ခ်စ္သူေရ…………………
ေဒသနာတရားေတာ္ေတြ သံမိႈႏွက္ထားတဲ့
ဟန္ေဆာင္မ်က္ရည္က တစ္ဖက္
ငရဲရဲ႕ေကာင္းကင္လို ပူေလာင္စူး႐ွေနတဲ့
မနာလိုစြပ္စြဲမႈေတြက တစ္ဖက္နဲဲ႕
အသုဘ႐ႈသူေတြရဲ႕ အတင္းအဖ်င္းေတးဂီတကို
မင္းဘယ္လိုမွ နား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။
အဲဒီေတာ့…………………
ကိုယ္ေမွးစက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့
နန္းေတာ္ၿဖဴေအာက္ကို အၿမန္သာခို၀င္
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ႏုလံုးခံုသံနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးအိပ္
လြင့္ေႄကြခဲ့ၿပီးေပမယ့္ ရနံ႔မပ်ယ္ေသးတဲ့ ပန္းတပြင့္လို
လိပ္ၿပာကို လြမ္းေနၿပစ္လိုက္စမ္းကြယ္။
ခ်စ္သူေရ……………......
ကဲ့ရဲ႕မႈေတြဆိုတာ မိစာၦေကာင္ ငါး႐ွည့္ေတြလိုပါပဲ
မင္းဘက္ကယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လံုၿခံဳေစဦးေတာ့
အေသြးအသားနံ႔ေတြကၽြံထြက္ေနတဲ့ ၀င္ေပါက္ကို မရရေအာင္႐ွာၿပီး
အရုိးေတေလသာက်န္တဲ့အထိ သူတို႔ မင္းကို၀ိုင္းတြတ္ၾကမွာေလ.......
ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုက သခ်ိဳင္းရဲ႕ဥပေဒသဆိုေတာ့
အေသြးအသားေတြကုန္တဲ့အထိ ေစာဒကမတက္ပဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင့္ ေန႐ုံကလြဲလို႔
ကိုယ္တို႔က ဘာမ်ားတတ္နိုင္မွာလည္း............
ဘာၿဖစ္လည္း…………….
တို႔ေတြကေသဆံုးၿပီးသားဆိုေတာ့
အဲဒါကိုေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းေနမယ့္အစား
အုတ္ဂူေတြမွီၿပီး ဟားတိုက္လိုက္ၾကစို႔ကြာ။
ခ်စ္သူေရ...........
မင္းရင္မွာယံုထားဖို႔က
အေသြးအသားမ႐ွိတဲ့
အ႐ုိးေတြထတြန္ၿပီဆိုရင္
ေလွနံဓါးထစ္ အခ်စ္သေကၤတေတြထက္
ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ။
တကယ္ဆို အေလာင္းေကာင္ေတြရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲကို
ဘယ္အသက္႐ႈသံေတြကမွ ၀င္မစြက္သင့္ခဲ့တာေပါ့။
<မင္းတေစ>
Saturday, January 3, 2009
Corpse Bride အားႏွစ္သိမ့္ၿခင္း
Friday, July 25, 2008
အလွေဗဒ၏ မိစာၧ
အဖုအထစ္ ေ၀ဆာေနလြန္းလို႔
မူးယစ္ေ၀ဒနာကို ၿဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့
ဗီးနပ္စ္အိန္ဂ်ယ္လ္ အလွဘုရင္မကိုေတာင္္
မီးယပ္ပိန္နာသည္မ အသြင္ခေစခဲ့သူ။
မယ္မဒၵီပ်ိဳကညာလို အဖူးအ႐ြေတြနဲ႔
ဆယ္ပန္းခ်ီယိုၿဖာ ၿမဴးႄကြေနတဲ့
ကယ္လီယိုပက္ထရာ အႏုအလွကိုေတာင္
အရြယ္လွီအိုစာ ဘီလူးမၿဖစ္ေစခဲ့သူ။
က်ဴးပစ္ငတိ အပ်င္းေကြးလြန္းလို႔
ယၡဳအထိ သတင္းေမႊးစြန္းေနတဲ့
ဂ်ဴးလီးယက္္္ မင္းသမီးေလးကိုေတာင္
႐ူးၿပီးသတ္ေသခဲ့သူလို႔ အတင္းၾကီး ထင္မွတ္မွားေစခဲ့သူ။
ႏုတ္ခမ္းအေကြးအဆေတြရဲ႕ ရသေၾကာင့္
စုတ္နမ္းေၿပးၾကသူေတြ မ်ားလြန္းတဲ့
မိုနာလီဆာရဲ႕ အၿပံဳးရမၼက္ ကုေဋက႒ာေတြကိုေတာင္
ကမၻာေၿမလႊာရဲ႕ အဆံုးဖက္တေနရာမွာ ပုန္း၀ွက္ေနထိုင္ေစခဲ့သူ။
အဲ့ဒီလို……………...................
ရူပါမာန္တက္ေနတဲ့ ငနဲမတိုင္းကို
အမူအယာဟန္ မလုပ္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္
မတူမတန္သလို ခုတ္လွဲခ်ခဲ့တဲ့ မင္းကေတာ့
တကယ့္ကို လူမဆန္စြာ လြန္ကဲၿပီး လွေနသူေလးတစ္ဦးပါပဲ။
အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း……..
ဒီမွာ….............အခ်စ္ဆိုတဲ့
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ ေ၀ဒနာကိုေၾကာက္လို႔
ႏွလံုးသားေနရာကိုေဖာက္ထုတ္္ၿပီး
ေက်ာက္တံုးအစား ေသခ်ာေကာက္ထည့္ထားတဲ့
ငါလိုေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ခပ္မာမာရင္ဘတ္တစ္ခုကိုေတာင္
မင္းက......................................
သီရိမာလို ပီတိၿဖာတဲ့ အၾကည့္အေငြ႔နဲ႔
ပဥၥပါပီလို ဘ၀င္က်စရာ အထိအေတြ႔ ေတြေတာင္ မသံုးပဲဲ
အသာကေလး ညႊတ္ေၿပာင္း ကြဲအက္ အရည္ေပ်ာ္က်ေစနိုင္ခဲ့တယ္။
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့…………….............
ဥမၼာဒႏၷီလို ပဒုမၼာဟန္သီတဲ့ ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔
ဆုန္ခါဆန္ခ်ီ လွမ္းေလၽွာက္လာေနတဲ့ မင္းေလးကို
ဟိုးအေ၀းက လွမ္းၿမင္လိုက္ရ႐ုံေလးနဲ႔ပဲ
တစ္သက္စာ ေအးစက္မဲေမွာင္ေနခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ႏွလံုးသားတိုက္ခန္းေလး
ပပ၀တီ ေကာင္ေရ တသန္းအား ရုတ္တရက္၀င္ေဆာင့္လိုက္သလို
ခ်က္ၿခင္း မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ခဲ့ရလို႔ပဲေပါ့။
<မင္းတေစ>
Thursday, July 17, 2008
မင္းလားကြ အေကာင္းၿမင္သမား
( ၁ )
သူက အရာရာကို အေကာင္းၿမင္တတ္သည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုတေလာက မုန္တိုင္း၀င္လို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ေသာကမိုးတိမ္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ အံု႔ေနၾကခ်ိန္မွာ သူက လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ ေၿဖေဆး ငံုထားတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ၿပံဳးလို႔ေတာင္ေနႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ေလ...ဒါ....တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ေရြးခ်ယ္သက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢလက်ိန္စာ တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ။
အားလံုးအေပၚ သာတူညီမွ်ၿဖန္႔ႀကဲထိုးႏွက္လိုက္တဲ့ ဘံုဆန္ေသာ အမ်ားပိုင္က်ိန္စာ တစ္ခုဆိုေတာ့ အဲဒီက်ိန္စာႀကီး တစ္ခုလံုးကိုတည္…ၿပီးေတာ့ ဒုကၡသည္ အေရအတြက္နဲ႕ စားလိုက္ရင္ ဒုကၡသည္ တစ္ေယာက္ၿခင္းစီအတြက္ ထြက္လာတဲ့ ဒုကၡရာ႐ွင္ခြဲတမ္းက မေၿပာပေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္သြားေတာ့တာမို႔ အဲ့ဒီက်ိန္စာဆိုတာကလည္း အလိုအေလွ်ာက္ ပ်က္ပ်ယ္တဲ့သေဘာ ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ခြဲေ၀မွ်ယူၿပီးခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ ဒုကၡဆိုတာႀကီးက ေရာက္ခ်င္တိုင္းေတာင္ ေရာက္လို႔မရနိုင္ေတာ့တဲ့ ရွားပါးေသာ စိတၱဇနမ္တစ္ခု ၿဖစ္သြားတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
ဒါ...အမ်ားဆိုင္က်ိန္စာေၾကာင့္ၿဖစ္တဲ့ ဘံုဆန္ေသာ ေသာကတို႔ရဲ႕ အားသာခ်က္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအားသာခ်က္ကို ခံစားနိုင္ဖို႔က ကိုယ့္ဆီမွာ ဒုကၡကို ကိုယ္ေယာင္ေၿဖာက္ၿပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးတစ္ခုေတာ့ ႐ွိေနဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ အဲဒီစိတ္ကို က်ဳပ္က အေကာင္းၿမင္စိတ္လို႔ေခၚတယ္။
အေကာင္းၿမင္၀ါဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿမင္မွာေတာ့ ေတြေ၀အားငယ္စိတ္၀င္ေနၿခင္းဟာ လက္ရွိပစၥဳပန္ႀကီးကို အနည္ထ ေနာက္က်ိလာေအာင္ ၿပဳလုပ္ေနၿခင္းၿဖစ္ၿပီး ဟိုး…အတိတ္ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္လိုမွ အာပါတ္ၿပန္ေၿဖမေပးနိုင္ေတာ့ အ့ဲဒီေသာကမိုးတိမ္ေတြ ေ၀တဲ့ကိစၥကို သူက အပိုအလုပ္တစ္ခုလို သတ္မွတ္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ လူရာမသြင္းခဲ့တာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥက ရာသီဥတုေဖါက္ၿပန္မွုေၾကာင့္ သဘာ၀ခ်ဳပ္ရိုးေၿပသြားတဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ ပစၥဳပၸန္နဲ႕အၿပိဳင္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဆိုတဲ့ ဥေပကၡာအပ္ခ်ည္ေတြနဲ႕ အတိတ္ကိုမသိမသာ ၿပန္လည္ဖာေထးေနၿခင္းကပဲဲ သူ႔တို႔တစ္ေတြအဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းၿဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ…..ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ တရား၀င္စာရင္းဇယားေတြအရ ဧရာ၀တီတိုင္းဖက္မွာ လူေတြ၊ ဘာေတြေတာင္ ေသၾကေသးတယ္ဆိုေတာ့…ဒါ..သူတို႕လို ရန္ကုန္သားေတြအတြက္ကေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲေပါ့။
ဟို…ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ၿဖစ္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕ၿပင္က သူ႕တဲစုတ္ေလး.... ၿပန္မမိုးႏိုင္တဲ့ကိစၥလား။ ဒါက သိပ္မေၿပာပေလာက္ပါဘူး။ နံရံေတြ ၊ ဘာေတြ က်န္ေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္မိုးေတြရွိမေနလည္း ဘာအေရးလည္း။ ညဘက္ဆို ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ၿပီး ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလးေတာင္ အိပ္ရာ၀င္ႏိုင္ေသးတယ္...ဟုတ္ ။ အဲ့ဒါမ်ိဳးကိုေၿပာတာေပါ့…..... သဘာ၀တရားက ခ်ီးၿမွင့္တဲ့ ကံေကာင္းၿခင္း လက္ေဆာင္ပန္းခ်ီကားဆိုတာ…।။
သူက အဲဒီေလာက္….....အဲဒီေလာက္ေတာင္ အရာရာကို ခြဲၿခမ္းစိတ္ၿဖာတဲ့နည္းနဲ႔ ၿဖည့္ေတြးၿပီး မရရေအာင္ အေကာင္းၿမင္တတ္သည္။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို္ပဲ ေသြးပ်က္ေနေန သူကေတာ့ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေရာဂ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းမဆစ္ပဲ အၿမဲစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ခဲ့သည္။
ဒါဆို အၿခားသူေတြကေရာ။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ သူမသိ။……. စိတ္၀င္စားၿခင္း အလွ်င္းမ႐ွိဟု ေၿပာရင္ေတာ့ ပိုမွန္ေနလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ခုတေလာ ဆင္ေၿခဖုန္းရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေသာကမိုးၿခိမ္းသံေတြနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီးပါလာတတ္တဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြက သိပ္ၿပီးဆူညံလြန္းေနေတာ့ ဒါေတြကို သူမၾကားခ်င္လည္း ၾကားေနရေတာ့တာပါပဲ။ အၿခား....ေထြေထြထူးထူး အသံဗလံေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးမင္းေတြအေပၚ ေ၀ဖန္ၿပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းေနတဲ့ အသံေတြပဲေပါ့။ အထူးသၿဖင့္ မုန္တိုင္းနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕့ ၿပဳမူတုန္႔ၿပန္ခ်က္ေတြအေပၚ အစာမေၾကၿဖစ္ၾကလို႔႔ ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းေနတဲ့...ဖ႐ုသ၀ါစာေတြ။
ဒီလို သဘာ၀တရား ခ်ဳပ္႐ုိးေၿပသြားတဲ့ကိစၥကို ဘာမွ မသက္ဆိုင္္တဲ့ သူေတြအေပၚပံုခ်တာ သိပ္ေတာ့မတရားဘူးလို႔ သူ႔စိတ္ထဲက ထင္မိေပမယ့္ လူေတြနဲ႕ ထုတ္ေဖၚၿငင္းခုန္တာေတြ၊ ဘာေတြေတာ့ သူလုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါကလည္း အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနလို႔ဆိုတဲ့ သူရဲေဘာခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဆင္ေၿခတစ္ခုထက္ နဂိုတည္းက ခပ္ေအးေအးေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့ ၀သီေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုခ်င္တယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခိုင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္ေတြအရ သူတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးေနၾကတာပဲ။ ၾကည့္ပါလား.....အခုဆို ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အဆံုးသတ္လို႕ ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြေတာင္ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖၚေနၾကၿပီ တဲ့.....။ ဒါေတာင္ လူေတြက အၿမင္မၾကည္လင္္ၾကဘူးဆိုရင္ေတာ့ “အင္း…ခက္တယ္ဗ်ာ” ဆိုတာကလြဲလို႔ သူလည္း ဘာမွမေၿပာနိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူတို႔ခင္ဗ်ာ လူေပါင္းသန္း ( ၆၀ ) ေလာက္ကို စီမံခန္႕ခြဲၿပီး စနစ္တက်အုပ္ခ်ဳပ္ေနရတဲ့ တာ၀န္ကတစ္ဖက္၊ တခါတေလမထင္မွတ္ပဲ ေညာင္ပင္တေစၧလို ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တဲ့ ဟိုတေလာက မုန္တိုင္းလို ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ဒိုင္ခံၿပီး ေၿဖရွင္းေနရတာက တစ္ဖက္ဆိုေတာ့ အလုပ္တာ၀န္ေတြထဲမွာ အၿမဲပိေနတတ္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ၿခင္းစီရဲ့ တစ္သီးပုဂၢလ အာသီသေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ရာႏွုန္းၿပည့္ ၿဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
