အေ၀းဆံုးအရပ္မွပို႔ေသာစာ

မနက္က စာတိုက္ကတဆင့္ လွမ္းပို႔လိုက္တဲ့ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဆီ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတာ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းလွေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက စာပို႔သူရဲ႕ နာမည္နဲ႕ လိပ္စာကလည္း စာလက္ခံရ႐ွိသူ ကၽြန္ေတာ္္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လိပ္စာပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့လို႔ေပါ့။

အစသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္လိုက္တာ ေနမွာပါဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စာအိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးေတြပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အ့ံၾသမႈက အထြတ္အထိပ္ေပါ့။ ဘာၿဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာဆိုတာေယာင္လို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေရးဘူးခဲ့လို႔ပါပဲ။

မၿဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါလံုး၀မၿဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿငင္းဆန္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ တၿခားဘယ္သူမွ မတုပနိုင္တဲ့ စုတ္ခ်ာခ်ာလက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္အခ်ိန္ကသြားထည့္လိုက္မွန္း မသိတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြထဲၿပန္လည္္ ေရာက္႐ွိလို႔ေနခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ စာဆိုတာ အရမ္းေ၀းေနၾကၿပီး ေတာ္တန္႐ုံ ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့သူေတြမွ ေရးၾကတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ အလြယ္တကူ လုပ္လို႔မရတဲ့့ ဟိုးအေ၀းတေနရာမွာ ေရာက္႐ွိ္ေနခဲ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္နားကေန ဘယ္တုန္းကမွ မခြါခဲ့ဘူးပါဘူး။ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းပို႐ႈပ္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး ေလွ်ာက္ေတြးမေနေတာ့ပဲ စာကိုပထမစာမ်က္ႏွာကေနစၿပီး ၿဖည္းၿဖည္းၿခင္း စဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

မိတ္ေဆြ /

ခင္ဗ်ား သိပ္အ့ံၾသသြားလား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားထင္ေနသလို တၿခားသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားစားသလိုစား၊ ခင္ဗ်ားသြားသလိုသြား၊ ခင္ဗ်ားအိပ္သလိုအိပ္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘာေတြပဲလုပ္ေနေန မေသြမတိမ္း လိုက္လိုက္လုပ္ေနတတ္တဲ့ ဒီစာကိုဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀ခင္ဗ်ားလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ တူညီတဲ့ဦးေႏွာက္တစ္ခုထဲမွာ အတူခိုလံႈေနထိုင္ေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြ အရိပ္က်ပံုၿခင္းကေတာ့ လံုး၀ကြဲၿပားၿခားနားေနၾကတယ္ေလ။

႐ွင္း႐ွင္းေၿပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗရမ္းဗတာၿဖစ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေတြးအေခၚေတြက ၿဖစ္သင့္ၿဖစ္ထိုက္တဲ့အတိုင္း လိုက္ေတြးေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ၿပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း ဆန္႔က်င္ေနခဲ့လို႔ပါပဲ။ ၿဖစ္သင့္တဲ့အရာေတြက ေခ်ာ္ထြက္ၿပီး ထင္ရာေတြကိုပဲ စြတ္္စြတ္လုပ္ေနတတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မရတာ အေတာ္ေလးၾကာၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပဳၿပင္သြားမွာပဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ခင္ဗ်ားလုပ္သမွ် ဘာမွ၀င္မစြက္ပဲ ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားက မၿပဳၿပင္တဲ့ အၿပင္ ပိုၿပီးတေဇာက္ကန္းနိုင္လာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကမတတ္သာတဲ့အဆံုး ၀င္စြက္ရေတာ့တာပါပဲ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ငါဘယ္ေတာ့မွ အ႐ႈံးမေပးဘူးဆိုၿပီး ကတုန္က်င္းဆန္ဆန္ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ တသက္လံုးခုခံကာကြယ္လာခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ား အခုေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေသးလည္း။ အခ်စ္က ေၿမႄကြက္လိုဗ်ဴဟာေတြသံုးၿပီး ေၿမေအာက္ေတြထဲက ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာေတာ့လည္း အ႐ႈံးေပးလက္နက္ခ်လိုက္ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ားေၿပာဘူးပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗဟိုသိပ္ၿပဳလြန္းတဲ့ ေကာင္ေတြမွ ကူးစက္နိုင္တဲ့ေရာဂါလို႔။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း အၿခားလူေတြနဲ႔ ဘာမွမထူးတဲ့ ပရအေရခြံၿခံဳထားတဲ့ အတၱခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။

တကယ္တမ္းေတာ့ အတၱမႀကီးေအာင္ဆိုၿပီး အတင္းက်ိတ္မွိတ္ႀကိဳးစားေနတာကိုက အႀကီးမားဆံုးအတၱတစ္ခုၿဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ားေမြးၿမဴေနခဲ့တာပဲ။

