ကၽြန္ေတာ္၏အရိပ္ဆိုးမ်ားနွင့္ ၎တို႔၏ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ား

အခန္း(၁)

ကၽြန္ေတာ္ကလူတစ္မ်ိဳးဗ်။

လူတစ္မ်ိဳးဆိုတာက တခါတေလ စံၿပပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အားက်မိတဲ့သူကိုပဲၾကည့္ေလ။
တၿခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာခြက္ဆြဲၿပီး ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ကိုေၿပာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေႄကြးေတြေခါင္ခိုက္ေအာင္ပိေနတဲ့အခ်ိန္ အေႄကြးေတြထပ္မတင္ေအာင္ ေနထိုင္ပံုနည္းလမ္းေတြ ညႊန္ၾကားၿပသေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီသူေတာင္းစားက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စံၿပပုဂၢိဳလ္ပဲေပါ့။ တကယ္လို႔ လူေတြအားလံုးသာ သူ႔လိုနိွမ္နိွမ္ခ်ခ်နဲ႔ ခ်ိဳးၿခံေရာင့္ရဲစြာ ေနတတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကမာၻေၿမကလည္း အရာရာမွာပိုလွ်ံေနတဲ့့ ပေဒသာကုန္းေၿမတစ္ခုတစ္ခုၿဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေၿမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေပါ့ဗ်ာ။

တခါတေလၾကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က်ိတ္ၿပီးအားက်ရတဲ့ သူရဲေကာင္းက အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားမွာ လမ္းသလားေနတဲ့ ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္ၿဖစ္ေနၿပန္ေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ ဆယ္လီကာ (Cellica) ၂ /ခ ကားေပၚကေကာင္မေလးကို ဘယ္လိုခ်ည္းကပ္ရပါ့မလဲလို႔ အေသေခါင္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အနူလက္နဲ႔ ေ႐ႊခြက္လာနိုက္တယ္လို႔ အေၿပာခံရမွာ က်ိန္းေသေပါက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဖြင့္ေၿပာဖို႔ရဲေနေနသာသာ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ၿပီး ေစ့ေစ့ေတာင္ မၾကည့္၀့ံခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်ိတုန္ခ်တုန္ၿဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ လမ္းေဘးကေခြး၀ဲစားေလးက အဲဒီေကာင္မေလးရဲအခ်စ္ေတာ္ ေပါ့ကက္ေဒါ့ဂ်္ (Pocket dog) ေခြးမေလးကို အဆင့္အတန္းခ်င္း မိုးနဲ႔ေၿမကြာၿခားေနရက္နဲ႔ေတာင္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ရေအာင္ပိုးနိုင္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ေလးစားပါတယ္ မစၥတာဂ်စ္ပစီရယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ပါပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ေၿပာရမွာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ၿဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အဲဒီေခြး၀ဲစားေလးကို အတုယူၾကဗ်ာ။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အတုယူအားက်မိတဲ့သူေတြက ေၿမာင္းေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့ အေလ့က်ပန္းပင္ေတြ ၿဖစ္ေနၿပန္ေရာ။ အယူ၀ါဒမတူတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားနည္းခ်က္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္႐ွာေဖြၿပီး ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို တိုက္ခိုက္ေနၾကေပမယ့္ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးေတြကေတာ့ ရန္မၿဖစ္ၾကဘူးဗ်။ တစ္ပြင့္နဲ႔တစ္ပြင့္ အေရာင္ေတြမတူညီၾကေပမယ့္ မင္းတို႔ေတြငါ့လို အေရာင္မ႐ွိတာမွားတယ္လို႔ အဲဒီေရာင္စံုပန္းပြင့္ေလးေတြ တစ္ပြင့္နဲ႔တစ္ပြင့္ တစ္ခါမွမစြပ္စြဲၾကဘူး။
အေရာင္မတူတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ပန္းအိုးတစ္ခုတည္းမွာ အတူစုၿပံဳၿပီးထည့္ထားသလို အယူ၀ါဒမတူတဲ့လူေတြကို အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ အတူစုၿပံဳၿပီးထည့္ထားလိုက္ၾကည့္ပါလား။ ရန္ပြဲေတြဆက္မေနဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္သလိုသာေၿပာ။