သူတို႕ခမ်ာ ေန႕မအားညမအား အလုပ္ယူနီေဖါင္းေတြထဲမွာ ႏွစ္ၿမဳပ္ေနရၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္ေတြကိုေတာင္ နိုင္ငံေတာ္အတြက္ ပံုအပ္ထားရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုၿပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းမွုမ်ိဳးကမွ သူတို႕နဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးလို႕ သူကေတာ့ ထင္မိတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ကံၾကမၼာကိုယ္တိုင္ကိုယ္က ဆိုးရြားမြဲေတလြန္းေနေတာ့ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစားၾကိဳးစား နိုင္ငံႀကီး မစင္တြင္းထဲက ေခြးတစ္ေကာင္လို လႈပ္ေလ၊ ၿမဳပ္ေလၿဖစ္ေနတာက ဒီေနရာမွာ သူတို႔မေၿပာနဲ႔ ဘုရားသခင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ဆင္းလာၿပီးလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘာမွတတ္နိုင္မယ္မထင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေၿပာသာေၿပာေနရတယ္… ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သူ႔လို သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ၀င္ေရာက္ေ၀ဖန္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္ မ႐ွိတဲ့အရာဆိုေတာ့ “ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ…သူတို႕လည္းသူတို႔ ဥာဏ္ရွိသေလာက္၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ရွိသေလာက္ ရုန္းေပးေနၾကတာပဲ”ဆိုတဲ့ သမာရိုးက် ေကာက္ခ်က္မ်ိဳးခ်လိုက္တာေတာင္ သူ႔လို ရုိးရိုးလူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လြန္ေနလွပါၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္ထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ေတြ လြတ္လပ္ေသာ နိုင္ငံသားေတြအၿဖစ္ ပိုၿပီးကံေကာင္းလာတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဟို…လူေတြ အစိုးရကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေ၀ဖန္လို႔ရတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး အၿပည့္အ၀ ရလာတာကို ေၿပာတာပါ။ မယံုရင္ ဟိုး…အတိတ္က သက္ဦးဆံံပိုင္ဘုရင္ေခတ္္ေတြကို ၿပန္သြားၾကည့္။ အဲဒီေခတ္ေတြမွာ ဘုရင္႔မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး ဘယ္လိုသာမန္လူတစ္ေယာက္ကမ်ား လက္အုပ္ခ်ီဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ဘူးလို႔လည္း။ ၿပီးေတာ့ ဘုရင္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေ၀ဖန္ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ၿငိဳၿငင္ခဲ့ရင္ေတာင္ မေနာရာဇဒါဏ္ဆိုတာ သင့္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။ အခုဆို ဘုရင့္မ်က္ႏွာေတာ္ၾကည့္ၿပီး လူတန္းစားမေ႐ြး အားလံုး ေမာ္နိုင္ဖူးနိုင္ၾကၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ အစိုးရဆိုတာကို စိတ္ကူးေတြထဲကတင္ မကပဲ အၿပင္မွာ ပါးစပ္ကိုဖြင့္ဟၿပီး ၀စီကံေတြနဲ႔ေတာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေ၀ဖန္ခြင့္ေတြ ဘာေတြရလို႔။ ကဲ...မႏွိပ္လား။
( ၂ )
ထိုကဲ့သို႕ အရာရာကို အေကာင္းၿမင္တတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို အေဖ့ထံမွ သူ အေမြရခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ခုထဲလား ဆိုေတာ့....မဟုတ္။ ဆင္းရဲၿခင္း ဆိုတဲ့အေမြကိုလည္း အေဖက လြဲေၿပာင္းေပးအပ္ခဲ့ေသးသည္။
“အေဖတို႕အေနနဲ႕ ဆင္းရဲၿပီးသားဆိုေတာ့ တၿခားသူေတြလို အၿမင့္ကၿပဳတ္က်မွာတို႕၊ စီးပြားဆုုတ္ယုတ္မွာတို႕၊ အထည္ၾကီးပ်က္ၿဖစ္မွာတို႕ကို ေတြးၿပီးပူေနစရာမလိုေတာ့ဘူးကြ…ငါ့သားရ။ အဓိက က တစ္ေန႕ထမင္းႏွစ္နပ္ မွန္မွန္စားေနရၿပီး အၿမဲစိတ္ခ်မ္းသာေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား”
ဒါ… အေဖ အၿမဲေၿပာေနက် လက္သံုးစကားတစ္ခု။ သူ႕စကားႏွင့္အညီ အေဖက ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ၿပီး သူ မေသခင္အထိ သူတို႔မိသားစုကို ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးသြားခဲ့သည္။ ဒါေတာင္ အေဖဦးေဆာင္တဲ့ သူတို႕မိသားစုက အဲဒီေခတ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ အဆင္းရဲဆံုးမိသားစု၀င္ နံပါတ္(၁)ကေန (၃)အတြင္း အၿမဲတမ္း ပံုမွန္ ဗိုလ္ဆြဲေနၾက။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ ထမင္းငတ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မ႐ွိဘူးခဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖဆံုးၿပီး သူ႕လက္ထက္လည္းေရာက္လာေရာ အေၿခအေနက လံုး၀ ေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ လက္ထက္ကလို ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မစားနိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ရပ္ကြက္၏ အဆင္းရဲဆံုး မိသားစု၀င္စာရင္းကေတာ့ သူအလိုလို ရုန္းထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ ထမင္း အငတ္ခံၿပီး ရသမွ်ေငြေတြ စုေနေဆာင္းေနလို႔ ခ်မ္းသာသြာတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္။ ဂုဏ္ေက်းဇူး ႀကီးၿမတ္ေတာ္မူလွေသာ ဘုရားသခင္၏ လူတန္းစားညွိမွု၊ တနည္းအားၿဖင့္ တၿဖည္းၿဖည္း စကၠဴစုတ္ဆန္ဆန္လာေသာ ေငြေၾကးေဖာေယာင္မႈ သီအိုရီေၾကာင့္ သူတို႔ဆင္ေၿခဖုန္းရပ္ကြက္ေလးအတြင္း ဆင္းရဲသူအေရအတြက္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တိုးပြားလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္…သူ႕လက္ထဲမွာ တစ္ၿပားမွ ရွိမေနတာေတာင္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို လူမြဲစာရင္းသြင္း၍ မရေတာ့။ ကံေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား.........တစ္ႏိုင္ငံလံုး သူလိုကုိယ္လို မြဲေတေနတဲ့ကာလဆိုေတာ့ သူ႕ေဖေဖလက္ထက္ကလို ဆင္းရဲသားလို႕ အသမုတ္မခံ၊ အႏွိမ္မခံရေတာ့ပဲ သူလိုငါလို သာမန္လူဘ၀မွာ လူေမႊးလူေယာင္ ေၿပာင္ေၿပာင္နဲ႔ သူ လက္မေထာင္ ရင္ေကာ့ ႏိုင္္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
(၃)
မုန္တိုင္းက သူ႕အိမ္ဓနိမိုးေတြကို ခြာယူသြားတဲ့ညက သူ႕မိန္းမ မေငြေသြး စတုတၳေၿမာက္ရင္ေသြးေလး ကို ဥခ်ေပးခဲ့သည္။ မုန္တိုင္းကိုဖက္၍ လူ႔ေလာကထဲ ၀င္လာေသာ သူ႔သားကေလးကို သူက ေန႔နံေတြ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ မိုင္းတုန္ၿမိဳ႕သူ သူ႔အေမဇာတိေလးလည္းပါေအာင္ မုန္တိုင္းဟု အမည္ခပ္လွလွေလး ေပးခဲ့သည္။ ပထမသံုးေယာက္္က သမိီးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ သားကေလးတစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ သူ႔မွာ တစ္ပိုင္းေသလွၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးက မုန္တိုင္းကို ၿပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းရင္း ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနခ်ိန္မွာ သူက သားဦးေလး ေခၚေဆာင္ေပးလာတဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ႀကီးကို တိတ္တိတ္ေလးက်ိတ္ၿပီး ဦးေတြ၊ ဘာေတြခ်မိေနသည့္အၿပင္ ၎ႀကီး အသက္ရာေက်ာ္႐ွည္ဖို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတြ၊ ဘာေတြေတာင္ ေတာင္းေပးေနမိလိုက္ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္…သိပ္မၾကာလိုက္။ အမိုးအကာမဲ့ေန၍ အတားအဆီးမ႐ွိ ၀င္ေရာက္လာေသာ ေလစိမ္း၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေထြးေပြ႔မွုေၾကာင့္ ေမြးကင္းစ ေမာင္မုန္တိုင္းေလး ညႀကီးမင္းႀကီး ေကာက္ကာငင္ကာ ဖ်ားေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္…ဒါကလည္း သိပ္အထူးဆန္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ကေလးဆိုတာ ဖ်ားတတ္နာတတ္တဲ့ အမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။
သူ႕မိန္းမ မေငြေသြးကေတာ့ သူ႕လိုမဟုတ္။ အရာရာတြင္ လြန္ကဲစြာ စိုးရိမ္တတ္လြန္းသူ ပီပီ ကေလးဖ်ားၿပီဆိုကတည္းက ေၿခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိႏွင့္ ခရုဆားထိေနသလို မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ မ်က္လံုးမွ ထြက္က်လာလိုက္၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး ကေလးကို ခဏခဏစမ္းလိုက္ၿဖင့္ မပဒၵါက အေမေခၚရေလာက္ေအာင္ ပ်ာယာခပ္ပူေလာင္ေနခဲ့သည္။ ဒါကလည္း မဆန္းပါဘူး။ မိခင္ဆိုတာကလည္း ပူပန္တတ္တဲ့အမ်ိဳး မဟုတ္လား။ မိခင္တို႔ ဘာသာဘာ၀ သူမ စိတ္ပူေနခ်င္လည္း ႀကိဳက္သေလာက္သာ ပူေနပါေစ။ သူမရဲ႕နံေဘးမွာ အၿဖစ္မွန္ကို က်က်နန ခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ၿပီး ၿပႆနာကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ေၿဖ႐ွင္းတတ္တဲ့့ အေကာင္းၿမင္၀ါဒီ လင္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ႐ွိေနတယ္ဆိုက သူမကို ဒီထက္လြန္ကဲတဲ့ တံု႔ၿပန္မႈမ်ိဳးေတြေတာင္ လုပ္ခြင့္ၿပဳထားတယ္ဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ညႀကီး မင္းႀကီး ေကာက္ခါငင္ခါ ေဆးခန္းထသြားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဆိုၿပဳခ်က္မ်ိဳးကိုေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ တစ္ၿပားမွရွိမေနတာကို သိေနတဲ့ သူမ လာေရာက္၍ မတင္ၿပသင့္။ ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ ။ ေဆးခန္းဆိုတာမ်ိဳးက ၿပတိုက္လို အလကား၀င္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္လို႔ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ မနက္မိုးလင္းမွ ခါတိုင္းလိုပဲ သူၾကံဳရာ အလုပ္တစ္ခုခုရွာ။ ညေနလုပ္ခေငြရလာေတာ့မွပဲ ေဆးခန္းအေၾကာင္း စိတ္ကူးစယဥ္ၾကတာေပါ့လို႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမက သိပ္မေက်နပ္သလို၊ ဘာလိုလို။
ၿပီးေတာ့ အေၿခအေနက သိပ္အဆိုးၾကီးမဟုတ္ေလာက္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းေလာက္ဆို ကေလးက သူ႔ဖာသာသူ အဖ်ားက်ခ်င္လည္း က်သြားႏိုင္တာပဲေလ။ အားလံုး ဘာမွ ကိုယ္တြယ္ထိေတြ႔စရာ မလိုပဲ အလိုလို ေလွ်ာေလွ်ာရူရူၿဖစ္သြားမယ့္ အရာေတြထဲမွာ မုန္တိုင္းေလး ေနမေကာင္းၿဖစ္တဲ့ ကိစၥလည္း ပါခ်င္ပါေနမွာေပါ့။ ဘယ္သူ ေၿပာနိုင္မွာလည္း။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာေတြမွ သိပ္ေထြေထြထူးထူး စိုးရိမ္ပူပန္မေနေတာ့ပဲ ေတာင္ေတြး ေၿမာက္ေတြး ခပ္လြင့္လြင့္ကေလး ဟိုဒီစဥ္းစားရင္း သူ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္စက္ၿပစ္လိုက္သည္။
အိပ္ေပ်ာ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသြားလည္း မသိ။ သူၿပန္ႏိုးလာေတာ့ ညက သူေရတြက္ေနခဲ့ေသာၾကယ္ေတြေတာင္ ေကာင္းကင္ယံ၌ မရွိေတာ့။ ဘာလိုလိုနဲ႔ မိုးေတာင္စဥ္စဥ္လင္းသြားၿပီပဲ။
တစ္ညေနလံုး တေမွးမွ ေမွးစက္ထားပံုမရေသာ သူ႕မိန္းမ မေငြေသြးကေတာ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ ေမာင္မုန္တိုင္းေလးေဘးမွာ စိုးရိမ္တၾကီးထိုင္ငိုေနတုန္း။
မ်က္ရည္စခပ္က်ဲက်ဲေတြကို လက္ဖမိုးႏွင့္ သုတ္ရင္း သူမက လွမ္း၍ ႏုတ္ခြန္းဆက္သသည္။
“ရွင္ႏိုးၿပီလား”
မ်က္ေခ်းဖတ္ခပ္ၿပစ္ၿပစ္ေတြကို လက္ညိဳးနွင့္ ပြတ္ရင္း သူကလည္း ၿပန္လည္၍ခြန္းတုန္႔ၿပန္လိုက္သည္။
“အင္း”
“ကေလးက တစ္ကိုယ္လံုးပူၿခစ္ေတာက္ေနတာပဲရွင္။ ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မ အခုခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေဆးခန္းထသြားလိုက္ခ်င္တယ္”
တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕မိန္းမကလည္းရီရသည္။ ကိုယ္ပူလို႔ ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွ ကေလးက ဘယ္လိုလုပ္ ေအးစက္ေနမွာလဲဲ ။ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ပူေနမွာေပါ့။ ဒါကထားပါ။ သူမ မိခင္စိတ္မြန္ထူၿပီးေၿပာတာဆိုေတာ့………။ ဒါေပမယ့္ ေဆးခန္းသြားၿပခ်င္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလည္းေဆးခန္းၿပဖို႔ ပိုက္ဆံ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းဆိုိလိ္ု႔ သူတို႕ရပ္ကြက္ထိပ္က “အေၾကြးမရပါ”လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတတ္တဲ့ ေဒါက္တာေငြခင္ရဲ႕ ေငြမ်ား၊သားမေသေဆးခန္းပဲ ဒီအခ်ိန္ ဖြင့္တတ္တာ မဟုတ္လား။ ေငြမရွိပဲသူ႕ေဆးခန္းသြားဖို႔ဆိုတာက ေရမပါပဲ ေရေႏြးအိုးတည္တဲ့ ကိစၥလို ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏို္င္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာစီးစီး အဆဲအဆိုခံရဖို႔ကလည္း မ်ားေနသည္။ ရုိက္ပုတ္အလြတ္ မခံရရင္ေတာင္ကံေကာင္း။ ဒါကိုသူ႕မိန္းမကလည္းမသိမဟုတ္။ ကေလးအေပၚ အစိုးရိမ္လြန္ေန၍ ေၿပာမိေၿပာရာ ေလွ်ာက္ေၿပာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။
“ေအးပါမိန္းမရာ…ညေန ငါပိုက္ဆံရလာရင္ သြားၾကတာေပါ့”
“ဒီၾကားထ ဲမင္းလည္း အဆင္ေၿပရင္တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက လွည့္ထားလိုက္ေပါ့။ ညေနငါၿပန္လာမွ အတိုးေလး၊ ဘာေလးနဲ႔ ၿပန္ဆပ္တာေပါ့”
သူကို ကေလးကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ဟု သူ႔မိန္းမ အၿပစ္တင္မည္စိုး၍ ေၿပာသာေၿပာလိုက္ရသည္္။ ဒီအနီးအနားပါတ္၀န္းက်င္က သူတို႔ႏွင့္ ပါတ္သက္ေနသမွ် လူေတြအားလံုး သူလိုကိုယ္လို ၿပာပံုလွ်က္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ သူ စကားသာ အဖတ္တင္သြားေၾကာင္းကိုလည္း သိေနသည္။
“အရမ္းလည္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႕ကြာ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ညေနက်ရင္ အားလံုးအဆင္ေၿပသြားမွာပါ”
“ပူရတယ္ေတာ္ေရ…ပူရတယ္….႐ွင့္ေၿပာလိုက္ရင္ ဒါမ်ိဳးႀကီးပဲ” ဟုသူ႔အား ခပ္ဆတ္ဆတ္ ခြန္းတုန္႔ၿပန္ရင္း ကေလးဘ၀၏ အၿမင့္မားဆံုး စည္းစိမ္ယူေနေသာ သူ႔ သမီးၾကီးသံုးေယာက္ကို သူမ အိပ္ယာမွႏိူး၏။
သူ႕သမီးေတြ အိပ္မႈံစံုမႊားၿဖင့္ ထလာၾကၿပီး အိမ္ေရွ႕ကြပ္ၿပစ္ေပၚတြင္ ၿပန္ေနရာယူကာ အိပ္သြားၾကၿပန္သည္။ ကိစၥမရွိ။ အိပ္ခ်င္သေလာက္သာအိပ္ၾကပါေစ။ သူတို႔အတြက္ ေငြမကုန္တဲ့ ေစ်းအေပါ ဆံုးစည္းစိမ္ကလည္း ဒါေလးပဲရွိတာမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မေငြေသြး သူတို႔ကို ႏိႈွးတယ္ဆိုတာကလည္း သူတို႔ကိုနိုးတာမဟုတ္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ အိပ္ေမာၾကေနၾကသည့္ ေစာင္ႏွင့္ ေခါင္းအံုးမ်ားကို နိုးၿခင္းသာၿဖစ္သည္။
ဆက္လက္ငိုက္ၿမည္းခ်င္ေသးသည့္ပံု ေပါက္ေနၾကသည့္ တစ္အိမ္လံုးမွ ရွိရွိသမွ်ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအုံးေတြအားလံုးကို သူ႔မိန္းမလိုက္တစ္ေယာက္ ခပ္နာနာကေလး လိုက္ပုတ္ၿပီး လန္းဆန္းသြားေအာင္ ဖံုေတြခါထုတ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ အားလံုးကို သပ္ရပ္ ညီညာစြာေခါက္လိုက္ၿပီး ပီနံအိတ္ခြံအလြတ္တစ္လံုးထဲသို႔ ညင္သာစြာ ေလွ်ာထည့္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့
“ကေလးကို ခဏၾကည့္ထားလိုက္ပါ ေတာ္ေရ။ က်မလုပ္စရာရွိတာေလးေတြ သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္” ဟု ၀ါက်င္က်င္သြားေတြကို မီးေသြးခဲၿဖင့္ ၿခစ္ေနေသာ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ေအာ္လိုက္ၿပီး ကေလးကို စိတ္မခ်တစ္ခ်ၿဖင့္ ၾကည့္ကာ သူမ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
“ေအး…ေအး….စိတ္ခ်….မိန္းမရ”
ခါးဖန္႔ဖန္႔အရသာကို ေရႏွင့္ ပလုပ္က်င္းထုတ္ရင္း သူ ဗလံုးဗေထြးႀကီး ၿပန္ေအာ္ေၿပာလိုက္သည္။
အဲ့ဒီေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းဦးေတြဆိုတာက သူတို႔မိသားစု ရွားရွားပါးပါး ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ရတနာေတြ။ အခု ထိုရတနာပစၥည္းေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဘဏ္တိုက္တစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ အပ္ႏွံဖို႔ သူ႔မိန္းမ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ ဒုႏွင့္ေဒး႐ွိ၏။ လ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ဘဏ္ဆိုတာ တရားမ၀င္ အေပါင္ဆိုင္ကို သူတို႔အရပ္ထဲမွာ စကား၀ွက္သံုး၍ ေခၚၾကခ်င္းၿဖစ္သည္။ ထိုလွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ အေပါင္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနခဲ့ရသည္မွာ သူတို႔လင္မယား ညားကာစမွ ယေန႔ထိတိုင္ေအာင္ပဲ ၿဖစ္သည္။ တရက္စာ အတိုးႏူန္းက တခါတရံ၌ ပစၥည္းတန္ဖိုးထက္ပင္ မ်ားေနတတ္ေသာ္လည္း ခါလီ မနက္ခင္းေတြကို အသက္သြင္းဖို႔ အၿခားနည္းလမ္းေတြ ႐ွာမရေတာ့လည္း ဒီလက္လွမ္းမွီ အသားက်ေနတဲ့ အလုပ္ေလးကိုပဲ သူတို႔ ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္မိေနၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ ေန႔တိုင္း မနက္အိပ္ယာထခ်ိန္ကေန ညေနေစာင္း သူေငြ႐ွာၿပီး အိမ္ၿပန္လာတဲ့အခ်ိန္အထိ သူ႔မိသားစု ဗိုက္ေမွာက္ၿပီး ေနၾကရုံပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘ၀ကို အေႄကြးယူၿခင္းနဲ႔ စတင္တယ္ဆိုတာ အၿခားတစ္ဖက္ကၾကည့္ၿပန္ေတာ့လည္း မနက္ခင္းတိုင္းမွာ အၿခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဘ၀ကို စတင္တာမ်ိဳး ၿဖစ္ေနၿပန္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီေစာင္ေလးေတြ၊ ေခါင္းအံုးေလးေတြကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေႄကြး႐ွင္နဲ႔ သူတို႔တစ္ေတြ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ယံုၾကည္မႈ ေန႔စဥ္ခိုင္မာသထက္ခိုင္မာေအာင္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတာ ခုဆိုႏွစ္ေပါင္းေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ အဲံဒီ ယံုၾကည္မႈအတြက္ သူ႔ဖက္က ေပးဆပ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးကေတာ့ ေန႔စဥ္ အတိုးေလးမွန္မွန္ဆက္သေနရၿခင္းပါပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေၿပေနၾကရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။
သူတို႔ရဲ႕ အိပ္ယာ၀င္ပစၥည္းအေဟာင္းေလးေတြက တန္ဖိုးအေနနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ ဘာမွေတာ့ မၿဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးမပါပဲ အိပ္ေနရတဲ့သူေတြေတာင္ရွိေနတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ သူ႔တန္ဖိုးႏွင့္သူကေတာ့ရွိေနၾကေသးသည္။ ေပါင္ႏွံခက တစ္ပဲေၿခာက္ၿပားေလာက္ပဲရတယ္ဆိုေပမယ့္ သူအလုပ္သြား ထမင္းဘူးထည့္ဖို႕နဲ႕ သူ႕မိသားစုမနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာေပါင္းစားဖို႕ ဆန္ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ႏိုင္ေသးသည္။ သူညေန ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္တစ္ခုခု အဆင္ေၿပလို႔ ပိုက္ဆံေတြ အဆင္ေၿပလာမွ ဒါေတြကို ညဘက္ေက်ာခင္းဖို႔ ၿပန္ေရြးလိုက္ရံုပါပဲ။ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေငြကို ကလဖန္ထိုးၿပီး လည္ပတ္လာခဲ့တာ အဆင္ကိုေၿပေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ေန႕ခင္း ဒီေစာင္ေတြေခါင္းအံုးေတြက အိမ္မွာ အပိုေတြၿဖစ္ေနမယ့္အတူတူ ကမာၻ႔၀င္ေငြလည္ပတ္စီးဆင္းမွုၾကီးထဲမွာ တစိတ္တေဒသပါ၀င္တဲ့ အေနနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္သြားပို႔ထားတာက ပိုမိုသင့္ေလွ်ာ္မေနေပဘူးလား။
ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ေနတာ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ သူတို႔မိသားစု တစ္ခုထဲေတာ့ မဟုတ္။ သူသိသမွ် တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစားမေရြး ဒီလိုလည္ပတ္ေနၾကသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။
တစ္ခုေတာ့ နဲနဲကြဲၿပားသည္။ ေရႊေငြ၀တ္ႏိုင္တဲ့လူေတြကေတာ့ အမိန္႕ရေပါင္ဆိုင္လို တရား၀င္ေနရာမ်ိဳးကိုသြားၾကၿပီး သူတို႔လိုသာမန္လူတန္းစားေတြကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္အေပါင္ဆိုင္ေတြႏွင့္သာ လွ်ိဳ႕၀ွက္အလြမ္းသင့္ရသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ဘုရားသခင္၏က႐ုဏာစြက္ေသာ လူတန္းစားညိွမွုေၾကာင့္ သာမန္ဆင္းရဲသားလူတန္းစာေတြ တၿဖည္းၿဖည္းမ်ားလာေလ၊ လူေတြ အဖိုးတန္ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မွုနည္းသြားေလေလ ၿဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ေရႊေငြႏွင့္အဖိုးတန္ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကိုသာ လက္ခံေသာအမိန္႕ရအေပါင္ဆိုင္ၾကီးမ်ား၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတို႔ သိသိသာသာထိုးက်လာၿပီး ဟိုတစ္စုဒီတစ္စု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေပၚလာသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအေပါင္ဆိုင္ေတြ သူတို႔အရပ္ထဲ၌ ပို၍ေခတ္စားလာသည္။
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အေပါင္ဆိုင္ေတြရဲ႕ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တြင္က်ယ္လာတာလည္း မေၿပာနဲ႔။ သူတို႔က အပ္ကအစ ေဆးလိပ္ၿပာခြက္အဆံုး တိုလီမုန္႔စေတြ အားလံုးလိုလိုကို အေပါင္ခံ အပ္ႏွံခြင့္ ေပးေနၾကတာကိုး။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း လာေရာက္ေပါင္ႏွံတဲ့ပစၥည္းေတြက တခါတရံ ကိုယ္မေတြးထားမိဘူးေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွ၏။ ဒီေန႔ ထမင္းၿဖဴကို ဆားနဲ႔ပဲ နယ္စားၾကမွာၿဖစ္လို႔ ငရုတ္သီးေထာင္းစရာမလို အပိုၿဖစ္ေနတဲ့ ငါးရုပ္က်ည္ေပြ႕လိုအရာကို လာေရာက္ေပါင္ႏွံသူကိုလည္း သူေတြ႔ဖူးသည္။ ဒီေန႕အိမ္အၿပင္ထြက္စရာ ကိစၥမ႐ွိလို႔ အပိုၿဖစ္ေနတဲ့ တစ္ရံထဲေသာ ဖိနပ္စုတ္ကို လာေရာက္ေပါင္ႏွံသူကိုလည္း သူေတြ႔ဖူးသည္။ သြားတိုက္ေဆး အသစ္ထပ္မ၀ယ္နိုင္လို႔ အပိုၿဖစ္ေနတဲ့ သြားပြတ္တံ လာေရာက္ ေပါင္ႏွံသူတစ္ဦးကိုေတာင္ ႐ွား႐ွားပါးပါး သူတစ္ခါေတြ႔ဘူး၏။
ဒါ...သူတို႕သာမန္လူတန္းစားေတြရဲ့ သမားရိုးက်ၿဖစ္လြန္းေနတဲ့ ၀င္ေငြလည္ပတ္စီးဆင္းမွုပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဒီေန႕အသံုးမ၀င္ၿဖစ္ေနတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုကို အခ်ိန္မေရြးအသံုး၀င္တဲ့ေငြစအနည္းငယ္နဲ႔ ေခတၱလဲလွယ္ထားတဲ့ အလုပ္ေလာက္အသံုးက်တဲ့ကိစၥ ဒီကမာၻမွာ ဘာမ်ားရွိဦးမွာတုန္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔အားလံုး ေန႔ရက္ေတြကို ေအာင္ၿမင္စြာ ၿဖတ္သန္းေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမယုတ္ၾကတဲ့အတြက္ ဒါ ေကာင္းခ်ီးေပးရမယ့္ ကိစၥတစ္ခုပဲေပါ့။
ေတြးေတာေနစဥ္မွာပဲ ႐ွပ္ၿပာ႐ွပ္ၿပာေၿခသံေတြေပး၍ သူ႕မိန္းမ မေငြေသြး အၿပင္မွၿပန္ေရာက္လာသည္။
“ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြက အေရာင္ပိုလြင့္သြားလို႔တဲ့ အရင္ေန႕ေတြကေလာက္ ေစ်းမရခဲ့ဘူး ေတာ္ေရ”
“ၿပီးေတာ့ ကေလးကိုေဆးခန္းမၿပခင္တိုက္ဖုိ႔ ကြမ္းရြက္နဲနဲနဲ႔ ဆရာေမာင္ေဆးနီမွုဳုန္႔ တစ္ထုပ္လည္း ၀ယ္လိုက္ရေတာ့့ ဆန္ေတာင္အရင္လို နို႔ဆီဗူးႏွစ္ဗူး၀ယ္ရေအာင္ ပိုက္ဆံက မေလာက္ေတာ့ဘူး႐ွင့္”