ဘာေကာင္မွ မၿဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ တြင္တြင္ေၿပာေနခဲ့တာကိုက သုညအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ၿဖစ္ဖို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ႐ွိေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေၿပာၿပေနခဲ့တာပဲ။

ဘ၀ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ မၿဖစ္မေနေ႐ြးရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုအ႐ည္အခ်င္း႐ွိတဲ့ လက္တြဲေဖာ္မ်ိဳးေ႐ြးမွာလည္းဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက မိန္းမတစ္ေယာက္ၿဖစ္ရမယ္တဲ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေန႐ုံနဲ႔ ၿပီးၿပည့္စံုၿပီလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကထပ္ေမးေတာ့ ခင္ဗ်ားက “အင္း” တဲ့။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ မိန္းမက ၿပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေရာဗ်ာ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ဂုဏ္ယူစရာေပါ့ဗ်။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ၿပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းဆိုတာ ကမာၻ႕ေရွးအက်ဆံုး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းတစ္ခု မဟုတ္လား”တဲ့။

ဟားဟား...... သိပ္ရီစရာေၿပာတတ္တာပဲေနာ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ၿပည့္တန္ဆာေခါင္းတစ္ေယာက္ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔ၿပတယ္။ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ အဲသလိုလုပ္ၿပသလည္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားေလေလ ပို႐ႈပ္လာေလေလဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွကိုထပ္မေမးခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

၀ီလွ်ံ႐ွိတ္စပီးယားထက္ အဲလ္ဘတ္ကမူးကို ခင္ဗ်ားက ပိုႏွစ္သက္တယ္။ ေအေဂ်က႐ုိနင္ထက္ ယန္းေပါဆတ္ကို ခင္ဗ်ားက ပိုေလးစားတယ္။ ဆမ္းမားဆက္မြန္ထက္ ဖရန္႔ကပ္ဖ္ကာကို ခင္ဗ်ားက ပိုကိုးကြယ္တယ္။ အနုအ႐ြရသမွန္သမွ်ကို ထာ၀ရၿငင္းပယ္ေနတတ္ၿပီး အၾကမ္းထည္အလွေတြကိုပဲ တကယ့္အလွတရားလို႔ ခင္ဗ်ားကၿမင္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္တဲ့ အဲဒီ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးအေခၚ႐ွင္ေတြကိုယ္တိုင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈေတြေအာက္ ဘယ္ေလာက္႐ုန္းကန္သြားရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သတိမွၿပဳမိလိုက္ရဲ႕လား။

ဘာသာတရားေတြကို မိ႐ုိးဖလာဇြတ္မွိတ္ၿပီး မယံုၾကည္ၾကဖို႔ကိုလည္း လူေတြ႔တိုင္း ခင္ဗ်ား နားခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ မိ႐ုိးဖလာမကလို႔ ကမာၻဦးအစဥ္အလာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တန္ခိုးအာဏာ႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္ေအာက္မွာ႐ွိေနမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိပ္ၿပာလံုတဲ့ အမ်ိဳးဆိုတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေမ့ေနခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ဆိုတာႀကီးသာ တကယ္႐ွိေနရင္ ဘုန္းႀကီးေတြ႐ွိစရာ ဘယ္လိုေလလိမ့္မတုန္း ဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္ကို ဇြတ္မွိတ္ၿငင္းပယ္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြ မွန္ေနတယ္ပဲထားပါေတာ့။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ဗရမ္းပတာနိုင္မႈကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းကြပ္ဖို႔ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒသေတြ ခင္ဗ်ား ဘယ္နားက သြား႐ွာမလည္း။ လူေတြသာ ငရဲနဲ႕ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေၿခာက္လံုး၊ ေခ်ာ့လံုးေတြ တကယ္႐ွိမေနမွန္းသိသြားၾကရင္ မေကာင္းမႈဆိုတာေတြကို စိတ္႐ွိလက္႐ွိ က်ဴးလြန္ၾကေတာ့မယ္ ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားနည္းနည္းေလးမွ မေတြးမိဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဘက္က ဘုရားသခင္ထက္သာတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ၿပနိုင္ေနခဲ့ပါေစ။ တန္ခိုး႐ွင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားလိုသာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူကမ်ား အေရးတယူလာလုပ္ေနၾကမွာလည္း။

