည္အေသြး မျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမေျပာနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေသခ်ာမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္...။ ပညာေရးတဲ့...တကယ့္ကို ျပ ျပျပီး ညာေနတာ...ေပါ့
ထိတယ္ရွင္.. ဖတ္ရင္းနဲ့မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခ်င္တယ္.. နဳိင္ငံသာေကာင္းရင္ ေဗဒါတို့လဲ သူမ်ားနဳိင္ငံမွာလံုး၀မေနဘူး.
တျခားနဳိင္ငံေတြေလာက္ မတိုးတက္ေတာင္ အထိုက္အေလွ်ာက္ရွိရင္ ျမန္မာျပည္ကမခြာဘူး...
သိပ္ေကာင္းတယ္အကိုေရ ... အဲ့ထက္ပိုျပီးမေျပာတတ္ေလာက္ေအာင္ေကာင္းတယ္ .
ေထာက္ခံပါတယ္အစ္ကိုေျပာသမွ်ကို။ ခက္တယ္ေနာ္။
I like the crackducation.hahha.thanks for visiting my site. Hope i can update my blog soon.thanks man
ဒီဘေလာ့ကစာေတြက အျမဲတမ္း ေျပာင္ေျမာက္ေနတာပဲ။
ေကာင္းတယ္ဆိုတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္... ကၽြန္မလဲ ၀တ္ရံုနက္ၾကီးမ၀တ္ခ်င္လို႔..ဘာမွမယူခဲ့ဘူး..
အက္ကြဲေနေသာပညာေရး ကိုလာဖတ္သြားပါတယ္
"သားတို႔၊ သမီးတို႔ မ်က္နွာမငယ္ၿခင္ရင္ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနာ္" ဟူသည့္ မိဘတို႔၏စကားသံမ်ားသည္လည္း ထိုအနွစ္မဲ့ေနေသာ ၾကက္ဥခြံဆန္ဆန္ ဘြဲ႔လက္မွတ္တို႔၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆြံ႔အခဲ့ရၿပီ။
ဆိုတဲ႔အေရးအသားေလးက ရင္ကိုထိမွန္ေစခဲ႔တယ္။
"ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ၿမန္မာလိုေရးတတ္ဖတ္တတ္ၿခင္းနွင့္ အဂၤလိပ္လိုအနည္းငယ္တီးမိေခါက္မိ႐ွိၿခင္း တို႔ကိုသာ အက်ိဳးအၿမတ္တစ္ခုအေနနွင့္ က်ိတ္မွိတ္၍ယူခဲ့ရသည္။"
ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ ့။ဒါေတာင္ၾကိတ္မွိတ္ ယူမွဗ်။ တကယ္ဆို ေက်ာင္းမတက္လဲ သင္ယူေလ့လာခ်င္စိတ္ရွိတဲ့သူဟာ အဲဒါေတြတက္မွာပဲ။ ေပးရတာ နဲ ့ရတာ မတန္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ့ အျပင္ အေခ်ာင္ခိုစိတ္ေတြ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြကိုေတာင္ ေက်ာင္းက အဆစ္ေပးလိုက္ေသးတယ္ဗ်ိဳ ့။ ၈၈ အေရးအခင္းျပီးစ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္တုန္းက toilet ေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္မရွိပဲ ေက်ာင္းသားကတ္ ျပျပီးမွ တေယာက္ဆီ သြားခြင့္ရတာ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ သံုးေယာက္ေလာက္သြားျပီးရင္ ဆရာမေတြက စိတ္တို ျပီးေနာက္လူကို သြားခြင့္မျပဳတာက ရွိေသးတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့တေတြ အညြန္ ့ခ်ိဳးခံလိုက္ရတယ္လို ့ခံစားမိတယ္ဗ်ာ။
ဒီဝတၳဳက အေတြးေတြ ေပးသလို ရသလဲ စံုစံုလင္လင္ေပးႏုိင္တယ္ဗ်ိဳ ့။ နိဂံုးကလဲမိုက္တယ္ဗ်ိဳ ့။ အေပၚကစာပိုဒ္ေတြ အမီလိုက္ႏုိင္တယ္။
ေဆာင္းပါးပါ သေဘာတရားေရးရာကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံပါသည္။
မိုက္တယ္ဗ်ာ။ အေရးအသားကေတာ့ ေလးစားစရာပါပဲ။
ဆက္လုပ္အစ္ကိုေရ။ ဆက္လုပ္။
ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ပိုဒ့္ေလးဗ်ာ....