အင္းေလ......ညတိုင္းဆက္တိုက္ အိပ္ေနရတဲ့ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြဆိုေတာ့လည္း ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တၿဖည္းၿဖည္း ေဟာင္းႏြမ္းစိတ္ ၀င္လာတယ္ဆိုတာက သခၤါရ သေဘာတရားရဲ႕အလိုေတာ္က်အတိုင္းပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ။ ေက်းဇူး႐ွင္ အေပါင္ဆိုင္ေတြက ဒါေတြကိုေတာင္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆက္လက္လက္ခံေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဒါ သူတို႔ကို ဆက္လက္ယံုၾကည္ေနေသးတယ္ဆိုတာကို ၿပေနတဲ့သေဘာပဲေပါ့။
ၿပီးေတာ့ သူ႕မိန္းမကလည္း ဘယ္ဆိုးလို႕တုန္း။ ကေလးအတြက္ေဆးၿမီးတိုေတြ၊ ဘာေတြေတာင္၀ယ္လို႕။
လက္က်န္ထရံမွ ထရံစအခ်ိဳ႕ကို ခ်ိဳးယူၿပီး သူ႕မိန္းမ မီးေမႊးကာ ထမင္းအိုးတည္ေနၿပီ။ အင္းေလ။ ထရံတစ္ခုလံုးအသစ္၀ယ္ထည့္ရမယ့္ အတူတူေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ထင္းဖိုးသက္သာတာေပါ့။ ဟင္းအတြက္ကလည္း ေခါင္းေၿခာက္စရာဘာလိုလို႔လဲ။ မေနကက လက္က်န္ ငါးပိေထာင္းနည္းနည္းရွိေနေသးတယ္ေလ။ ကဲ…သူ႔အတြက္ စိတ္ညစ္ညဴးေနာက္က်ိစရာ ဘာမ်ားက်န္ေသးလို႔တုန္း။ အားလံုး ေလွ်ာေလွ်ာ႐ႈရႈကိုၿဖစ္လို႔ ….ဘာဆိုဘာမွ ပူစရာမ႐ွိေလာက္ေအာင္ပါပဲလား။
အလုပ္႐ွာထြက္ဖို႔ သူအိမ္ေပၚက မဆင္းခင္ သားငယ္ေမာင္မုန္တိုင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ မီးေသြးခဲတစ္ခဲ ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသလို သူ႕လက္ေတြ ခ်က္ၿခင္းထူပူသြားရာကေနတဆင့္ သူ႔စိတ္ေတြထဲတြင္လည္း ထစ္ကနည္းလိုက္ပူမိသြားသည္။
ေအာ္…ဒါေၾကာင့္လည္းသူ႕မိန္းမအစိုးရိမ္လြန္ေနတာကိုး။ ကေလးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ပူခ်စ္ေတာက္ေနသည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ။ ညေန သူေငြပါလာလို႔ ေဆးခန္းသြားၿပလိုက္ရင္ေတာ့ အားလံုးအဆင္ေၿပသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ခုနကတိုက္ထားတဲ့ ဆရာေမာင္ေဆးနီမွုဳန္႔နဲ႔ ကြမ္းရြက္ၿပဳတ္ရည္ တန္ခိုးကလည္း ခုထိမၿပေသးဘူးထင္တယ္။ ခဏၾကာလို႔ တန္ခိုးၿပလာရင္ေတာ့ သားေလး ကိုယ္ပူ႐ွိန္ က်ခ်င္လည္း ၿပန္က်သြားနိုင္တာပဲေလ။
ဤသို႔ၿဖင့္ အ႐ုိးစြဲအက်င္႔ပါေနၿပီ ၿဖစ္ေသာ အေကာင္းၿမင္စိတ္က သူ႔ရင္ထဲမွာ တဒဂၤၿမင့္တက္လာတဲ့ ပူေလာင္မႈဒီေရကို စိုးရိမ္ေရမွတ္ေအာက္ ခ်က္ခ်င္းၿပန္လည္ဆြဲခ်သြားၿပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္႐ွာထြက္ရန္ အိမ္ေပၚက စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ဆင္းဖို႔္ သူအဆင္သင့္ၿဖစ္ေနၿပီေပါ့။
ထမင္းအၿဖဴထည္ေပၚ ငါးပိေထာင္းနဲနဲအဖ်ားဆြတ္ထားတဲ့ ေလာကဓံအထုအေထာင္းခံ ဒန္ခ်ိဳင့္ပိန္ပိန္ ကိုဆြဲၿပီး သူအိမ္ေပၚကဆင္းေနတုန္း သူ႕မိန္းမကလွမ္းမွာသည္။
“ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ ေစာေစာေလးရေအာင္ ၿပန္လာခဲ့ပါရွင္”
“ကေလးအတြက္ က်မအရမ္းစိတ္ပူလို႕”
“ေအးပါမိန္းမရ…သိပ္လည္း စိုးရိမ္မေနပါနဲ႕။ ငါမေမွာင္ခင္ အေရာက္ၿပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ဒါပဲေဟ့…ငါသြားၿပီ”
( ၄ )
ဒီလိုႏွင့္ ကဏန္းတစ္ေကာင္လို ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ဒ႐ြတ္ဆြဲရင္း ဇီးကြက္တစ္ေကာင္လို အေတြးစေတြဖြာကာ လမ္းမေတြေပၚသို႔ သူ ေရာက္လာခဲ့သည္။
တကယ္ဆို မေငြေသြးနဲ႔ သူ အိမ္ေထာင္က်တာ ေလးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးသည္။
ထမင္းနပ္မွန္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ၿဖစ္လာဖို႔ ၾကိဳးစားေနရတာနဲ႕ သူတို႔မွာ အပိုေငြရယ္လို႔ စုမေနနိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာတို႔၊ ေပွ်ာ္ပြဲစားထြက္တာတို႔ စတဲ့ ဘယ္လိုဇိမ္ခံလုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြမွာမွ သူတို႔ေတြ မပါ၀င္ မပတ္သက္နိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုတာနဲ႔ သူအိမ္ကိုပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ၿပန္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ညဦးပိုင္း အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို သူ႔မိန္းမနားမွာပဲထိုင္ၿပီး မကုန္ကုန္ေအာင္ ၿဖဳန္းရေတာ့တာေပါ့။ ရွက္ရွက္နဲ႔ေၿပာရရင္ေတာ့ ....ဒါ..... ေငြေၾကး္သံုးစြဲစရာမလိုတဲ့့ ေလာကရဲ႕ အဆင့္အၿမင့္ဆံုးေသာ စည္းစိမ္တစ္ခုပါပဲ။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ကေလး၄ေယာက္ ရလာၿခင္းပဲေပါ့။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္သက္ (၁၀)ႏွစ္၊ ႏွစ္(၂၀)ၿပည့္တာေတာင္ ကေလးတစ္ေယာက္မရၾကေသးဘူးဆိုေတာ့ ဒါသူတို႔ လင္မယားေတြ ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ေကြ်းစရာပါးစပ္ေပါက္ နဲနဲတိုးလာတာကလည္း သိပ္ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူအရင္ကထက္ ပိုၿပီး အလုပ္နဲန ဲၾကိဳးစားလိုက္ရံုနဲ႔ ဒီကိစၥကလည္း သူ႔အလိုလို အဆင္ေၿပသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။
အလုပ္ဆိုလို႔ သာမန္ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် အားလံုးလိုလို သူ အစံုလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ၿမင္းလွည္းေမာင္းသမား၊ အုန္းပင္တက္သမား၊ ေၿမက်င္းတူးသမား၊ လက္သမားစတဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုခု တတ္ၿပီးသူ႔ကို ေခၚဆိုရေလာက္ေအာင္လည္း သူက ဘာအလုပ္တစ္ခုကိုမွ စြဲၿမဲၿမဲမလုပ္ဖူးခဲ့။ ေခတ္စနစ္ကိုလိုက္ၿပီး ေရၾကည္ရာၿမက္ႏုရာ မီးစင္ၾကည့္၍ ကတတ္ေသာ အေထြေထြသမားေတာ္ႀကီးလို႔ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ က်ိတ္၍နာမည္ေပးထားသည္။
ဒါေပမယ့္ အခုက မုန္တိုင္းလြန္ေခတ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေခါင္မိုး မိုးတဲ့အလုပ္ေတြ ေခတ္စားေနသည္။ အဲဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ေယဘုယက်လြန္းတဲ့ အေထြေထြသမားေတာ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေခၚတာထက္ ေခါင္မိုးမိုးဆရာ ဟူု၍ ပိုမိုတိက်ေသာ ယာယီနာမ၀ိေသသတစ္ခု ေပးထားတာက ပိုသင့္ေလွ်ာ္ေနလိမ့္မည္။
ဒီလိုနဲ႔ တလမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ ေၿခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ရင္း သူၾကံဳသလို လွည့္ပတ္ေတြးေနလိုက္တာ သူထြက္လာတဲ့ အဓိကကိစၥကိုေတာင္ သူေမ့သလိုၿဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ငါ အလုပ္တစ္ခု ရွာရဦးမွာပါလား။ ဟိုဟို ဒီဒီ လမ္းမေပၚကေန သူမ်က္စိေတြ ကစားၿပစ္လိုက္သည္။
အခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကေတာ့ မိုးၿပီးေနၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္ဖာသာ မိုးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ နဲနဲ အဆင္ေၿပပံုရတဲ့ အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕သာ သူ႔လို က်ဘမ္း အမိုးမိုးဆရာေတြကို ငွားၿပီး မိုးေနတာ ေတြ႔ရသည္။
"အိမ္ေခါက္မိုးေတြ မိုးၾကဦးမလားဗ်ိဳ႕။ သြပ္နဲ႔ပဲ မိုးမိုး၊ ဓနိနဲ႔ပဲ မိုးမိုး ေစ်းေပါေပါ လက္ရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စိတ္ၾကိဳက္မိုးေပးေနတယ္ေနာ္”
ေခါင္မိုးေတြ ဆလံသေနေသာ အိမ္ေတြေရွ႕ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူ သာမန္ထက္ပို၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ၿပစ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ လာပါဦးဆရာေရလို႔ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူ႔မွ ထြက္မေခၚၾက။ အင္းေလ...ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ငိုက္ၿမွည္းေနၾကလို႔ မၾကားတာလည္း ၿဖစ္နိုင္တာပဲ။ သူအစီအစဥ္ေၿပာင္းရေတာ့မည္။ လမ္းေပၚက ဒီလိုၾကံဳးေအာ္ေနမည့္ အစား တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္၍ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၾကည့္မည္။
ဤသို႔ၿဖင့္ ေခါက္မိုးေဟာင္းေလာင္းၿဖစ္ေနေသာ အိမ္တစ္အိမ္ကို သူအရင္ေရြးခ်ယ္၍ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ၀င္သြားလိုက္သည္။ နံရုိးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ေတာ့ က်ီးကန္းလို မ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ စာေၿခာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို သုန္သုန္မႈံမႈံၿဖင့္ ရပ္ေနသည္။ သူ႔ကိုၿမင္ေတာ့ " ဘာကိစၥလဲကြ " ဟု ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ လွမ္း အာ သည္။
" ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေခါက္မိုးၿပင္ဆရာပါ။ ဆရာႀကီးအိမ္မိုးဖို႔ အကူအညီေတြ၊ ဘာေတြမ်ား လိုမလားလို႔။ မိုးခ ကိုလည္း သံတစ္ေခ်ာင္း၊ ဓနိတစ္ဖက္စာပဲ ယူပါတယ္။ ဆရာႀကီးၾကည့္ရတာ ေခါက္မိုး ကူမိုးေပးမယ့္လူ မ႐ွိလို႔ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ ပံုပဲ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ေတာ့ ဆရာႀကီးေရ။ အခု ဆရာႀကီးကို ကူညီဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာပါၿပီ "
" ေဟ့ေကာင္...စိတ္ညစ္ရတဲ့ အထဲ မင္းက ဘာေတြလာၿပီး ၿမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာလည္း။ လူမရလို႔ မဟုတ္ဘူးကြ…နားလည္လား။ ဒီမနက္ တစ္မနက္လံုး မင္းလိုေကာင္ေတြ ၀င္၀င္ေမးတာ မင္းနဲ႔ဆို ဆယ့္ခုႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ။ ေအး…လူမ႐ွိလို႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒီမွာ……. ဓနိမေၿပာနဲ႔၊ ႏွီးတစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ဖို႔ေတာင္ ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔ ဘာမွမလုပ္ပဲ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာ ေဟ့။ ေအး...မင္းက ဓနိဖိုးပါ စိုက္ၿပီး အိမ္ကို အေႄကြးနဲ႔ မိုးေပးသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿဖစ္တယ္...ေဟ့ေရာင္ "
ထိုစာေၿခာက္ရုပ္ႀကီးကို သူဘာမွ ၿပန္ အာ မေနေတာ့ပဲ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးစြာနဲ႔ ထိုအိမ္မွ ၿပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုလူႀကီးကို သူစိတ္ေတာ့ မဆိုးမိ။ အင္းေလ....ဒီလူႀကီးလည္း သူ႔လိုပဲ အဆင္မေၿပလို႔ ၿဖစ္မွာေပါ့။ ၾကည့္ပါလား… သူကိုယ္တိုင္ေတာင္...လူကသာ ေခါက္မိုးမိုးဆရာ။ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရတာနဲ႔ သူ႔တဲေလးေတာင္ အခုထိ ဘယ္မွာမိုးရေသးလို႔တုန္း။
ဒီလိုႏွင္႔ သူ စိတ္ဓါတ္က်တာေတြ၊ ဘာေတြ ၿဖစ္မေနပဲ အၿခား ေခါက္မိုး ဗလာမဲ့ေနေသာ အိမ္ေတြကို တစ္အိမ္တက္ဆင္းလုပ္၍ အေပးအယူ ထပ္လုပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္...အားလံုးက ထိုလူႀကီး အလားတူ က်ီးကန္းေတြလိုသာ အာအာၿပလိုက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို သူ႔ကို ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္လိုပင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို လိုက္ၾကေသးသည္။ ဘယ္တတ္နိုင္မွာလည္း။ အားလံုးက သူလိုကိုယ္လို ၿဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုေတာ့...။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူကေတာ့ စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ေတြ႔ကရာအိမ္၀င္၍ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ဇာတ္လမ္းေတြ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရးဆြဲၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ဒီလိုႏွင့္ တေၿဖးေၿဖး ေနကက်လာၿပီ။ ေခါင္မိုးႀကီး တစ္ခုလံုး မိုးခြင့္ရဖို႔ မေၿပာႏွင့္ သူ ႏွီးစတစ္ေခ်ာင္းၿဖင့္ သြားၾကားပင္ ထိုးခြင့္မရေသး။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သူ စိတ္ေတြေႏြးလာၿပီး စိတ္ပူတဲ့ဘက္ကို တေၿဖးေၿဖးကပ္လာသည္။ သူ႔ သားငယ္ မုန္တိုင္း ေဆးခန္းၿပဖို႔ မၿဖစ္မေန ေငြလိုေနသည္ မဟုတ္လား။ မိန္းမကိုလည္း ညေနမေစာင္းခင္ ေငြစပိုက္ၿပီး အိမ္ၿပန္လာမည္ဟု လံုး၀ ကတိေပးထားသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူ႔မိန္းမ ဗ်ိဳင္းတစ္ေကာင္လို လည္ပင္းတရွည္ရွည္ၿဖင့္ ေမွ်ာ္ေနေရာ့ေတာ့မည္။ သူ႔ သမီးသံုးေယာက္ကလည္း အစာသယ္လာမည့္ ငွက္ဖိုႀကီးကို ႏုတ္သီးေတြမိုးေပၚ ေထာင္ၿပီး တက်ီက်ီႏွင့္ ေအာ္ေခၚေနၾကေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံမပါပဲ သူဘယ္လိုအိမ္ၿပန္မလဲ။