အဲဒီေတာ့ အေယာင္အေဆာင္မကလို႔ လူလိမ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပဲၿဖစ္ေနေန ဘုရားသခင္ သူ႔ဖာသာ႐ွိပါေစ။ အနည္းဆံုး သူ႔ကိုယ္စား တရားေတြ အာေပါက္ေအာင္ လိုက္ေဟာေနဖို႔ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ေတြ ကုန္စရာေတာ့ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ခင္ဗ်ား ၿဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဒိ႒ိဆန္ဆန္အေတြးအေခၚေတြထဲမွာ လူမသိေအာင္တိတ္တိတ္ေလးၿပန္သိမ္းလိုက္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကို လူေတြဘက္လွည့္ၿပီး အဲဒီလို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး တစ္ခြန္းေလာက္ေအာ္ၾကည့္လိုက္။

“ ၿမဴမႈံတစ္စက္မွစ၍ မိုးေကာင္းကင္အဆံုးထိ အရာခပ္သိမ္းေသာ သက္႐ွိသက္မဲ့ အေပါင္းတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ၿမင့္ၿမတ္ႀကီးက်ယ္ေတာ္မႈလွေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ေအာက္၌ ထာ၀ရေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာတည္႐ွိေနၾက၏ ” လို႔။

ကဲ…ဘယ္သူကမ်ား မိစာၦဒိ႒ိလို႔ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ေခၚၾကေသးလည္း။

ဘြဲ႕လက္မွတ္ဆိုတာ အလကား။ တကယ့္ပညာေရးဆိုတာ စာသင္ခန္းေတြရဲ႕ အၿပင္ဘက္မွာပဲ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ပညာေရးအားနည္းခ်က္ကို လိုက္လံဖုံးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ခင္ဗ်ား အခုေတာ့ ထမင္းနပ္မွန္မွန္စားရဖို႔ နဖူးကေခၽြး ေၿခမက်ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြရဲ႕ အေရးပါမႈကို ခင္ဗ်ားက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ၿငင္းဆန္ေနတုန္း။ ခင္ဗ်ား ထပ္ေစာဒကထပ္တက္ဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ထမင္းကို ေန႔တိုင္းမွန္မွန္စားရဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ေနတာကလည္း မိုက္မဲတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခုလို႔။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းတစ္လုပ္စားရဖို႔အတြက္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ္မယံုၾကည္တာေတြထဲမွာ အခ်ိန္ကို ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ႏွစ္မထားသင့္ဘူးလို႔။ ထားပါေတာ့ ခင္ဗ်ားက မစားပဲ ေနနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြက်ၿပီး ခင္ဗ်ား သားမယားေတြ လူလိုသူလို စားေသာက္ေနနိုင္ဖို႔ အတြက္ကေရာ။ အဲဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ၿပန္လက္ထပ္လိုက္႐ုံလို႔ေပါ့ ခင္ဗ်ားေၿပာဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။

လူတိုင္းက လုပ္ေနတိုင္း လိုက္လုပ္ေနစရာ မလိုဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္ပဲ ေၿပာေနေန တစ္ခါတေလ လူ႔ဘ၀ ရတုန္းေလးမွာေတာ့ ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္႐ွိ႐ွိေနသင့္တယ္လို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား မထင္မိဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလည္းလို႔ ခင္ဗ်ားက စကားကပ္ၿပီး ၿပန္ေမးေနခဲ့ေတာ့ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို နိုးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။

ခင္ဗ်ားဖာသာခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခါင္းမာေနေန ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ထဲက ေကၽြးေမြးၿပဳစုလာတဲ့ ခင္ဗ်ား မိဘေတြေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေခါင္းထဲထည့္ထားသင့္တာေပါ့။ “ အင္း…ဒါကေတာ့ ေလာကနိယာမပဲ။ ေမြးခဲ့မွေတာ့ တာ၀န္အရ ေကၽြးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့” ဆိုတဲ့ အဇာတသတ္ဆန္ဆန္ စကားလံုးေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ၿငင္းပယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားမွားေနတယ္ထင္တာပဲ။

ခင္ဗ်ားအေဖက “ မင္းကေတာ့ ေခြးၿဖစ္မယ့္ေကာင္” ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုပဲ က်ိန္ဆဲလာခဲ့ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို လူလိုသူလိုၿဖစ္ေအာင္ သူတတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားၿငင္းလို႔မရပါဘူး။ အင္းေလ..ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က မိဘေနရာမွာ မခံစားဘူးေသးေတာ့လည္း ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာေပးနိုင္ပါ့မလည္း။