အင္း.....ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္က (ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္)ကိုယ္နဲ႔အၿမင္မတူတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို တၿဖည္းၿဖည္း မုန္းစၿပဳလာခ့ဲၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခံုဖိနပ္အေဟာင္းတစ္ရံကိုေကာက္စြပ္ၿပီး ေနာက္ေဖးပန္းၿခံထဲကိုသာ ခပ္ၿမန္ၿမန္ ဆင္းၾကည့္လိုက္.....။ အာဃာတတရားဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိတဲ့ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေလးေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ေၿပာင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မဟတၱမဂႏၵီႀကီးရဲ႕ပံု၊ ေခ်ေဂြဗားရားရဲ႕ပံု အစ႐ွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ပံုေတြကို အိမ္ဦးခန္းမွာ တခမ္းတနားခ်ိတ္ဆြဲၿပီးေတာ့ သူတို႔ကပဲ အဲဒီလူေတြလို ေနထိုင္က်င့္ၾကံေနသလိုမ်ိဳး ဂိုက္မ်ိဳးေတြဖမ္းတတ္ၾကေသးတယ္ဗ်။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အက်င့္စ႐ုိက္ေတြက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ အက်င့္စ႐ုိက္နဲ႔ ၿပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းစီပါ။ အဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လတ္သမားေတြလို႔ေခၚပါတယ္။
အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ေၿခဖ်ားမေၿပာနဲ႔ အရိပ္ကိုေတာင္ မနည္းမွီေအာင္လိုက္ေနရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္နဲ႔လက္လွမ္းမွီတာေလးေတြကိုပဲ က်ိတ္ၿပီးအားက်ေနခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။

အခန္း(၁၃)

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလြတ္လပ္မႈဆိုတာကို ငယ္ငယ္ထဲက ဘုရားလိုကိုးကြယ္လာခဲ့တဲ့ေကာင္။ ဓမၼဒိ႒ာန္က်က်နဲ႔ နည္းလမ္းတက်လာေရာက္ ခ်ဳပ္ေနွာင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ မတတ္သာလို႔ အလႊမ္းမိုးအခ်ဳပ္အေနွာင္ ခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီေထာင္ကိုေဖာက္ေၿပးဖို႔ ေထာင္ထဲစေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္အားထုတ္မယ့္ သူပုန္လိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ၿမတ္နိုးတဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ဗရမ္းဗတာၿဖစ္မႈလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်င္လည္း ဖြင့္ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲလြဲၿခင္းကိုယ္တိုင္က ပင္မလြတ္လပ္မႈႀကီးရဲ႕ အဓိကက်အေရးပါတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာတစ္ရပ္ ၿဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ရဲ႕ခ်ဳပ္ေနွာင္မႈမခံရေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွနာရီမပတ္ဘူး။

ဘာသာတရားရဲ႕ အခ်ဳပ္အေနွာင္မခံရေအာင္ ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ ငရဲတို႔က လွမ္းေခၚလို႔မၾကားနိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာေနတယ္ ( အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေပးဆပ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးကလည္း သိပ္ေတာ့မေၿပာပေလာက္ပါဘူး။ ဒိ႒ိလို႔ အေခၚခံရ႐ုံေလးပါပဲ)။

လြတ္လပ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ငွက္ေတြကိုေတာင္ ေလရဲ႕အထိန္းခ်ဳပ္ခံသတၱ၀ါေတြအေနနဲ႔ အားမက်မိခဲ့ဘူး။

ဒါကလည္း အက်ဥ္းေလာက္ေၿပာၾကည့္တာပါ။ လြတ္လပ္မႈမ႐ွိတဲ့နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံမွာ လူၿဖစ္လာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈအိပ္မက္ေတြမက္ၿပရရင္ တစ္ေထာင့္တစ္ညနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေလလိမ့္မလဲ။

အဲဒါေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္စြာေၿပာဆိုခြင့္ မ႐ွိမယ့္အတူတူ စကားေတြသိပ္ႄကြယ္ေနလည္း အပိုပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တက္ေနတဲ့ စကားေၿပာသင္တန္းေတြအစား ဆြ႔ံအနားမၾကားေက်ာင္းကိုပဲသြားၿပီးေတာ့ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာဘာသာစကားကို ေၿပာင္းလည္းသင္ယူခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးမင္းေတြ နားမလည္တဲ့ အဲဒီဘာသာစကားေတြနဲ႔ အအေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေၿပာဆိုခြင့္ေတြကို အၿပည့္အ၀ အသံုးခ်ၾကည့္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေၿပာစရာပါးစပ္ႀကီး႐ွိေနရက္နဲ႔ လက္ေတြကိုပဲအခ်ိန္ၿပည့္လႈပ္ေနရေတာ့ စိတ္ေတြကေတာ့ဘယ္ေၿပလိမ့္မတုန္းဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့လည္း မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပြတ္ ဆိုသလို လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၿပန္အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ နိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႔ေရာက္တိုင္း ဗႏၶဳလပန္းၿခံထဲက လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ႀကီးကို အေပၚယံစိမ္ထားတဲ့ေ႐ႊေတြ ကြာၾကမယ္အထင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သဲနဲ႔သြားသြားၿပီးပြတ္ေနခဲ့မိတာေပါ့့။ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မနွံ႔တဲ့အ႐ူးတစ္ေယာက္လို လက္ညိုးထိုးထိုးၿပီး၀ိုင္းရီခဲ့ၾကတယ္ (အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ေတြအားလံုး ငိုေနခဲ့ၾကတာပါ)။