ဒါေပမယ့္ ၿဖစ္နိုင္ေၿခရွိေသးတာက ေမာင္မုန္တိုင္းေလး သူ႔ဖာသာသူ ကိုယ္ပူေတြ၊ ဘာေတြ က်ခ်င္လည္း က်သြားေနေလာက္ၿပီ။ အဲ့လိုမွ မဟုတ္လည္း အရမ္းစိတ္ပူတတ္တဲ့ သူ႔မိန္းမ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ေခ်းငွားၿပီး ေဆးခန္းေတြ၊ ဘာေတြ သြားရင္လည္း သြားေနေလာက္ႏွင့္ၿပီ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း သူ႔မိန္းမ ဆရာ၀န္ကို အတင္းေတာင္းပန္ၿပီး ကေလးကို အေႄကြးနဲ႔ၿပရင္လည္း ၿပႏွင့္ေနေလာက္ၿပီ။ ၿဖစ္နိုင္ေၿခရွိတာေလးေတြ ေခါင္ထဲမွာ အစီအရီေတြးရင္း ပူေနေသာ သူ႔စိတ္ေတြ ၿပန္ေအးလာၿပန္သည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က်က် ၿပန္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ဂဃနဏ ၿဖစ္နိုင္ေၿခရွိမေန။ မနက္က သူ႔အသားႏွင့္ထိခဲ့ေသာ ကေလး၏ ကိုယ္အပူရွိန္က ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာ၀န္၏ အကူအညီမပါပဲ သူ႔ဖာသာ က်သြားဖို႔ မလြယ္မွန္း အရင္ကေလးေတြနဲ႔ရခဲ့တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ သူသိေနသည္။ အိမ္နီးနားၿခင္းေတြဆီက ေခ်းငွားတဲ့ကိစၥကလည္း ၿဖစ္နိုင္ဖို႔ေနေနသာ ငိုယိုၿပၿပီး သူ႔မိန္းမဆီကေန ရသေလာက္္ၿပန္ေခ်းမည့္ ေက်းဇူးရွင္ အိမ္နီးနားၿခင္းေကာင္းတို႔၏ လဒလိုမ်က္ႏွာေတြကိုသာ သူၿမင္ေယာင္မိေနသည္။ ဒါဆို လမ္းထိပ္က ဆရာ၀န္ဆီမွာ အေႄကြးနဲ႔ၿပဖို႔ ကိစၥကေရာ။ အာ...အဲ့ဒါကေတာ့ မၿဖစ္နိုင္ဆံုးပါပဲ။ သမီးငယ္ေတြ ေနမေကာင္းတုန္းက အေတြ႔အႀကံဳခါးခါးေတြ သူ႔မွာ႐ွိေနခဲ့ၿပီးၿပီ။ တစ္ခါကေတာ့ ေငြမပါပဲ သြားၿပမိ၍ ထမင္းေၿခာက္ ခိုးစားေသာ ငွက္ေလငွက္လြင့္ေတြလို ဆရာ၀န္၏ ေၿခာက္လွန္႔ေမာင္းထုတ္ၿခင္း ခါးခါးသီးသီး ခံခဲ့ရဖူးသည္။
အၿခားတစ္ခါကေတာ့ ေငြ႐ွိလို႔ သြားၿပမိတုန္းကေပါ့။ ဆရာ၀န္က သမီးကို ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္၊ ေဆးၿပားေလးတစ္ၿပားႏွစ္ၿပား ခြံ႔ၿပီး ေငြက်ေတာ့ သိပ္ေနေအာင္ ယူလိုက္ေတာ့ တန္ရာတန္ေက်းထက္ မ်ားစြာပိုေနမွန္းသိတဲ့ သူက " ဆရာရယ္...နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာပါ။ ဆရာၾကည့္တာက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါတဲ့ ေငြဆယ္႐ြက္လံုးေပးရမယ္ဆိုရင္ ဟုတ္ပါ့ဟုတ္ပါ့မလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ညွာပါဦးလားဗ် " လို႔ ေယာင္ၿပီး ေစာဒကေလး တက္မိသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီမွာ ဆရာ၀န္က " ေအး...ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ေငြဆယ္႐ြက္ေလာက္ယူလိုက္တာပဲ မင္းကၿမင္တာကိုး။ ငါ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံ၊ ေငြေတြ အ႐ြက္ အေထာင္၊ အေသာင္းမက အကုန္ခံၿပီး ဒီပညာကို သင္ထားရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မင္းမၿမင္ပဲကိုးကြ " ဟုမွတ္သားေစေလာက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းၿပန္ေၿပာတာခံခဲ့ရၿပီးကတည္းက ဒီေဆးခန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္သြားရမွာကို သူအလိုလိုေၾကာက္ေနခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူေၿပာတာကလည္း ဟုတ္ေနတာပဲဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုလည္း သူအၿပစ္ၿမင္မေနေတာ့။ အင္းေလ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရင္းထားရတာ ဒီေလာက္ေတာ့လည္း႐ွိမွာပဲေပါ့ဟုသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ရင္း ေငြအရင္းအႏွီးႏွင့္ အခ်ိန္စိုက္ထုတ္ထားရတာမ်ားေသာ ထိုပညာရွင္တို႔႐ွိရာအရပ္ဖက္ မေရာက္မိေအာင္ သူ တတ္နိုင္သေလာက္ သတိထား၍ ေ႐ွာင္္႐ွားေနထိုင္ခဲ့သည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ အေႄကြးသည္းခံပါလို႔ ဆိုင္းဘုတ္အၿမဲခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒီေဆးခန္းကို သူ႔မိန္းမ အေႄကြးသြားၿပဖို႔ လံုး၀မၿဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ သူဘက္က လံုး၀ေသခ်ာေနခဲ့တာေပါ့။
ကံစီမံရာဆိုေတာ့ သူလည္းဘာတတ္နိုင္မွာလည္းေလ…ေမာင္မုန္တိုင္းေလး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူ႔ဖာသူ အဖ်ားက်သြားပါေစလို႔ပဲ က်ိတ္မွိတ္ဆုေတာင္းရင္း သူ ဒီအတိုင္း အိမ္ၿပန္႐ုံပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဘက္မွာ ကံၾကမၼာကရွိမေနခဲ့ရင္ေရာ။ သူမေတြး၀ံ႔ေတာ့။ သားဦးေလး…ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ အဆံုးမခံနိုင္။ ေႏြးေနေသာ စိတ္ေတြ စိုးရိမ္ေရမွတ္ေရာက္ေအာင္ လာတက္ေဆာင့္ၿပီး ပူေနၿပန္ၿပီ။ ဟုတ္တယ္…ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔မွာ ေငြလိုေနၿပီ။ ဒါဆို သူ ေငြပါမွ အိမ္ၿပန္ရမွာေပါ့။ ညေနခင္းကလည္း အလိုက္မသိစြာႏွင့္ အေမွာင္ထဲသို႔ လွမ္းရန္ ေၿခလွမ္းေတြ ၿပင္လို႔ေနၿပီ။
( ၅ )
ဒီလိုႏွင့္ သားေဇာ၊ မယားေဇာေတြ ေယာက္ယက္ခပ္ရင္း အိမ္ဘက္သို႔ သူၿပန္ေလွ်ာက္လာေနမိခဲ့သည္ီ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ…သားေလး သူ႔ဖာသာသူ အဖ်ားေတြ ၿပန္က်သြားၿပီးရင္လည္း သြားၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။ ေယာက်ၤားေလးဆိုေတာ့ သူ႔အရင္ သမီးေတြတုန္းကလို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ မဟုတ္ပဲ ခုခံအားေတြ၊ ဘာေတြ ပိုၿပီးေကာင္းၿခင္လည္း ေကာင္းေနနိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက ေကာင္းသြားတယ္ထားပါ။ ညဘက္အိပ္ဖို႔အတြက္ ေခါင္းအံုးေတြ၊ ေစာင္ေတြေ႐ြးဖို႔နဲ႔ သူတို႔မိသားစု ညေနစာအတြက္ အနည္းဆံုး ေငြတ႐ြက္ေလာက္ေတာ့ လိုေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုႏွင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ပန္းပဲဖိုထဲက ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလို ေအးလိုက္ ပူလိုက္၊ တစ္အံု႔ေႏြးေႏြးၿဖစ္လိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာေနလိုက္တာ သူတို႔ရပ္ကြက္ထိပ္က ေဘာလံုးကြင္းႀကီးနားကိုေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဒါႀကီးက ေဘာလံုးကြင္း ဆိုေပမယ့္ ကေလးေတြ က်ိဳးပဲ့သြားမွာကို ေစတနာပိုေသာ အစိုးရက “ ဤေနရာတြင္ ေဘာလံုး မကန္ရ ” ဟု ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား၍ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ထူထပ္စြာေပါက္ေနေသာ ေတာအုပ္အငယ္စားတစ္ခုဆန္ဆန္ ၿမက္ရုိင္းေတာႀကီးမွ်သာၿဖစ္သည္။
“ ဟာ ”
အေကာင္းၿမင္၀ါဒသမားတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနၿခင္းကို မၾကည့္ရက္ေသာ ဆင္းရဲသား ကူညီေဆာင္မေရးအဖြဲ႔မွ နတ္သမီးတစ္ပါးက သူ႔ကို နတ္ႀကိမ္ႏွင့္ လွမ္းတို႔လိုက္သလို ရုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ေခါင္းေတြထဲ ဓူ၀ံေတြ ၿပည့္ႏွက္စြာ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အၾကံအစည္တစ္ခု သူ႔ေခါင္းထဲ ရုတ္ရက္ေၿပး၀င္လာသည္။
“ ဟုတ္သားပဲ…ဒါကို ငါ ဘာေၾကာင့္ မစဥ္းစားမိပါလိမ့္ ”
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ အခုစဥ္းစားမိေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီေတာအုပ္ငယ္ေလးထဲမွာ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ေတြဆို အတြဲေတြ လာလာခ်ိန္းေတြ႔တတ္ေသာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ လမ္းကေလးရွိသည္။ အမ်ားကေတာ့ ထိုလမ္းေလးကို ခ်စ္သူလမ္းၾကားေလး ဟုေခၚၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အၾကံက ခ်စ္သူလမ္းၾကားေပၚမွာ ေမတၱာတရားကို အလည္းအထပ္႐ုိက္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြႏွင့္ေတာ့ မပတ္သက္။ ပတ္သက္ေနတာက ခ်စ္သူ လမ္းၾကားရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ၿမက္ရုိင္းေတာေတြထဲ ညဘက္ ေတာကစားထြက္ရန္ ၀င္၀င္သြားတတ္ၾကေသာ လူရုိင္းဇာတ္ခင္းသူေတြႏွင့္သာ ၿဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေငြေၾကးတတ္နိုင္သူေတြ ေၾကးစားလူရုိင္းမေတြကို ေခၚလာၿပီး ၎ၿမက္ရုိင္းေတာ့ေတြထဲ ညဘက္ အေမွာင္ေတြေအာက္ ေတာကစား ထြက္တတ္ၾက၏။ သူတို႔ဖာသာ အေမွာင္ေတြေအာက္မွာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားတိုင္း ကစားၾကတာ သူနဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္ေပမယ့္ ၾကားဖူးတာေလးတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔အၾကံအစည္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို သြားေရာက္ ပတ္သက္ေနသည္။
ရပ္ကြက္ထဲက စြမ္းအားရွင္၊ ၾကံဖြံ႔စတဲ့ လူယဥ္ေက်းေတြ တခါတခါ ဒီၿမက္ရုိင္းပင္ေတြၾကားထဲေမႊေႏွာက္ၿပီး ေတာေၿခာက္ထြက္တတ္ၾက၏။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွေတာ့ ဖမ္းဆီးအေရးယူတယ္ဆိုတာ မရွိပဲ လူရုိင္းေတြဆီက ယဇ္ပူေဇာ္ပသေငြကိုသာ ေကာက္ခံၿပီး ၿပန္ၿပန္လြတ္လိုက္ၾကသည္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ နတ္သမီးေဆာင္မတဲ့ အၾကံဆိုတာ အဲ့ဒါကိုေၿပာတာေပါ့။ သူ လူယဥ္ေက်း တစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လူရုိင္းတစ္ဖြဲ႔ေလာက္ ေတြ႔လိုေတြ႔ၿငား ေတာနင္း၍ ရွာၾကည့္မည္။ ေတြ႔ရင္ နယ္ေၿမေစာင့္ေရွာက္ခ ညာေတာင္းမည္။ ဒါဆို ခဏၾကာရင္ မုန္တိုင္းေလး ေဆးခန္းၿပဖို႔ သူ႔မိန္းမလိုခ်င္တဲ့ ေဆးပညာ ပူေဇာ္ပသဖို႔ ကေတာ့ပြဲဖိုး ရၿပီေပါ့။ ဒီလိုၾကေတာ့လည္း ေငြရွာရတာ အလြယ္သား။ သူဘာမွ စိတ္ပူမေနေတာ့။ အားလံုးက မိုးေပၚကၿပဳတ္က်လာသလို အဆင္ေၿပေခ်ာေမြ႔ေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သူ႔စိတ္ထဲမွာ သန္႔မေနတာပဲ။ မၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ သူ အရင္က ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ခဲ့ဖူးဘူးဆိုေတာ့ လုပ္ရေကာင္း နိုးနိုး၊ မလုပ္ရေကာင္းနိုးနိုးၿဖင့္ ခ်ိတုန္ခ်တုန္ၿဖစ္ေနမိသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း သူေငြစပိုက္ၿပီးၿပန္အလာကို ေစာင့္ေနတဲ့ သူ႔မိန္းမ၊ အၿပင္းဖ်ားေနေသာေမာင္မုန္တိုင္းေလးႏွင့္ ဆာေလာင္ေနၾကေသာ သူ႔သမီးငယ္ေတြ၏ မ်က္ႏွာကို သြားၿမင္ေနမိသည္။ သူ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ တစ္ဖက္ကလည္း အလြန္တစ္ရာ ေအာက္တန္းက်သည့္ လုပ္ရပ္။ စိတ္ကူးလြန္ဆြဲပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းေနတုန္း ညေနခင္းတစ္ခုလံုးလိုလို အေမွာင္ႏြံအိုင္ထဲ စံုးစံုးၿမဳပ္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အေမွာင္ထုကပဲ အနိုင္ရသြားသည္ဆိုပါေတာ့။ အင္းေလ…ဘာတတ္နိုင္မွာလည္း။ အားလံုးေကာင္းစားဖို႔အတြက္ သူစီမံရတာပဲ။ ေတာေၿခာက္ၿပီး လူရုိင္းေတြ႐ွာဖို႔ သူ ၿပတ္သြားစြာ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အေပ်ာ္က်ဴးတယ္ဆိုတာ ေငြပိုေငြလွ်ံ႐ွိတဲ့ ေကာင္ေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ ယဇ္ေငြေလး တစ္ဖတ္ႏွစ္ဖတ္နဲ႔ေတာ့ ဒီလူရုိင္းေကာင္ေတြအဖို႔လည္း မထိခိုက္ေလာက္ပါဘူး။ တေၿဖးေၿဖး သူ႔လိပ္ၿပာေတြကို မလံုလံုေအာင္ အတင္းၿပန္လည္ဖံုးဖိေနမိ၏္။