အေရးအသားကလည္း ေကာင္းေတာ့...
တကယ္ကိုပဲ ခံစားရတယ္ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္ အဲ႔ဒီ ယိုင္းယိုင္ေနတဲ႕ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေဆြးေႏြးဘူးတယ္။ ၆၂ ေနာက္ပိုင္းက စတယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ ပညာတက္လူေတာ္ ခ်ိဳးႏွိမ္ေရးဆိုတာ။ ႏိုင္ငံမွာ ပညာတက္တဲ႔ လူေတြ မ်ားမွာကို လံုး၀သေဘာမက်ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ အာဏာ႐ွင္က။ အဲ႔ဒီကတည္းက စလိုက္တာ အခုေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးသြားျပီး အႏွစ္မ႐ွိ႐ံုမက အကာပါမဲ႔သြားတယ္။ ပညာေရးစနစ္ၾကီး ကိုျပန္အသက္သြင္းဖို႔ plan ခ်၊ အခ်ိန္ယူျပီး လုပ္မွရလိမ့္မယ္။ အစ္ကို႔ ေရးသားခ်က္ကို လက္ခံတယ္။ ပညာေရး အတြက္တိုင္းျပည္ရဲ႕ တစ္ႏွစ္အသံုးစရိတ္က ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ႐ွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ အမ်ိဳးသားပညာေရး ျမင့္မားေရးဆို တာၾကီးကို အားနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ပို့စ္ေလးပါ ။ ပညာေရးဘေလာဂ့္ (http://educationinmyanmar.blogspot.com) မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ ။
ေ၀းး အဲဒါေျပာမလို႕ မဂ်စ္္ ဦးသြားတယ္ ...
ညီေလးရဲ႔ပို႔စ္ကိုအရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္
It is a realisitc article. Your example is very good. I felt like you while I was in Myanmar. We all feel it.
better you believe, closer you are to the goal.. :)
အေရးအသားေကာ ၊ အေတြးအေခၚေကာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။
Not only brain drain, getting to be brain dry from the time being :(
well done :)
အေတြးအေခၚကုိ ေထာက္ခံသလုိ အေရးအသားနဲ႕ စကားလုံးေတြကလည္း အင္မတန္ ေကာင္းလွတာမုိ႕ ေလးစားမိပါတယ္။
႐ိုး႐ိုး brain drain ေရာ internal brain drain ေရာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေတြ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဘူးဆိုတာလည္း ၀န္ခံရမွာပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ad hoc ကို လိုက္တတ္တဲ့ စ႐ိုက္ကို အျပစ္ဖို႔ ရမယ္ထင္တယ္။ multimedia class room တို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ smart school project တို႔ေပါ့။ စီမံကိန္းေတြက သိပ္ေကာင္းေပးမယ့္ implementation က အရမ္းအားနည္းတဲ့အခါ လုပ္သေလာက္မျဖစ္ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ လူႀကီးလာတုန္း ခဏတာ အျပအတြက္ မလုပ္ဘဲ ေရရွည္ကို ၾကည့္ၾကဖို႔လုိပါလိမ့္မယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို စၿပီး ျပင္ၾကရမယ္ထင္သဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို စားေနၾကမွေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အက်ဳိးကိုလည္း ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္။ လူႀကီး သေဘာက်႐ုံေလာက္ လုပ္တာဟာ အမွန္တကယ္ တာ၀န္ေက်ရဲ႕လားဆိုတာ ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကေစလိုပါတယ္။
i really feel like as you, appreciate your article.i got B.Sc, M.Sc, M.Res and qualified to attend the Ph.D in Yangon University, but finially, mine are useless..i cannot do anything in there. .so, i nearly to sign off from my course of Ph.D..before myanmar people have common say, education is like as golden pot, but now a day, if u have golden pot you will get education..