အခန္း(၁၄)

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ကလြဲရင္ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီေတာင္ ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ လူတစ္ေယာက္သီးၿခား ၿဖစ္ခြင့္ရေနတာကိုက လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ရခ်င္းရဲ႕ အဖိုးမၿဖတ္နိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကခံယူထားတယ္ေလ။

အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အ႐ြယ္တုန္းက ကၽြန္ုပ္၏ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုး ေၿဖရတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကဘာေၿဖရမွန္းမသိ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ညာေၿဖလိုက္ရင္လည္းၿပီးတာပါပဲဆိုေပမယ့္ ရင္ထဲမွာတကယ္႐ွိမေနတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္အတုေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကခ်မေရးခ်င္ခဲ့ဘူးေလ။

အဲဒါဆိုခင္ဗ်ားတို႔က " ဒါဆိုမင္းက ဘာမွၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ ေကာင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူးေပါ့ " ဆိုၿပီး လက္ညိုးထိုးေ၀ဖန္လာၾကရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿငင္းမိမယ္မထင္ဘူး။ တခါတေလ ကေၿမာက္ကေၿခာက္ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးတာကလြဲလို႔ တကယ္လည္း ဘာေကာင္မွ မွမဟုတ္တာ။ အဲဒါကလည္း ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္မ႐ွိလွပါဘူး။

တခါတေလ မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေၿပအေရးအသားကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္သာခ်င္သာေနပါဦးမယ္။ တၿခားလည္းဘာကိုမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ စာေရးဆရာလို႔ ေခၚခ်င္လည္းေခၚနိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕၀ိေသသကို သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး အမည္ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေပါ့ ( ဥပမာ။ ပန္းရံဆရာ၊ အထမ္းသမားနဲ႔ ငါးစိမ္းသည္ေတြကို ေခၚသလိုမ်ိဳး)။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကမာၻႀကီးကိုေတာ့ ဘယ္လိုအလွဆင္လိုက္မယ္၊ လူေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုပညာေပးလိုက္မယ္၊ ၿပည္သူေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုအက်ိဳးၿပဳလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ၿမင့္ၿမင့္စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ႐ွိမေနခဲ့ဘူးဆိုတာ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ပဲ ၀န္ခံခ်င္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပန္းအလွစိုက္တဲ့ မာလီတစ္ေယာက္လို အေတြးအေခၚမ်ိဳး ႐ွိမေနခဲ့လို႔လည္း ၿဖစ္မွာေပါ့။

အခန္း(၁၅)

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လူလိမ္တစ္ေယာက္ကိုသာ အေၿပာေကာင္းလို႔ ယံုခ်င္ယံုသြားမိလိမ့္မယ္။ ကံ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကိုေတာ့ ေသေလာက္ေအာင္ မက္လံုးေတြလာေပးေနရင္ေတာင္ မယံုဘူးဗ်။

ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေၿပာတတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ (ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕) ငါသာလွ်င္ငါ့ကံ၏ အ႐ွင္သခင္စိတ္္ မ်ိဳးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာမိမယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေၿပာရတာကိုလည္း သိပ္၀ါသနာမပါခဲ့ေလေတာ့ ေၿပာၿဖစ္လိမ္မယ္လို႔မထင္ပါဘူး။ ကံကိုမယံုခဲ့ေလေတာ့ ေဗဒင္ေမးတာတို႔၊ ထီထိုးတာတို႔ ၊ ဘာမွမလုပ္ပဲ ထိုင္ဆုေတာင္းေနတာတို႔ကိုလည္း အပိုအလုပ္ေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကၿမင္လာမိေတာ့တာေပါ့ (တကယ္လည္း အပိုအလုပ္ေတြပါပဲ)။

အဲဒါေၾကာင့္လည္း " လူမစြမ္း နတ္မ " ဆိုတဲ့စကားပံုကို ကၽြန္ေတာ္ကအၿပင္းအထန္ေ၀ဖန္ခဲ့တာေပါ့။ အစြမ္းအစမ႐ွိတာကို ႐ွိလာေအာင္မႀကိဳးစားပဲ ဘယ္မွာေနမွန္းမသိတဲ့ နတ္တစ္ေကာင္ကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ႕အၿဖစ္က ေရခ်ိဳးခ်င္တာ ၿမစ္ဆိပ္မဆင္းပဲ မိုး႐ြာတာကို ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ လူလိုပါပဲ။ တကယ္အၿမင္ကပ္စရာပါ (သနားဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္)။