သစ္ကိုင္းေၿခာက္မာမာတစ္ခုကို လက္မွာ ခပ္ၿမဲၿမဲဆုပ္လိုက္ၿပီး ခ်စ္သူလမ္းၾကားထဲသို႔ မုဆိုးတစ္ေကာင္လို သူ ေၿခခၽြတ္နင္းကာ ၀င္သြား၏။ ေၿခသံကို တတ္နိုင္သမွ်လံုေအာင္ထိန္းရင္း ေတာထဲက ၿခိဳးၿခိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ၿမည္သံေတြကို သူနားစြင့္ရင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ လမ္းသာဆံုး၍ ေဘာလံုးကြင္း ဟိုဘက္ထိပ္သာေရာက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေလတိုးသံ ခပ္သဲ့သဲ့မွ လြဲ၍ ဘာသံမွ မယ္မယ္ရရ မၾကားခဲ့ရ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေဘာလံုးကြင္း အစပ္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္မယ္ လုပ္တုန္း မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဇိမ္ခံကားတစ္စီး ရပ္ထားတာ သြားေတြ႔သည္။ အမဲရုိးၿမင္လိုက္ရေသာ ေခြးငတ္တစ္ေကာင္လို သူ အူၿမဴးသြားသည္။ ဒါႀကီးက လူရုိင္းေတြ ေတာလည္ထြက္တဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္ေလ သူတို႔ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြဘက္ကို ဒီလိုကားႀကီးေတြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိတာ။ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆက္စပ္ေတြးေနစရာေတာင္မလိုပဲ အေၿဖက သူလိုခ်င္တာႏွင့္ ကြက္တိၿဖစ္လြန္းေနသည္။ ဒါဆို ဒီေတာနက္ေမွာင္ေမွာင္ေတြထဲမွာ အနည္းဆံုး ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ တစ္ပြဲေတာ့့႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့။
ေလးလံထိုင္းမိႈင္းသလို ၿဖစ္သြားေသာ သူ႔စိတ္ေတြ မိုးပ်ံပူေပါင္းေတြလို ႄကြတက္သြားၿပန္သည္။ သူ ေငြရေတာ့မွာကိုး။ မၾကာခင္ ေငြစေတြ တစ္လူလူကိုင္ၿပီး အိမ္ကို ရင္ေကာ့၍ ၿပန္ေနေသာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ ေက်ပြန္သူ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ကို ရပ္ကြက္လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေတြ႔ၾကရေတာ့မည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္အားလံုး အဆင္ေၿပသြားၿပန္ၿပီ မဟုတ္လား။
အသံကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လံုေအာင္ထိန္းရင္း ၿမက္႐ုိင္းေတာေတြထဲကို တိုက္ရုိက္ သူတိုး၀င္လာခဲ့သည္။ သိမ္မၾကာလိုက္။ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ မီးခတ္ေနသလို ၿခိဳးၿခိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ၿမည္သံေတြ သူ႔နားထဲ ခုန္ေပါက္၀င္လာသည္။ ပို၍ေသခ်ာေအာင္ အသံလာရာဘက္ တိုးသြားလိုက္ေတာ့ ……ဟုတ္ေနသည္။ ေက်ာက္ေခတ္ကလို အ၀တ္ဗလာၿဖစ္ေနေသာ လူရုိင္းႏွစ္ေယာက္ သစ္႐ြက္ေတြဘာေတြေတာင္ ၀တ္မထားပဲ မီးခတ္ေနၾကသည္။ အေမွာင္ထုေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲမၿမင္ရေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ တစ္ၿခားလုပ္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွလည္း မ႐ွိေတာ့ …. ဒါပဲေပါ့။ သူ မဖမ္းခင္ လူ႐ုိင္းေတြ သစ္ရြက္ေတြ၊ ဘာေတြဖံုးခ်ိန္ရေအာင္ အနားထိေအာင္ ေလွ်ာက္မသြားပဲ ခပ္ေ၀းေ၀းကေနၿပီးွ အသံလွမ္းေပးလိုက္သည္။
“ တားၿမစ္နယ္ေၿမထဲမွာ ဘယ္သူေတြက်ဴးေက်ာ္ေနၾကတာလည္းကြ။ ရပ္ကြက္လံုၿခံဳေရးအရ ကင္းလွည့္လာတယ္ေဟ့ ”
အေမွာင္ထုထဲမွာ အေပ်ာ္က်ဴးေနၾကသူေတြ ရုတ္တရက္ လန္႔ၿဖန္႔သြားၿပီး ကမန္းကတန္း အ၀တ္အစားေတြ ေကာက္စြပ္လိုက္ၾကသည္။
“ ေဟ့…ေမးေနတာ မၾကားဘူးလားကြ။ ဒီမွာ ဘာမဟုတ္တာေတြ လာလုပ္ေနၾကတာလည္း။ ဒီေနရာကို ဘယ္သူမွ မလာရဘူးဆိုတာ နားမလည္ဘူးလားကြ။ ေၿပာေနၾကာတယ္ကြာ….လာ ရပ္ကြက္ရ၀တရုံးကို လိုက္ခဲ့ၾက။ ဟိုၾကမွ ၾကည့္႐ွင္းၾကတာေပါ့ ”
သူတတ္နိုင္သေလာက္ အသံကို မာၿပီး ဖိေဟာက္ၿပစ္လိုက္သည္။ အေပ်ာ္က်ဴးသူက ပုဆိုးၿပင္၀တ္ရင္း တုန္တုန္ယင္ယင္ၿဖင့္
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မိုက္မဲမိတာကို ေဗြမယူပါနဲ႔။ ဒါေလး လက္ခံၿပီး ခ်မ္းသာေပးပါခင္ဗ်ာ ” ဟု သူ႔ကို ၿပာၿပာသလည္းလည္း ေတာင္းပန္ရင္း ေငြစကၠဴေထာင္တန္ အခ်ိဳ႕ကို ကမ္းေပး၏။ သူမေနာေခြ႔သြားသည္။ အားလံုးက ေလွ်ာေလွ်ာ႐ႈ႐ႈႏွင့္ ခြင္ထဲအံက်ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ လုပ္ရင္း "ေဟ့ေကာင္…မင္းက လူကို သူေတာင္းစားမ်ား မွတ္ေနလား။ ဒါကိုငါက ဘာလုပ္ရမွာလည္း။ မင္းကြာ…ငါလုပ္လိုက္ရရင္ ” ဟု ထပ္၍ပိတ္ေဟာက္ၿပစ္လိုက္ေတာ့ ထိုသူက ေနာက္ ေထာင္တန္အခ်ိဳ႕ထပ္ထုတ္လိုက္ၿပီးး “ ဆရာ့ကို မေစာ္ကားရဲပါဘူး ဆရာရယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ခ်မ္းသာေပးပါဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ…ဆရာ့အတြက္ေနာက္ထပ္ လၻက္ရည္ဖိုး…ဖိုး..ဟု မရဲတရဲႏွင့္ လက္ကမ္းလာေတာ့ သူက သနားသြားသည့္ ေလသံ ခ်က္ၿခင္းဖမ္းေၿပာင္းၿပစ္လိုက္ၿပီး “ ေအး…ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မိရင္ေတာ့ မင္းမလြယ္ဘူးမွတ္" ဟုေၿပာ၍ စိတ္မပါသလိုႏွင့္ ေငြစကၠဴေတြကို လွမ္းယူၿပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့
“ ေဟ့ေကာင္…ငါစိတ္မေၿပာင္းခင္ ငါ့ေ႐ွ႕ကၿမန္ၿမန္ထြက္သြားစမ္း” ဟုခပ္မာမာကေလး ထပ္ေဟာက္လိုက္ေတာ့ ထိုသူ သူ႔ေရွ႕မွ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တစ္သားထဲက်ေအာင္ ကားဆီသို႔ အၿမန္ေၿပး၍ ကားကို ကမန္းကတန္း ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ၿပည့္တန္ဆာမကေတာ့ ဦးေခါင္းကို ငံု႔ထားဆဲ။ ဒီေကာင္မ ဆီကေတာ့ သူ ေငြေတြ၊ ဘာေတြ ထပ္ညွစ္မေနၿခင္ေတာ့။ သူလည္း မ႐ွိလို႔လုပ္စားတာပဲေလ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔အတြက္ အဆင္ေၿပသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုေတာ့ သူေခ်ာင္းဟန္႔သံ အရင္ေပးၿပီး
“ ေဟ့…မင္းကေရာ ဘာလုပ္ေနတာလည္း။ သြားေတာ့ေလ ” ဟုထပ္ေဟာက္ၿပစ္လိုက္သည္။ ထိုအထိ ၿပည့္တန္ဆာမက တုတ္တုတ္ မလႈပ္ေသး။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ကို ေၾကာက္သြား၍ ထင္သည္။ သူမ က်ိတ္၍ရႈိက္လိုက္ေသာ အသံတိုးလွ်လွ်တို႔ သူမပါးစပ္မွ အၿပင္သို႔ မသိမသာ ကၽြံထြက္လာ၏။
ထို႐ႈိက္သံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ မဆီမဆိုင္ပဲ ထိန္႔လန္႔သြားမိတာက ထိုအသံမ်ိဳးကို သူ တရင္းတႏွီးၾကားဖူးေန၍ၿဖစ္သည္။
ၿမက္႐ုိင္း႐ွည္႐ွည္တို႔ ေလအယိမ္း၌ တိုးေ၀ွ႔၀င္ေရာက္လာေသာ မႈံၿပၿပ မီးေရာင္ၿဖင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို ၀ိုးတိုး၀ါးတား ပံုရိပ္ဖမ္းမိလိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ စုန္းသူရဲ အေကာင္တစ္ရာကို တစ္ၿပိဳင္ထဲ ေတြ႔လိုက္ရသလို သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေသြးဆုတ္ရပ္တန္႔သြားေတာ့၏။
( ၆ )
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေငြစကၠဴခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြကို လက္ေတြထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္လို အသက္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ သူ႔မိန္းမ မေငြေသြး၏ ၿဖဴလွ်လွ် မ်က္နွာအား ကြက္တိကြက္ၾကား အလင္းေရာင္တို႔ေအာက္၌ ေသြးပ်က္ေၿခာက္ၿခားစြာ ေတြ႔႐ွိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။
<မင္းတေစ>
Thursday, June 5, 2008
ဧရာေၿမမွ စာအံသံ
ဇြန္လေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားလည္း ဖြင့္ၾကၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႕ဖြင့္ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသတို႔၌တြင္ကား ဖြင့္စရာေက်ာင္းမ်ားသာ႐ွိ၍ ေက်ာင္းလာအပ္ေသာ ကေလးမ်ား မ႐ွိ၍လည္းေကာင္း၊ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္ၾကေသာ္လည္း ၎တို႔အား လက္ခံမည့္ေက်ာင္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနၾက၍လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေရာ ကေလးပါ အစအန ႐ွာမရေတာ့၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္ၿဖစ္ၾကေသး။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္နိုင္ၾကေတာ့။
ထိုေဒသကား အၿခားမဟုတ္။ စားဖိုမႈးအမည္ခံ သားသတ္သမားတစ္စု၏ အတၱၾကီးေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ မၾကာေသးမီ အခ်ိန္က ၿပဳတ္က်ကြဲေၾက၍ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ၿဖစ္သြားခဲ့ၿပီၿဖစ္ေသာ ၿမန္မာၿပည္၏ ထမင္းအိုးၾကီး (ေခၚ) ဧရာ၀တီၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။
ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ၿဖစ္ခဲ့ၿဖစ္ခဲ့ ႏွစ္စဥ္ေရာက္႐ွိလာေနၾကအတိုင္း ဇြန္လကေတာ့ အခ်ိန္မွန္တိက်စြာ ေရာက္႐ွိလို႔ လာခဲ့ၿပန္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားဖြင့္သည္ ၿဖစ္ေစ၊ မဖြင့္သည္ၿဖစ္ေစ ၊ ကေလးမ်ား႐ွိသည္ၿဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ၿဖစ္ေစ ဇြန္လကေတာ့ ကေလးတို႔စာအံသံ ထြက္ေပၚလာမည့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားမ႐ွိသည့္အရပ္မွ အဘယ္သို႔ေသာ စာအံသံမ်ိဳးကို ဇြန္လက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသနည္း။ ဇြန္လတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္းေနပါသလား။ ကၽြန္ုပ္မေၿပာရက္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ဳပ္သည္လည္း ဇြန္လနည္းတူ ကေလးတို႔၏ စာအံသံကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။
ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ ထား႐ွိေသာ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား လြန္စြာၿပင္းၿပလြန္းေနပါသလား။ ကၽြန္ုပ္ မေၿပာတတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဇြန္လကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကိဳသိေနသည့္အလား ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ုပ္လည္း ေတာင္ေတာင္ေၿမာက္ေၿမာက္ ေလွ်ာက္ေတြးေတာမေနေတာ့ပဲ ဇြန္လ၏နံေဘးတြင္ အသာကေလး၀င္္၍သာ ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ဇြန္လကို အႀကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ရန္မွတစ္ပါး ကၽြန္ုပ္တြင္ အၿခားေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္း မ႐ွိ၍ေတာ့လည္း ၿဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ုပ္၏ဇြန္လအေပၚ ထား႐ွိခဲ့ေသာ ယံုၾကည္မႈတို႔ကား အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ခဲ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဇြန္လ၏အစ ပထမ ညေနခင္း၌ပင္ ကေလးတို႔၏ စာအံသံမ်ား ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္ရာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။
အစကေတာ့ ထိုစာအံသံတို႔သည္ ေခတ္စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္မ်ားအၿဖစ္ ဆက္လက္ရုန္းကန္ရန္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ အသက္႐ွင္ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ကေလးမ်ားထံမွ ထြက္ေပၚလာသည္ဟု သူထင္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ပိုင္းငယ္ တစ္ခုမွ်သာ အသက္ဆက္ေပးရန္တတ္နိုင္ေသာ ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့စာ အတြက္ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရေသာ ေသလုေၿမာပါးကေလးငယ္မ်ားထံမွ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စာအံသံ အဘယ္နည္းႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္နိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ၎စာအံသံတို႔ အဘယ္အရပ္မွ ထြက္ေပၚလာၾကသနည္း။ အရာရာက စူးစမ္းစံုစမ္းမႈ အေပၚတြင္တည္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာအံသံတို႔ ထြက္ေပၚလာရာ အရပ္ကို သူေတြ႔႐ွိခဲ့ၿပီ။ အၿခားေတာ့ မဟုတ္။ အၿပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရက္စက္စြာ၀ါးမ်ိဳစားေသာက္ခဲ့ေသာ သူ႔ေ႐ွ႕တည့္တည့္႐ွိ ေသမင္းတမာန္ေရၿပင္ႀကီးေအာက္မွပင္ ၿဖစ္ေတာ့သည္။
………………………………………။…………………………………..