အက္ducation တဲ့လား? ရည္ရည္လည္လည္လန္းတယ္ဗ်ာ. ၾကားဖူးလားမသိဘူး: ဝက္စာေကြၽးပညာေရးတို႕၊ က်က္တေတာ္ေလာ္ဂ်ီတို႕ ဆိုတာေတြေလ. ပညာေရးတကၠသိုလ္တက္တုန္းက အမွတ္တရေတြေပါ့. တျခားနယ္ပယ္က လူေတြထက္စာရင္ က်ေနာ္တို႕ ဆရာေလာင္းေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္႐ွိပညာေရး အေျခအေနကို ပိုနားလည္တယ္လို႕ထင္ပါတယ္. ေၾသာ္ အေပၚက term အသစ္ေလး ႏွစ္ခုကို ႐ွင္းျပပါရေစ. ထြင္တဲ့လူက ဦးျမင့္ေဆြ ပညာေရးစိတ္ပညာဌာန (ရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသိုလ္) [ဆိုင္းဘုတ္တိုင္ထည္ထည္ဝါဝါ မ႐ွိတဲ့ တကၠသိုလ္] က ကထိကတစ္ေယာက္ပါ. M Swe က ဆရာ့ရဲ႕ကေလာင္ပါ . အဲ ဒါေပမဲ့ ဝက္စာေကြၽးပညာေရးစနစ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္တယ္လို႕ထင္ေပမဲ့ မ႐ွင္းျပတတ္ဘူးဗ်. ဝက္ေတြကို အစာေကြၽးတာမ်ဳိးေနမွာေပါ့ေနာ္. က်က္တေတာ္ေလာ္ဂ်ီ ဆိုတာက အဟဲ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းမွာ စာသင္ၾကားေရး နည္းပညာအတြက္ Methodology ဆိုတာ ႐ွိတယ္ဗ်. ဒါကို ဆရာက နမူနာယူၿပီး ထြင္လိုက္တာေနမယ္. အနာဂတ္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ကို ပညာေရႏို႕ တိုက္ေကြၽးရမဲ့ က်ဳပ္တို႕လို အနေႏၲာအနႏၲဂုိဏ္းဝင္ (တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဆရာေတြစားေပါက္ေခ်ာင္ေအာင္ ေနာက္ေပါက္ေတြက ထြင္ထားတာ) ေတြ ကိုယ္တိုင္က ေပးသမွ်စာေတြကို ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ဘဲ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုတာလို နားလည္ခ်င္သလိုနားလည္တာမ်ဳိးနဲ႕ က်က္ခဲ့ရတယ္ေလ. ႐ွက္စရာေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕ . ဒါဟာျပႆနာတစ္ခုပါ. ျပႆနာကိုသိတဲ့ အဆင့္နဲ႕တင္ ရပ္မေနသင့္ပါဘူး. ဝိုင္းေျဖ႐ွင္းၾကပါ. ဝိုင္းအေျဖ႐ွာၾကပါ. မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ေပါ့. တင္ျပပံုကို ခိုက္တယ္. ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဒီေကာ္မန္႕ကို ေရးတာ. အေသခ်ာဆံုးတစ္ခုက လက္႐ွိစစ္အစိုးရ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးက ဘဝအာမခံခ်က္လံုးဝ(လံုးဝ) မ႐ွိဘူး ဆိုတာပါပဲ. က်ေနာ္တို႕တေတြက ေနာက္ဆံုးသားေကာင္ေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးလားဗ်ာ. က်ေနာ္တို႕ကိုယ္တိုင္အတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ႏိုင္ငံအတြက္၊ ကမၻာႀကီးအတြက္၊ အားလံုးေသာ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႕လုပ္ႏိုင္တာထက္ပိုလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႕ရဲ႕.
