အခ်ိန္

အမွန္က အခ်ိန္ဆိုတာ လူေတြမွားယြင္းစြာ တီထြင္လိုက္မိတဲ့ ေလွာင္အိမ္ႀကီးတစ္ခုေပါ့။

ေလွာင္အိမ္ႀကီးကို စေဆာက္တုန္းကေတာ့ နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးကိုပဲ ဖမ္းထည့္ေတာ့မလိုလို၊ စၾကာ၀႒ာႀကီးတစ္ခုလံုးကိုပဲ ဖမ္းထည့္ေတာ့မလိုလိုနဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေလွာင္အိမ္ႀကီး ၿပီးသြားေတာ့မွ သူတို႔ကိုယ္တိုင္အထဲမွာ ပိတ္မိေနတာသိသြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းၿပန္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘာနဲ႔မွဖြင့္လို႔မရေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေလွာင္အိမ္ကို အေသပိတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာေနလာခဲ့ရတာ ဒီေန႔အထိပဲဆိုပါေတာ့။

အဲဒီေလွာင္အိမ္ကို တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာရီတဲ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္းၿပကၡဒိန္တဲ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရာသီဥတုတဲ့။ အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည့္ပတ္ၿပီး လွပေအာင္ေခၚေနၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ သူ႔႐ဲ႕မူလနာမည္ ေလွာင္အိမ္ လို႔ပဲေခၚတယ္။

အဲဒီ ေလွာင္အိမ္ႀကီးထဲမွာ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂါတ္လို႔ ေခၚတဲ့ အခန္းသံုးခန္းကလည္းထပ္႐ွိေနေသးတယ္။

အတိတ္ဆိုတဲ့ အခန္းထဲမွာ လူေတြေနခဲ့ သေယာင္ေယာင္ေၿခရာလက္ရာေတြက်န္ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွရယ္လို႔ အထင္ကရ မ႐ွိၾကေတာ့ပဲ လူေတြအစား သမိုင္းစာအုပ္ေတြရယ္၊ ေဆးသားခပ္မွိန္မွိန္ပန္းခ်ီကားေတြရယ္၊ မိႈတက္ေနတဲ့ေနာင္တေတြရယ္၊ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့အိပ္မက္ေတြရယ္၊ ေနာက္ ဘာမွန္းမသိတာေတြရယ္ အစ႐ွိတဲ့အရာေတြကိုပဲ ေတြ႔ၾကရေတာ့တယ္။

အလယ္က ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခန္းမွာေတာ့ ပိတ္မိေနတဲ့ လူေတြစုၿပံဳၿပီး ေနၾကတယ္။ သူ႔ေဘးက အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အခန္းကေတာ့ ဘာမွမ႐ွိပဲအၿမဲတမ္းလိုလို ေၿပာင္သလင္းခါလို႔ေပါ့။

တခါတေလ လူေတြက ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အလယ္ခန္းထဲမွာ ေနရတာမြန္းက်ပ္လြန္းတယ္ဆိုၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကအတိတ္ကိုၿပန္သြားဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဆးရာေတာင္မပြန္းေသးတဲ့ အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အခန္းထဲကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလို႔ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အတိတ္ဆိုတဲ့အခန္းက ဘယ္ေတာ့မွအထဲကို အေသအၿခာ၀င္လို႔မရတဲ့ ၿပတိုက္လို အလံုပိတ္ အခန္းမ်ိဳးဆိုေတာ့ လူေတြက အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အခန္းဖက္ကိုေၿခဦးလွည့္ၾကၿပန္ေရာ။ အဲဒီအခန္းက အလယ္မွာလည္းဘာမွ ကာမထားေတာ့ ၀င္ရတာလည္းပိုအဆင္ေၿပတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ၀င္သြားၿပီးတဲ့ လူတိုင္း အဲဒီအခန္းထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာမ႐ွိပဲ ပစၥဳပၸန္အခန္းႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာရာကုိိပဲ ၿပန္ၿပန္ေရာက္လာၾကေတာ့ အဲဒီအခန္းႀကီးတကယ္႐ွိတယ္ ဆိုတာဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ လူေတြကသံသယ ၀င္လာၾကၿပန္တယ္။