အစကေတာ့ ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ကို ေလတိုးတဲ့အသံ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပုပ္ပြပြအေလာင္းေကာင္ေတြကို ငါးတြတ္တဲ့အသံဟု သူကထင္ခဲ့မိသည္။ အသံေတြက နိမ္႔ခ်ီတစ္ခါ၊ ၿမင့္ခါတစ္လွည့္ၿဖင့္ သိပ္မသည္းကြဲလွ။ တခါတရံတြင္လည္း ငိုသံလိုလို၊ ဗလံုးဗေထြး စကားသံလို ၿဖစ္ၿဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသံဆိုတာကို ဆံုးၿဖတ္ဖို႔ ကေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ ဤသို႔ၿဖင့္ ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသႀကီးအား ေမးတင္ထားခဲ့ေသာ ေသြးနီေရာင္ေနလံုးႀကီး တၿဖည္းၿဖည္းနိမ့္ဆင္းသြားခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ေစာင္ထူထူႀကီး တစ္ထည္ေအာက္ ႐ုတ္တရက္ေရာက္႐ွိသြားသလို ပါတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေအးစိမ့္မဲေမွာင္သြားေတာ့သည္။
အေမွာင္ထုၾကီးတၿဖည္းၿဖည္း နက္႐ိႈင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ေအာ္ဟစ္ငိုယိုအစာေတာင္းေနၾကေသာ အသံေတြ တၿဖည္းၿဖည္းတိုး၍လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေဒသႀကီးတစ္ခုလံုး ေၿခာက္ၿခားစြာ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
မၾကာခင္က သက္႐ွိတို႔၏ ႐ုန္းကန္ေပါက္ကြဲသံမ်ားၿဖင့္ ေရာေထြးေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ မည့္သည့္အသံမွန္း မကြဲၿပားခဲ့ေသာ ၿမစ္ေရၿပင္ေအာက္မွ ဗလံုးဗေထြးအသံတို႔သည္ ယၡဳအခါ ယၡင္ကထက္ ပို၍ၿပတ္သားပီၿပင္စြာၿဖင့္ ၿမစ္ေရၿပင္အထက္သို႔ ၾကြတက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ အသံတို႔မွာ ေၾကကြဲေဆြးေၿမ့မႈအား အက္သံစြက္ထားေသာ တိုးမွ်င္းမွ်င္းအသံငယ္ကေလးမ်ား မွ်သာၿဖစ္၍ ပို၍ၾကည္လင္ၿပတ္သားေသာ အသံကိုရ႐ွိရန္ သူ႔နား႐ြက္ေတြကို ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ေပၚသို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ အနီးဆံုးကပ္၍နားေထာင္ယူရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ အသံေတြက သဲကြဲလာခဲ့သည္။ ေအာ္…ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စကားေၿပာေနခဲ့တာကိုး။
“ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚအနီး
အႀကီးစားမုန္တိုင္း၀င္နိုင္သည္။
ေ၀းလြန္း၍ မေၿပာနိုင္ဘူးလား။
အခ်ိန္မွီေၿပးလွ်င္ လြတ္နိုင္ပါသည္။”
ဒီကေလး ဘာေတြေၿပာေနပါလိမ့္ဟု အေသအခ်ာနားစြင့္ရင္း သူ႔နားရြက္ေတြကို ေရထဲအထိ ဆြဲႏွစ္ၿပစ္လိုက္သည္။
“အေလာင္းေလးမ်ား ေဖြးလို႔စီီ
ၿမစ္ညွာ႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္ဆီ
ေရေပၚမွာ ဗိုက္ႀကီးေဖာင္း
ငါတို႔ ပူစီေပါင္း”
သူအခုမွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေရထဲက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စာအံေနတာကိုး။ ေရထဲတြင္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေၿမာပါေနသည့္တိုင္ ဒီကေန႔ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၾကတာ ထိုကေလး သိေနပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူရတဲ့သင္ခန္းစာေတြကို ႐ြတ္ဆိုေနတာေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ကေလးငယ္က ၀မ္းနည္းသြားသလိုႏွင့္ စာအံသံကို ရပ္ၿပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ႐ႈိက္သံေရာေနေသာ ထိုကေလး၏ စာအံသံ တဖန္ထြက္ေပၚလာၿပန္သည္။
“႐ြာနံေဘးက ေခ်ာင္းကေလး
ေဖာင္ေၿမာလာသည္။
သားတို႔လည္း ေၿမာလာသည္။
မည္သူမွ် မဆယ္ၾက။” ….ဟင့္…ဟီး..အီး
ဆက္လက္၍ ႐ြတ္ဆိုရန္ အားအင္က်န္႐ွိပံု မေပၚေတာ့ေသာ ကေလးငယ္သည္ စာအံသည္ကို ခ်က္ခ်င္းရပ္၍ ႐ႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေႀကြးပါေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ထိုကေလးငယ္၏စာအံသံကို အားက်၍လား၊ သို႔မဟုတ္ ထိုကေလးငယ္အား ၀ိုင္း၀န္းႏွစ္သိမ့္ခ်င္သည္လားေတာ့ မေၿပာတတ္။ ေရၿပင္၏ အၿခားအၿခားေသာ အရပ္တို႔၌တြင္လည္း အၿခားေၿမာက္မ်ားလွစြာေသာ ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံတို႔ ဟိုတစ္ပြက္ဒီတစ္ပြက္ၿဖင့္ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚ၍လာေတာ့သည္။
“ညအခါ လသာသာ
ေရနစ္ေသမလား
ငတ္ေသမလား”
“တစ္၊ႏွစ္ ကိုနာဂစ္
သံုး၊ေလး လြတ္ေအာင္ေၿပး
ငါး၊ေၿခာက္ ေရထဲေရာက္
ခုႏွစ္၊႐ွစ္ မသာၿဖစ္
ကိုး၊တစ္ဆယ္ ၀႒္ကၽြတ္တယ္။”
“ဘယ္ကလာသလည္း။
ဘယ္နယ္ကလည္း။
အလယ္ကလူ
အသားၿဖဴ၏။
ခင္ဗ်ားအလွဴ
တစ္ၿပားမ႐ႈရ”
“အစားအစာ ၀ါးစားပါ
အသားပါသလား။
ငါးပါသလား။
ဘီစကစ္ပါသလား။
ဘာပဲပါပါ ထားခဲ့ပါ။”
“ဟိုဘက္ကမ္းက ဗိုက္ပိန္ပိန္
ဒီဘက္ကမ္းကဗိုက္ပိန္ပိန္
အမိုးအကာမဲ႔ေနတဲ့
မႏွင္းတို႔အိမ္။”
“ဖိုးေ႐ႊႀကီး ဖိုးေ႐ႊႀကီး
အလြန္ယုတ္တဲ့ ဖိုးေ႐ႊႀကီး
ဖိုးေ႐ႊႀကီးက မိုက္တိုင္ထူ
ေခြးအႀကီးနဲ႔တူ
တူပါသကြဲ႔ မယံုၿငား
ဒီမွာၾကည့္ပါလား။”
“ တနဂၤေႏြ၊ တနင္းလာ
ဗိုက္ေမွာက္ေမွ်ာ္ေနတာ
အဂါၤ၊ ဗုဒၶဟူး
ေရာက္လုတစ္ဦးဦး
ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ
တစ္ေယာက္မွ ေပၚမလာ
စေနမွာေသခ်ာသြား ဘယ္သူမွမလာအား။”
“မုန္တိုင္းကို စကၠဴကပ္
အၾကံပက္စက္ တို႔အေပၚတင္
ပလႅင္ေပၚက ေမ်ာက္မူး
ဆင္းမလာေတာ့ဘူး
အာဏာ႐ူး
အာဏာ႐ူးကို ေခြးေတြယက္
ေမွာင္မိုက္မွာအူ
အူသူေတြ အစာလုၾက
ငါတို႔ကိုဆြဲ တြဲလဲ
တြဲလဲရယ္ ငိုတိုင္း
မိုးေတာင္ကမိႈင္း
မုန္တိုင္း……..”
ဤသို႔ၿဖင့္ စာသင္ခန္းေတြထဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ စာေတြအံေနၾကသလို ၿမစ္ၿပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ကေလးတို႔၏ စာအံသံမ်ားၿဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုက ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းစုပ္ယူသြားသလို စာအံသံတို႔ တၿဖည္းၿဖည္းၿဖင့္ ေ၀း၍သြားၾကၿပန္သည္။ ညကလည္း အေတာ္နက္လွၿပီ။ ကေလးေတြ ေမာသြားၾကၿပီ ထင္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အိပ္ယာ၀င္ၾကေတာ့မည္။
သူေတြးေနလို႔မွ မဆံုးေသး။ သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနခဲ့ေသာ ေရၿပင္ႀကီး ငရဲမွ ေခ်ာ္ရည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာသည့္အလား ဟိုဟိုဒီဒီ ပြက္ရာေလးမ်ားထလာသည္။ သူစိုက္ၾကည့္ေနစဥ္အတြင္း ထိုလိႈင္းပြက္ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္းေပါင္းဆံုသြားၾကၿပီး အ႐ြယ္အစား အေတာ္ႀကီးမားေသာ ေရဘ၀ဲႀကီးတစ္ခုၿဖစ္လာသည္။ ေအာ္…ကေလးေတြ လူစုေနၾကတာကိုး။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ထိုေရဘ၀ဲႀကီးအတြင္းမွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံႀကီးတစ္ခု ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
ထိုအသံကား အၿခားမဟုတ္။ စာသင္ခန္းေတြထဲ ဆရာမက အေ႐ွ႕မွတိုင္ၿပီးတိုင္း အေနာက္မွ ကေလးမ်ားတက္ညီလက္ညီၿဖင့္ လိုက္လံ ႐ြတ္ဆိုၾကေသာ အသံလို ကေလးမ်ား စုေပါင္းစာအံရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စုေပါင္းစာအံသံႀကီးပင္ ၿဖစ္သည္။
“ဘဘ၀၀ ထလို႔က
ဘဘနိုင္ၿပီဗ်
ကပါကပါ ဘဘရာ
ဘဘေခတ္ေလဗ်ာ
မဲလိမ္ေတြကို အမွန္ၿပ
ဘဘအၾကံပိုင္ပါ့။
သူမ်ားေတြ မသာၿဖစ္တာ
ဘဘနဲ႔ မဆိုင္ပါ
မုန္တိုင္းေတြ ဘယ္လိုသည္းသည္း
ဘဘနိုင္ဖို႔ပဲ။
ဘဘ၀၀ စိတ္ဓါတ္က်
အေနာက္က Pressure ရ
သူမ်ားအကူ မယူခဲ့တာ
ဘဘေစတနာ
မလုပ္ေပးတာ တစ္ခုကလြဲ
ဘဘသတိၱခဲ
နိုင္ငံၿခားေငြၿမင္ေသာအခါ
ဘဘစိတ္ေၿပာင္းလာ
အားရပါးရလာလွဴကြဲ႔
ဘဘအိတ္ထဲထည့္။
ဘဘ၀၀ ထပ္လို႔က
ဘဘခိုင္ၿပီဗ်
လုပါယက္ပါ ဘဘရာ
ဘဘ ေခတ္ေလဗ်ာ
ၿမစ္ၿပင္မွာေတာ့ အညီွေတြထ
ပုပ္ပုပ္ပြပြ အနံ႔အသက္ရ
ဘဘကေတာ့ ဆက္လို႔က
ဘဘဘယ္ေတာ့မွ ကလို႔မ၀”
ေနာက္ဆံုး သင္ခန္းစာ အ႐ွည္ႀကီးကို စုေပါင္း၍႐ြတ္ဆိုလုိ႔ အၿပီးမွာေတာ့ ေရၿပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားၿပန္သည္။ ေနာက္ထပ္စာအံသံမ်ား ထြက္ေပၚလာနိုး၊ ေပၚလာနိုးၿဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ သူေစာင့္ဆိုင္း၍ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ကို ေလတိုးေသာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္အသံမွလြဲ၍ မည္သည့္အသံမွ ထပ္၍ေပၚမလာေတာ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ တကယ္အိပ္ယာ၀င္သြားၾကၿပီ။ ၎တို႔အား ဟိုဟိုဒီဒီ သယ္ေဆာင္သြားလာေနေသာ ၿမစ္ၿပင္က်ယ္ႀကီးထဲ စုန္ဆန္ေၿမာပါရင္း ကေလးငယ္တို႔ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း အိပ္ေမာက်သြားၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ အိပ္မက္မ်ား အတြင္းတြင္ေတာ့ မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ကေလးတို႔ ဆက္လတ္႐ြတ္ဖတ္ေနၾကဦးမည္ ထင္သည္။
ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ေၿပာင္းေ႐ႊ႕သြားၾကၿပီၿဖစ္၍ အနည္းငယ္လိုက္လံ ေၿပာင္းလည္းသြားပံုရေသာ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းအသစ္မွ သင္ခန္းစာ အသစ္တို႔ၿဖင့္ ကေလးတို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေလၿပီ။
ဇြန္လေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားလည္း ဖြင့္ၾကၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႕ဖြင့္ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသတို႔၌တြင္ကား ဖြင့္စရာေက်ာင္းမ်ားသာ႐ွိ၍ ေက်ာင္းလာအပ္ေသာ ကေလးမ်ား မ႐ွိ၍လည္းေကာင္း၊ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္ၾကေသာ္လည္း ၎တို႔အား လက္ခံမည့္ေက်ာင္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနၾက၍လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေရာကေလးပါ အစအန ႐ွာမရေတာ့၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္ၿဖစ္ၾကေသး။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္နိုင္ၾကေတာ့။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ဧရာ၀တီၿမစ္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ကား ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံ မဆိတ္သုန္းခဲ့။
အၿဖစ္အပ်က္မွန္ကို သိ႐ွိပံုမရေသာ ဇြန္လကေတာ့ ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံၾကားၿပီးသည္ ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္ခ်စြာ အိပ္ယာ၀င္ႏွင့္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုမရဏအိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေသာ အနက္ေရာင္ မွတ္တမ္းႀကီးအား အစမွ အဆံုးတိုင္ အေသးစိတ္သိေနၿပီးၿဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႔အဖို႔ကား အဘယ္သို႔လွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္နိုင္မည္နည္း။ ဤေနရာ၊ ဤေဒသ၌ သူ႔အဖို႔အိပ္စက္ရန္ ဒီတစ္သက္ ၿဖစ္နိုင္မည္မထင္ေတာ့။
မၾကာမီ အာ႐ုဏ္တက္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားထ၍ စာအံၾကဦးမည္ ထင္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ကလည္း ထိုစာအံသံတို႔ကို ထပ္မံၾကားခ်င္ေနၿပန္သည္။ ထို႔အၿပင္ ထိုစာအံသံတို႔ ထပ္မံထြက္ေပၚလာရန္ သူ ဒီေနရာမွာ ဆက္႐ွိေနဖို႔ကလည္းလိုအပ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမ်ား စာအံခ်ိန္၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ နားေထာင္သူအၿဖစ္ ႐ွိေနရလိမ့္မည္ဟု အဆို႐ွိသည္ မဟုတ္လား။
(ထို႔အၿပင္)
ႏွစ္စဥ္ ဇြန္လေရာက္တိုင္း ကေလးမ်ား မပ်က္မကြက္ စာအံေနၾကရန္ အၿမဲတမ္းလံႈ႔ေဆာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနဖို႔ဆိုတာ သူ႔လို ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ မၿဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
<မင္းတေစ>
Friday, February 22, 2008
အေ၀းဆံုးအရပ္မွပို႔ေသာစာ
မနက္က စာတိုက္ကတဆင့္ လွမ္းပို႔လိုက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဆီ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတာ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းလွေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက စာပို႔သူရဲ႕ နာမည္နဲ႕ လိပ္စာကလည္း စာလက္ခံရ႐ွိသူ ကၽြန္ေတာ္္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လိပ္စာပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့လို႔ေပါ့။
အစသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္လိုက္တာ ေနမွာပါဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စာအိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးေတြပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အ့ံၾသမႈက အထြတ္အထိပ္ေပါ့။ ဘာၿဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာဆိုတာေယာင္လို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေရးဘူးခဲ့လို႔ပါပဲ။
မၿဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါလံုး၀မၿဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿငင္းဆန္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ တၿခားဘယ္သူမွ မတုပနိုင္တဲ့ စုတ္ခ်ာခ်ာလက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္အခ်ိန္ကသြားထည့္လိုက္မွန္း မသိတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြထဲၿပန္လည္္ ေရာက္႐ွိလို႔ေနခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ စာဆိုတာ အရမ္းေ၀းေနၾကၿပီး ေတာ္တန္႐ုံ ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့သူေတြမွ ေရးၾကတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ အလြယ္တကူ လုပ္လို႔မရတဲ့့ ဟိုးအေ၀းတေနရာမွာ ေရာက္႐ွိ္ေနခဲ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္နားကေန ဘယ္တုန္းကမွ မခြါခဲ့ဘူးပါဘူး။ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းပို႐ႈပ္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး ေလွ်ာက္ေတြးမေနေတာ့ပဲ စာကိုပထမစာမ်က္ႏွာကေနစၿပီး ၿဖည္းၿဖည္းၿခင္း စဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