အင္း.... ဘယ္လိုမွ ေတာ.မထင္ၾက ပါနဲ.ေ၀ဖန္တယ္ ဆိုတာ ကဘယ္လို ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္တိုးတက္တယ္ေပါ.ေလ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္္ေတြးမိတာ ေၿပာခ်င္ပါ တယ္ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း နိုင္ငံၿခားမွာ ပညာသင္ေနတဲ. လူပါ ကြ်န္ေတာ္ တိုနိုင္ငံမွာ တကသိုလ္ တန္းေက်ာင္းအပ္ ရင္ဗ်ာ ပထမ ေလးလ အတြက္ ၄၇၅၀က်ပ္ နဲ ဒုတိယေလးလ အတြက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ ေလာက္ ေပါ. စုစု ေပါင္း၈၂၅၀ က်ပ္ရယ္စာအုပ္ဖိုး ၅၀၀၀ က်ပ္ေလာက္ရယ္ ဆို စာသင္နွစ္ တခု ၿပီးပါ တယ္
ဒီလိုပါ ဘဲ အေၿခခံပညာ မွာဆိုရင္လည္း ကေလး တစ္ဦး ကို ေက်ာင္းအပ္ခါစ မွာ ေငြ ၁ေသာင္းေလာက္ ကုန္လိုက္ရင္ စာသင္နွစ္ တနွစ္ၿပီးပါ တယ္ စဥ္းစားၾကည္.ၾကေပါ.ဗ်ာ
အေနာက္နိုင္ငံေတြ အနီးဆုံး စကၤာပူမွာေတာင္ဗ်ာ ၿမန္မာေငြ ၁ ေသာင္းေလာက္ နဲ .စာသင္နွစ္တနွစ္ၿပီးမယ္လို ကြ်န္ေတာ္ မထင္ ဘူး
ကြ်န္ေတာ္ နိုင္ငံီမွာၿပီးတယ္ေနာ္ ေၿပာရင္ေတာ.တန္ရာ တန္ရာ ရတာေပါ. ဗ်ာ အမွတ္တကယ္တက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ. ဗ်ာ လုပ္လို.ရတာေပါ. ဒါေပမယ္. လူတန္းစားက ရိွေသးတယ္ေလ ၿမန္မာနိုင္ငံမွာဗ်ာ ဥေရာပ နိုင္ငံေတြ က ပညာေရးလို သံုးရင္ သံုးလို.ရတယ္ အဲပညာေရး ကို ကေလးေတြက တက္ရင္ေတာင္ မိဘေတြက ေထာင္.ပန္.နိုင္ပါ.မလား ကြ်န္ေတာ္ နိုင့္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာ ေက်ာင္းလခ ရယ္ အေဆာင္ခရယ္ ကို တလ ကို $500 သြင္းေနရပါ တယ္ ၿမန္မာ မွာ အဲလို သြင္းနိုင္တဲ မိသားစု က ဘယ္ေလာက္ရိွမွာလည္း ၁ လကိုေနာ္ တနွစ္ ကို မဟုတ္ ဘူး အဲလို လုပ္ေပးလိုက္ရင္ေကာ ရည္ရွည္မွာ ဘာၿဖစ္လာ မွာ လည္း လူတန္းစားၿပသနာၿဖစ္လာ မယ္ေလ ပညာ တက္ လူတန္းစားရယ္ လိုေပၚလာၿပီး ဥေရာ ပ အလယ္ပိုင္း ေခာတ္ကိုၿပန္ ေရာက္မယ္ေလ အရာအားလံုးက သုည ကေန လာ တာ ပါ အဓိက က ပတ္၀န္းက်င္က အေရးမၾကီး ဘူး ရလို မွဳ.နဲ ဘဲ ဆိုင္တယ္ လိုခ်င္တဲ စိတ္ရိွ ဖို.လို အပ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ အယူ အစ ပါ ေနာ္ ေပးတဲ သူက ဘယ္ေလာက္ေပးေန ပါေစ မယူတက္ရင္လည္း မရပါ ဘူးဗ်ာ တခုတိုးတက္လာရင္ေတာ. တခု စုတ္ယုတ္တက္ပါ တယ္ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္တာ ကေတာ. အခုပညာေရး ကို တိုးတက္ေအာင္ ဘာလုပ္မလဲ ၀ိုင္းတိုင္ပင္မယ္ ဆိုရင္ .............. မွားတာရိွရင္ခြင္.လြတ္ပါ ရွဳ.ေထာင္.ကို တခုတည္းမေရးဘဲ ဘက္ေပါင္းစံု လွည္.ေတြးၾကည္.ေစခ်င္တယ္..... ေက်းဇူးပါ ေနာ္
KNOWING ME KNOWING YOU !!
BUT! WE CAN'T DO ANYTHING
ဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္ ပညာသင္တယ္ဆိုတာပိုက္ဆံရွာဖို့တဲ့
ပိုက္ဆံရွာလို့မရတဲ့အာမခံခ်က္မရိွတဲ့ပညာေရးကိုတေကာက္ေကာက္
လိုက္ေနရင္းရင္နာလို့မဆံုးပါဘူး
ရုန္းထြက္ၾကည့္မိေတာ့လည္းကိုယ့္ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္မဟုတ္ပဲသူမ်ား
လူမ်ိဴးေကာင္းစားဖို့အေရးက်ြန္ခံေနရတယ္လို့ေတြးမိျပန္ေရာ
Post a Comment