ေနာက္ဆံုး အေခါက္ေခါက္အခါခါႀကိဳးစားၾကည့္ၿပီး လံုး၀၀င္လို႔မရေတာ့မွ အဲဒီအနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အခန္းဟာ တစ္ကယ္မ႐ွိတဲ့ (3) Dimension ရုပ္လံုးႄကြ အခန္းတစ္ခုမွန္း သိလိုက္ရၿပီး လူေတြနဲ႔အမွန္တကယ္သက္ဆိုင္တာ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းသာ႐ွိေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။

တကယ္ဆို တရိပ္ရိပ္တိုးပြါးေနတဲ့ ကမာၻ႕လူဦးေရရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားၿပီး အခ်ိန္ဆိုတဲ့ အဖိုးႀကီးက ကိုယ္ၿခင္းစာစိတ္အၿပည့္နဲ႔ တၿခားအခန္းေတြကိုလည္း လူေတြေနဖို႔ ဖြင့္ေပးသင့္တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအဖိုးႀကီးက ေခါင္းမာသေလာက္ အသက္႐ွည္ၿပီး၊ အသက္႐ွည္သေလာက္လည္းေခါင္းမာတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ အတိတ္နဲ႔ အနာဂါတ္အခန္းေတြက သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအတြက္ပဲဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွဖြင့္မေပးခဲ့ဘူး။

အသက္ (၁၅) ဘီလီယံပဲ ႐ွိေသးတဲ့ စၾကာ၀႒ာေတာင္ ေခါင္းမာတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕အသက္နဲ႔ယွဥ္လွ်င္ သူ႔ေၿမးအ႐ြယ္ေလာက္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဖိုးႀကီး ဘယ္ေလာက္ပဲ အသက္ႀကီးႀကီး၊ နယူတန္္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ သူ႔ကိုသာမန္ ႐ူပေဗဒမတၱာတစ္ခုလိုပဲ သေဘာထားဆက္ဆံခဲ့တယ္။

နယူတန္က အခ်ိန္ဆိုတာ မ်ဥ္းေၿဖာင့္တစ္ေၾကာင္းလို အဆက္မၿပတ္ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေ႐ြ႕႐ွားမႈဆန္တဲ့ ဟင္းလင္းၿပင္တဲ့။

ၿပီးေတာ့ မ်ဥ္းေၿဖာင့္ေပၚက အမွတ္တိုင္းဟာလည္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထိမေနတဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတဲ့ အရာက ကာလတစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ၿဖတ္စီးမသြားဘူးတဲ့။

အဲဒါ နယူတန္ႀကီး ေဟရာကလိုက္တပ္ လို႔ေခၚတဲ့ ဂရိတစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားကို သံေယာင္လိုက္ထားတာပါ။

ေဟရာကလိုက္တပ္က အခ်ိန္ဆိုတာ ၿမစ္ေရ လိုပဲလို႔ေၿပာတယ္။ အခုသူ႔ေၿခေထာက္ကိုလာထိေနတဲ့ ၿမစ္ေရက ေနာက္တခါသူ႔ေၿခေထာက္ေတြကို လာမထိနုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ေဟရာကလိုက္တပ္ ရယ္..အ ရန္ေကာ။ ၿမစ္ေရတက္ခိ်န္ကို ၿပန္ေစာင့္ေရာေပါ့။ ၿမစ္ဆိုတာ အတက္၊ အက် သေဘာေတြ႐ွိတယ္ဆိုတာ မင္းနဲနဲေတာ့ သိထားသင့္တာေပါ့။

သူကေတာ့ ေ႐က်ခ်ိန္တြင္သူ႔ကိုနမ္းဆြတ္သြားေသာ ၿမစ္ရဲ႕ရနံ႔မ်ိဳး ေရၿပန္တက္လာခ်ိန္မွာလည္း ၿပန္လည္ရ႐ွိေနသလို ခံစားေနရသည္။