မိတ္ေဆြ /
ခင္ဗ်ား သိပ္အ့ံၾသသြားလား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားထင္ေနသလို တၿခားသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားစားသလိုစား၊ ခင္ဗ်ားသြားသလိုသြား၊ ခင္ဗ်ားအိပ္သလိုအိပ္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘာေတြပဲလုပ္ေနေန မေသြမတိမ္း လိုက္လိုက္လုပ္ေနတတ္တဲ့ ဒီစာကိုဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀ခင္ဗ်ားလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ တူညီတဲ့ဦးေႏွာက္တစ္ခုထဲမွာ အတူခိုလံႈေနထိုင္ေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြ အရိပ္က်ပံုၿခင္းကေတာ့ လံုး၀ကြဲၿပားၿခားနားေနၾကတယ္ေလ။
အခ်စ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ငါဘယ္ေတာ့မွ အ႐ႈံးမေပးဘူးဆိုၿပီး ကတုန္က်င္းဆန္ဆန္ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ တသက္လံုးခုခံကာကြယ္လာခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ား အခုေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေသးလည္း။ အခ်စ္က ေၿမႄကြက္လိုဗ်ဴဟာေတြသံုးၿပီး ေၿမေအာက္ေတြထဲက ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာေတာ့လည္း အ႐ႈံးေပးလက္နက္ခ်လိုက္ရတာပဲ မဟုတ္လား။
ခင္ဗ်ားေၿပာဘူးပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗဟိုသိပ္ၿပဳလြန္းတဲ့ ေကာင္ေတြမွ ကူးစက္နိုင္တဲ့ေရာဂါလို႔။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း အၿခားလူေတြနဲ႔ ဘာမွမထူးတဲ့ ပရအေရခြံၿခံဳထားတဲ့ အတၱခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။
တကယ္တမ္းေတာ့ အတၱမႀကီးေအာင္ဆိုၿပီး အတင္းက်ိတ္မွိတ္ႀကိဳးစားေနတာကိုက အႀကီးမားဆံုးအတၱတစ္ခုၿဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ားေမြးၿမဴေနခဲ့တာပဲ။
ဘာေကာင္မွ မၿဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ တြင္တြင္ေၿပာေနခဲ့တာကိုက သုညအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ၿဖစ္ဖို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ႐ွိေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေၿပာၿပေနခဲ့တာပဲ။
ဟားဟား...... သိပ္ရီစရာေၿပာတတ္တာပဲေနာ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ၿပည့္တန္ဆာေခါင္းတစ္ေယာက္ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔ၿပတယ္။ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ အဲသလိုလုပ္ၿပသလည္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားေလေလ ပို႐ႈပ္လာေလေလဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွကိုထပ္မေမးခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
၀ီလွ်ံ႐ွိတ္စပီးယားထက္ အဲလ္ဘတ္ကမူးကို ခင္ဗ်ားက ပိုႏွစ္သက္တယ္။ ေအေဂ်က႐ုိနင္ထက္ ယန္းေပါဆတ္ကို ခင္ဗ်ားက ပိုေလးစားတယ္။ ဆမ္းမားဆက္မြန္ထက္ ဖရန္႔ကပ္ဖ္ကာကို ခင္ဗ်ားက ပိုကိုးကြယ္တယ္။ အနုအ႐ြရသမွန္သမွ်ကို ထာ၀ရၿငင္းပယ္ေနတတ္ၿပီး အၾကမ္းထည္အလွေတြကိုပဲ တကယ့္အလွတရားလို႔ ခင္ဗ်ားကၿမင္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္တဲ့ အဲဒီ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးအေခၚ႐ွင္ေတြကိုယ္တိုင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈေတြေအာက္ ဘယ္ေလာက္႐ုန္းကန္သြားရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သတိမွၿပဳမိလိုက္ရဲ႕လား။
အဲဒီေတာ့ အေယာင္အေဆာင္မကလို႔ လူလိမ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပဲၿဖစ္ေနေန ဘုရားသခင္ သူ႔ဖာသာ႐ွိပါေစ။ အနည္းဆံုး သူ႔ကိုယ္စား တရားေတြ အာေပါက္ေအာင္ လိုက္ေဟာေနဖို႔ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ေတြ ကုန္စရာေတာ့ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ခင္ဗ်ား ၿဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဒိ႒ိဆန္ဆန္အေတြးအေခၚေတြထဲမွာ လူမသိေအာင္တိတ္တိတ္ေလးၿပန္သိမ္းလိုက္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကို လူေတြဘက္လွည့္ၿပီး အဲဒီလို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး တစ္ခြန္းေလာက္ေအာ္ၾကည့္လိုက္။
“ ၿမဴမႈံတစ္စက္မွစ၍ မိုးေကာင္းကင္အဆံုးထိ အရာခပ္သိမ္းေသာ သက္႐ွိသက္မဲ့ အေပါင္းတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ၿမင့္ၿမတ္ႀကီးက်ယ္ေတာ္မႈလွေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ေအာက္၌ ထာ၀ရေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာတည္႐ွိေနၾက၏ ” လို႔။
ကဲ…ဘယ္သူကမ်ား မိစာၦဒိ႒ိလို႔ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ေခၚၾကေသးလည္း။
ဘြဲ႕လက္မွတ္ဆိုတာ အလကား။ တကယ့္ပညာေရးဆိုတာ စာသင္ခန္းေတြရဲ႕ အၿပင္ဘက္မွာပဲ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ပညာေရးအားနည္းခ်က္ကို လိုက္လံဖုံးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ခင္ဗ်ား အခုေတာ့ ထမင္းနပ္မွန္မွန္စားရဖို႔ နဖူးကေခၽြး ေၿခမက်ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြရဲ႕ အေရးပါမႈကို ခင္ဗ်ားက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ၿငင္းဆန္ေနတုန္း။ ခင္ဗ်ား ထပ္ေစာဒကထပ္တက္ဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ထမင္းကို ေန႔တိုင္းမွန္မွန္စားရဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ေနတာကလည္း မိုက္မဲတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခုလို႔။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းတစ္လုပ္စားရဖို႔အတြက္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ္မယံုၾကည္တာေတြထဲမွာ အခ်ိန္ကို ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ႏွစ္မထားသင့္ဘူးလို႔။ ထားပါေတာ့ ခင္ဗ်ားက မစားပဲ ေနနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြက်ၿပီး ခင္ဗ်ား သားမယားေတြ လူလိုသူလို စားေသာက္ေနနိုင္ဖို႔ အတြက္ကေရာ။ အဲဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ၿပန္လက္ထပ္လိုက္႐ုံလို႔ေပါ့ ခင္ဗ်ားေၿပာဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။
လူတိုင္းက လုပ္ေနတိုင္း လိုက္လုပ္ေနစရာ မလိုဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္ပဲ ေၿပာေနေန တစ္ခါတေလ လူ႔ဘ၀ ရတုန္းေလးမွာေတာ့ ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္႐ွိ႐ွိေနသင့္တယ္လို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား မထင္မိဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလည္းလို႔ ခင္ဗ်ားက စကားကပ္ၿပီး ၿပန္ေမးေနခဲ့ေတာ့ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို နိုးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။
ခင္ဗ်ားဖာသာခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခါင္းမာေနေန ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ထဲက ေကၽြးေမြးၿပဳစုလာတဲ့ ခင္ဗ်ား မိဘေတြေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေခါင္းထဲထည့္ထားသင့္တာေပါ့။ “ အင္း…ဒါကေတာ့ ေလာကနိယာမပဲ။ ေမြးခဲ့မွေတာ့ တာ၀န္အရ ေကၽြးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့” ဆိုတဲ့ အဇာတသတ္ဆန္ဆန္ စကားလံုးေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ၿငင္းပယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားမွားေနတယ္ထင္တာပဲ။
ခင္ဗ်ားအေဖက “ မင္းကေတာ့ ေခြးၿဖစ္မယ့္ေကာင္” ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုပဲ က်ိန္ဆဲလာခဲ့ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို လူလိုသူလိုၿဖစ္ေအာင္ သူတတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားၿငင္းလို႔မရပါဘူး။ အင္းေလ..ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က မိဘေနရာမွာ မခံစားဘူးေသးေတာ့လည္း ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာေပးနိုင္ပါ့မလည္း။
အစိုးရဆိုတာ အစေတာ့႐ုိးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလယ္မွာ တစ္ေၿဖးေၿဖးဆိုးလာတတ္ၿပီး အဆံုးမသတ္ခင္အထိ ကမ္းကုန္ေအာင္မိုက္ေနတတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းလို႔ ခင္ဗ်ား မၾကာခဏ ေၿပာေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အဲဒီလို စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲမွာ တသက္လံုးေနသြားရနိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးေတာ့ ခင္ဗ်ားက “အခုေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ထဲမွာ ႐ွိေနၾကလို႔လည္းဗ်။ ဘာထူးလို႔လည္း။ ေထာင္ထဲမွာပဲ ႐ွိေနၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္အႀကီးၾကီးထဲကေန ေထာင္အေသးေလးထဲ ေ႐ႊ႕ခံရလိမ့္မယ္လို႔ စကားကိုၿပန္ၿပင္ေၿပာပါ”တဲ့။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဗ်ာ။ ထားလိုက္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ေလအကုန္ၿပီး ေလွ်ာက္ေၿပာေန႐ုံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ကဘာမ်ား ထူးလာနိုင္လို႔လည္းဗ်ာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ထူးတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္နိုင္ငံလံုးက မိသားစုေတြ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္သာ အဖမ္းခံရၾကည့္။ အားလံုး စိတ္နာၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါလာၾကလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္အသားကို တိုက္႐ုိက္လာမထိသေ႐ြ႕ အမ်ားစုကေတာ့ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကမွာပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုး ဒီေတာ္လွန္ေရးထဲပါ၀င္လာဖို႔က ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရဖို႔လိုအပ္သလို ခင္ဗ်ားမိသားစုတစ္ခုလံုး ပါ၀င္လာဖို႔ကလည္း ခင္ဗ်ားအဖမ္းခံရဖို႔လိုတယ္။ အဖမ္းခံရတဲ့ လူဦးေရ မ်ားလာေလေလ၊ စိတ္နာတဲ့လူဦးေရ မ်ားလာေလေလၿဖစ္ၿပီး စိတ္နာတဲ့ လူဦးေရမ်ားလာေလေလ ေတာ္လွန္ေရးအေၿခခိုင္လာေလေလပဲဗ် ” တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဗ်ာ လုပ္ရတာနဲ႔ ရင္းရတာ မထိုက္တန္ဘူးဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “အခုေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ထိုက္တန္တဲ့ ဘ၀ေတြရေနလို႔လား။ တကယ္က အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ အသက္႐ွင္ေနရတာထက္စာရင္ အဓိပၸါယ္႐ွိ႐ွိဘ၀တံုးသြားရတာက ပိုၿမတ္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ဘာကိုမွ မေၿပာင္းလည္းေပးနိုင္ခဲ့ေတာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို မလုပ္မိခဲ့ေလၿခင္းလို႔ ေနာင္တေတြရမေနနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား လိပ္ၿပာလံုေနနိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပန္႐ွက္ေနစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ” တဲ့။
ကိုယ့္လိပ္ၿပာမ်ား ကိုယ္ၿပန္ၿပီး ဘာဂ႐ုစိုက္ေနစရာ လိုလို႔လည္းဗ်ာ။ မလံုေတာ့လည္း ဘာအေရးလည္း။ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာေတြခ်ည္းပါဗ်ာ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေၿပာလိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဘက္လွည့္မၾကည့္ပဲ တၿခားတဖက္ကို တံေတြးတခ်က္လွည့္ေထြးတယ္။
ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ုိင္းတာပဲ။ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚေထြးခ်တာမွ မဟုတ္တာ။ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ၿဖစ္႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာတတ္နိုင္မွာလည္း။ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေစတနာနဲ႔ ေၿပာတာပါဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ဒါေစတနာ မဟုတ္ဘူး။ လူကို သူရဲေဘာမေၾကာင္ေၾကာင္ေအာင္ လာၿပီးဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ေနတာ” တဲ့။
ခင္ဗ်ားက ငါးကိုလံုး၀မစားေပမယ့္ အမဲသားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေက်းဇူး႐ွင္ကို ၿပန္စားေနတာကေတာ့ မေကာင္းဘူးဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ထြန္စက္နဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားလယ္ကြင္းေလးထဲဘာထဲ ဆင္းၾကည့္ပါဦး" တဲ့။
ဒါဆို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူး႐ွင္ေတြမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႔အသားၾကေတာ့ ခင္ဗ်ားဘာလို႔မစားတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္လိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိမ္းစိမ္းႀကီး တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး “စားသင့္ရင္ေတာ့ စားရမွာပဲဗ်” တဲ့။
အဲဒီလိုၾကည့္လိုက္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ကခုန္ေနၾကတာ မထင္မွတ္ပဲေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ႏုုတ္ေတာင္မဆက္ရဲေတာ့ပဲ ခင္ဗ်ားေ႐ွ႕ကေနတစ္ခ်ိဳးထဲ လစ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခင္ဗ်ား႐ွိေနတတ္တဲ့ ေနရာေတြကို သတိထားၿပီးေ႐ွာင္က်ဥ္ေနတတ္ခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပဲဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
<မင္းတေစ>