အစိုးရဆိုတာ အစေတာ့႐ုိးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလယ္မွာ တစ္ေၿဖးေၿဖးဆိုးလာတတ္ၿပီး အဆံုးမသတ္ခင္အထိ ကမ္းကုန္ေအာင္မိုက္ေနတတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းလို႔ ခင္ဗ်ား မၾကာခဏ ေၿပာေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အဲဒီလို စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲမွာ တသက္လံုးေနသြားရနိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးေတာ့ ခင္ဗ်ားက “အခုေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ထဲမွာ ႐ွိေနၾကလို႔လည္းဗ်။ ဘာထူးလို႔လည္း။ ေထာင္ထဲမွာပဲ ႐ွိေနၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္အႀကီးၾကီးထဲကေန ေထာင္အေသးေလးထဲ ေ႐ႊ႕ခံရလိမ့္မယ္လို႔ စကားကိုၿပန္ၿပင္ေၿပာပါ”တဲ့။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဗ်ာ။ ထားလိုက္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ေလအကုန္ၿပီး ေလွ်ာက္ေၿပာေန႐ုံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ကဘာမ်ား ထူးလာနိုင္လို႔လည္းဗ်ာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ထူးတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္နိုင္ငံလံုးက မိသားစုေတြ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္သာ အဖမ္းခံရၾကည့္။ အားလံုး စိတ္နာၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါလာၾကလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္အသားကို တိုက္႐ုိက္လာမထိသေ႐ြ႕ အမ်ားစုကေတာ့ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကမွာပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုး ဒီေတာ္လွန္ေရးထဲပါ၀င္လာဖို႔က ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရဖို႔လိုအပ္သလို ခင္ဗ်ားမိသားစုတစ္ခုလံုး ပါ၀င္လာဖို႔ကလည္း ခင္ဗ်ားအဖမ္းခံရဖို႔လိုတယ္။ အဖမ္းခံရတဲ့ လူဦးေရ မ်ားလာေလေလ၊ စိတ္နာတဲ့လူဦးေရ မ်ားလာေလေလၿဖစ္ၿပီး စိတ္နာတဲ့ လူဦးေရမ်ားလာေလေလ ေတာ္လွန္ေရးအေၿခခိုင္လာေလေလပဲဗ် ” တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဗ်ာ လုပ္ရတာနဲ႔ ရင္းရတာ မထိုက္တန္ဘူးဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “အခုေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ထိုက္တန္တဲ့ ဘ၀ေတြရေနလို႔လား။ တကယ္က အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ အသက္႐ွင္ေနရတာထက္စာရင္ အဓိပၸါယ္႐ွိ႐ွိဘ၀တံုးသြားရတာက ပိုၿမတ္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ဘာကိုမွ မေၿပာင္းလည္းေပးနိုင္ခဲ့ေတာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို မလုပ္မိခဲ့ေလၿခင္းလို႔ ေနာင္တေတြရမေနနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား လိပ္ၿပာလံုေနနိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပန္႐ွက္ေနစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ” တဲ့။

ကိုယ့္လိပ္ၿပာမ်ား ကိုယ္ၿပန္ၿပီး ဘာဂ႐ုစိုက္ေနစရာ လိုလို႔လည္းဗ်ာ။ မလံုေတာ့လည္း ဘာအေရးလည္း။ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာေတြခ်ည္းပါဗ်ာ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေၿပာလိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဘက္လွည့္မၾကည့္ပဲ တၿခားတဖက္ကို တံေတြးတခ်က္လွည့္ေထြးတယ္။

ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ုိင္းတာပဲ။ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚေထြးခ်တာမွ မဟုတ္တာ။ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ၿဖစ္႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာတတ္နိုင္မွာလည္း။ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေစတနာနဲ႔ ေၿပာတာပါဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ဒါေစတနာ မဟုတ္ဘူး။ လူကို သူရဲေဘာမေၾကာင္ေၾကာင္ေအာင္ လာၿပီးဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ေနတာ” တဲ့။

ခင္ဗ်ားက ငါးကိုလံုး၀မစားေပမယ့္ အမဲသားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေက်းဇူး႐ွင္ကို ၿပန္စားေနတာကေတာ့ မေကာင္းဘူးဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက “ထြန္စက္နဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားလယ္ကြင္းေလးထဲဘာထဲ ဆင္းၾကည့္ပါဦး" တဲ့။

ဒါဆို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူး႐ွင္ေတြမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႔အသားၾကေတာ့ ခင္ဗ်ားဘာလို႔မစားတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္လိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိမ္းစိမ္းႀကီး တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး “စားသင့္ရင္ေတာ့ စားရမွာပဲဗ်” တဲ့။

အဲဒီလိုၾကည့္လိုက္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ကခုန္ေနၾကတာ မထင္မွတ္ပဲေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ႏုုတ္ေတာင္မဆက္ရဲေတာ့ပဲ ခင္ဗ်ားေ႐ွ႕ကေနတစ္ခ်ိဳးထဲ လစ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခင္ဗ်ား႐ွိေနတတ္တဲ့ ေနရာေတြကို သတိထားၿပီးေ႐ွာင္က်ဥ္ေနတတ္ခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပဲဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

<မင္းတေစ>