ဒါေၾကာင့္လည္း နယူတန္ႏွင့္ ကလိုက္တပ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿမင္သလို အခ်ိန္ကို လီနီယာ (Linear) တစ္ခုလို သူၿမင္ၾကည့္၍ မရခဲ့။

မနက္ၿဖန္မနက္ ဆိုတာႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အိပ္ယာ၀င္သြားတဲ့ လူေတြ မနက္လည္းမိုးလင္းေရာ မနက္ၿဖန္မနက္ ဆိုတာႀကီးအစား ဒီေန႔မနက္ေတြထဲကိုပဲ အေခါက္ေခါက္အခါအခါ ၿပန္ၿပန္လိမ့္က်ေနရတာကို ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့ သူကေတာ့ အခ်ိန္ကို စက္၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုအၿဖစ္သာ ၿမင္မိေလသည္။

"မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ထင္ေနသလိုမဟုတ္ဘူး။"

အိုင္စတိုင္းကေၿပာေၿပာဆိုဆို သူ႔ရဲ႕နိုင္းရဓမၼတရားစာအုပ္ႀကီးကို ေ႐ွ႕ခ်ၿပီး "အခ်ိန္ဆိုတာ စတုတၴေၿမာက္ဒိုင္ေမး႐ွင္းကြ" ဆိုၿပီး စကား၀ိုင္းထဲကို၀င္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က….."ဘာလည္းဗ်..နူိင္းရဓမၼတရားဆိုတာက"…ဆိုေတာ့

သူက "မင္းသိၿခင္ရင္ ငါေၿပာတဲ့ အတိုင္းလိုက္လုပ္"တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က…အင္း…..ဆိုေတာ့ သူက Timer တစ္ခုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္္ (၁၀) မိနစ္ တိတိေပးလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးဖိုႀကီးတစ္ခုနားေခၚသြားၿပီး (၁၀) မိနစ္မၿပည့္မၿခင္း ရပ္ေနလို႔လဲ ေၿပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဘုမသိဘမသိနဲ႔ ရပ္ေနရတာေပါ့။ မီးဖိုကခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ (၁၀) မိနစ္က နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနသလိုပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ေကာင္ အေၾကာင္းကလည္းသိၿခင္ေနေတာ့ ဒီလူႀကီးလုပ္သမွ်ကို က်ိတ္မွိတ္ၿပီးခံေနရတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အိုင္စတိုင္းဆိုတဲ့ လူႀကီးက သူထင္သေလာက္မဆိုးလွပါဘူး။

မီးဖိုနားရပ္ေနတာ (၁၀) မိနစ္ၿပည့္ေတာ့ ( ဆယ္မိနစ္လို႔ေၿပာလို႔သာယံုရတာ။ အမွန္ကသူ႔စိတ္ထဲမွာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာသလိုပါပဲ) ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚလာၿပီး သူနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူနဲ႔လည္း မင္း(၁၀) မိနစ္ေလာက္စကားေၿပာၾကည့္တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေၿပာတာေပါ့။ အိုင္စတိုင္းႀကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္လို႔။ အဲ့ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလးကို မိတ္ေတြ ဘာေတြ ဆက္ၿပီး ၀ါသနာအရ တီတီတာတာစကားေလးေတြနဲ႔မွ ၿမဴဆြယ္မယ္မၾကံရေသးဘူး အိုင္စတိုင္းႀကီးက "ေဟ့ေကာင္ (၁၀) မိနစ္ၿပည့္ၿပီ"တဲ့။

"ဘယ္က (၁၀) မိနစ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္မိနစ္ေတာင္မ႐ွိေသးဘူးဗ်"လို႔ ေစာဒကလည္းတက္လိုက္ေရာ သူကလက္ထဲက Timer ႀကီးေထာင္ၿပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းၿငင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။