အဲ့ဒီလို လူေတြအၿပင္ကို ဘုရားသခင္၏အကူအညီၿဖင့္ၿပီး၏ ဆိုတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ႐ွိတတ္ေသးတယ္ခင္ဗ်။
ငါ့လူရယ္...ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးပါေတာ့လား။ တကယ္ဆို ငါ့လူရဲ႕ ၿပီးေၿမာက္ၿခင္းေတြဟာ ငါ့လူပိုင္တဲ့လယ္ကေန ငါ့လူကိုယ္တိုင္ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးၿပီး ရိတ္သိမ္းလာခဲ့တဲ့ ငါ့လူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေအာင္ၿမင္မႈအသီးအပြင့္ေတြဆိုတာ ငါ့လူတကယ္ပဲ မသိခဲ့ေလေရာ့သလား။ ၀မ္းနည္းစရာပါပဲဗ်ာ။

အခန္း (၁၆)

ကၽြန္ေတာ္က ပ်င္းရိေနတဲ့၀က္ေတြကၿဖစ္တဲ့ ၀က္သားကိုမႀကိဳက္ဘူး။ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ၿမင္တိုင္း ေၿခဖမိုးေပၚ မီးပြါးက်သလို ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ေနတတ္တဲ့သူေတြကို လည္းမႀကိဳက္ဘူး။ တရုပ္လုပ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ေခ်ာင္းဟန္႔သံကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ ပေဒသရာဇ္၀တ္စံုေတြ ၿပန္ၿပန္ၿပီးေကာက္စြပ္ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ မိန္းမလိုမိန္းမရစိတ္နဲ႔ ေယာက်္ားေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ က်ဥ္းေၿမာင္းတဲ့အခ်စ္ေရးအၿမင္႐ွိတဲ့ သ၀န္ခပ္တိုတိုမိန္းမေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ အေတြးအေခၚအေဟာင္းေတြသာ႐ွိတဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ ဦးေခါင္းခြံနဲ႔လူေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတတ္တဲ့ နရသီဟပေတ့ကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္နဲ႔ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ခံယူခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာမ႐ွိတဲ့ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေကာင္ေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္နားေထာင္နားေထာင္ ငွက္ဆိုးထိုးသံထက္မပိုတဲ့ ေပၚလစီသီခ်င္းဆိုတဲ့ေကာင္ေတြရဲ႕အသံေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သ႐ုပ္မွန္၀တၳဳေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။

အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ၿဖစ္သင့္တဲ့အရာတစ္ခုလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပင္ပ ပေယာဂေတြနဲ႔ အၿပီးအပိုင္ အဆက္အသြယ္ၿဖတ္ထားၿပီးၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အႀကိဳက္ခံရၿခင္းနဲ႔ အႀကိဳက္မခံရၿခင္းၾကားမွာ တူညီတဲ့ ညီမွ်ၿခင္းတစ္ခုသာၿခားေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုရလဒ္ေတြအေပၚမွာမွ ထူးၿခားတဲ့ခံစားမႈရယ္လို႔ ၿဖစ္မလာနိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီသီအိုရီကိုေတာ့ အရာအားလံုးကို သုညလို႔ၿမင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္က သုညသီအိုရီလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ေခၚပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပယ္နီဆီလင္ေဆးၿပားေတြနဲ႔ မတည့္ဘူး။ ၀မ႐ွိပဲ၀ိလုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး။ လက္နက္ေလးတစ္ခုကိုင္ရတာနဲ႔ စိတ္ႀကီးေတြ၀င္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႐ွင္ဘုရင္လို႔ထင္ေနတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး။ ၿပည့္တန္ဆာမေတြရဲ႕ အေပါစားနုတ္ခမ္းနီေတြနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး။ ကာရံကဗ်ာေတြနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး။ သတင္းစာစကၠဴကမီးေလာင္လို႔ထြက္လာတဲ့ ေညွာ္နံ႔ေတြနဲ႔လည္းမတည့္ဘူး။ သစ္ခြပန္းရဲ႕ရနံ႔နဲ႔လည္းမတည့္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ တခါတခါကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပန္ၿပန္ၿပီးအာခံတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူပုန္ဆန္ဆန္ အရိပ္ေတြ နဲ႔လည္း လံုး၀မတည့္ဘူးဗ်။

(မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါေဖာ္ၿပခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏အရိပ္ဆိုးမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း အေပၚ၌သာ႐ႈၿမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေပ်ာ့ည့ံခ်က္မ်ားသာၿဖစ္၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နွင့္မွ် သက္ဆိုင္ခ်င္းအလွ်င္းမ႐ွိပါ။)

<မင္းတေစ>