ၿပီးေတာ့ သူကဆက္ေၿပာတယ္။ "မွတ္ထား။ အခ်ိန္ဆိုတာ မင္းတို႔စိတ္ထဲမွာပဲ ႐ွိတဲ့အရာ။ အဲ့ဒါကို နိုင္းရဓမၼတရားလို႔ေခၚတယ္ကြ" ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပန္ထြက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ေက်ာၿပင္ကိုမသိမသာ ခိုးၾကည့္ရင္း သူေက်နပ္ေအာင္ ေခါင္းၿငိတ္ၿပလိုက္ရတာေပါ့။

မီးဖိုႀကီးနား ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ထပ္ၿပီး သြားရပ္ေနရမွာစိုးလို႔သာ နားလည္ၿခင္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရတာ။ အမွန္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ေတြခုန္လိုက္ရတာကလြဲလို႔ နိုင္းရဓမၼတရားဆိုတာႀကီးကို သူဘာမွနားမလည္ခဲ့။

အဲဒါကို အိုင္စတိုင္းႀကီးက အဟုတ္ထင္ၿပီးသူ႔ နိုင္းရဓမၼတရားကို ဆက္ေဟာေနေသးတယ္။
အလင္းထက္ၿမန္တဲ့ ကားတစ္စီးသာ သူ႔ကို႐ွာေပးတဲ့။ သူအနာဂါတ္ထဲေရာက္ေအာင္သြားၿပမယ္တဲ့။

အိုင္စတိုင္းႀကီးက ကားဆိုေတာ့မွ သူအိမ္ကို ဘတ္စကားစီးၿပီးၿပန္ရမွာကို သြားသတိရတယ္။

အဲ့ဒါနဲ႔သူလည္း ေဟရာကလိုက္တပ္၊ အိုင္ဆက္နယူတန္၊ အိုင္းစတိုင္း စတဲ့ အခ်ိန္႐ူးႀကီးေတြကို ၿပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး နုတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္လက္စလက္က်န္ အခ်ိန္ေပါ့က် အနည္းငယ္ကို ဆတ္ကနည္းေကာက္ေမာ့လိုက္ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။

အခ်ိန္အေၾကာင္းၿငင္းခုန္ေနရတာႏွင့္ အခ်ိန္ေတာင္အေတာ္ေနွာင္းခဲ့ၿပီပဲ။ အိမ္ၿပန္ဖို႔ ဘတ္စ္ကား႐ွိမ႐ွိ ကိုလည္း သူမမွန္းတတ္ေတာ့။ ဒီလိုနွင့္ ဟိုဒီေတြးရင္း ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္နား သူေရာက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ဘတ္စ္ကားသည္ လူကိုမေစာင့့္္ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေနာက္တြင္ Time မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကို ေအးေဆးစြာဖတ္ေနသည့္ အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ကိုၿမင္ေတာ့မွ ဘတ္စ္ကား႐ွိတန္ေကာင္းပါေသးရဲ႕ဆိုၿပီး သူအနည္းငယ္စိတ္ေအးသြားသည္။
(၁၂) နာရီမထိုးခင္အထိေတာ့ ကားေတြ႐ွိေနဦးမွာပါေလ….။

သူ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးရင္း လက္မွာ နာရီပတ္ထားတဲ့အဖိုးႀကီးကို "ဘယ္အခ်ိန္႐ွိၿပီလည္းအဘ" လို႔လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

အဘိုးႀကီးက ဖတ္လက္စ Time မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို မ်က္နွာကနည္းနည္းေလးမွမခြါပဲ နာရီပတ္ထားတဲ့ လက္ကိုသာ သူ႔ဖက္ကို ဆန္႔တန္းေပးလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ၾကည့္ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေမးေငါ့ၿပတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္က အေတာ္ေမွာင္ေနေတာ့ နာရီလက္တံေတြကို သူအေသအၿခာမၿမင္ရ။

အဲဒါနဲ႔ သူလည္း သူ႔မ်က္ႏွာကို နာရီနားကပ္ၿပီးေသၿခာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဒိုင္ခြက္ရဲ႕အထဲမွာ အဆက္မၿပတ္ေ႐ြ႕လွ်ားေနတဲ့ အာကာသဟင္းလင္းၿပင္ႀကီးတစ္ခုကို နာရီလက္တံေတြ အစားေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္။

<မင္းတေစ>