လိပ္ၿပာကိုလြမ္းတဲ့မုဆိုး

အဖိုးအိုက လိပ္ၿပာကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။

ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေသြးခုန္ႏႈံးတိုင္းစက္ဖန္သားၿပင္ေပၚမွ တစ္စထက္တစ္စတို၀င္သြားေနေသာ လိႈင္းအလွ်ားတို႔ကိုၾကည့္၍ အဖိုးအို၏ ေနာက္ဆံုးထြက္ခြါခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။

အဖိုးအို၏ အသက္ကိုမွီရန္ အခ်ိန္ကိုလု၍ ေမာင္းနွင္လာေသာ ကားတစ္စီးကလည္း မီးပိြဳင့္တစ္ခု၏ မီးစိမ္းၿပခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။

ဤေဆး႐ုံသံကုတင္ေပၚေရာက္႐ွိခ်ိန္မွစ၍ အဖိုးအို၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေကာ္ႏွင့္အေသကပ္ထားသကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္သက္စြာ႐ွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စူး႐ွေတာက္ပသည့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ တခ်က္မွအၿငိမ္မေနပဲ ေဆး႐ုံအၿပင္ဖက္ပန္းၿခံတစ္ခုလံုးကို ေ၀့၀ိုက္၍ တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ႐ွာေဖြေနခဲ့သည္။ သူ႔အေတြးေတြထဲမွာလည္း တစ္ေယာက္တည္း တီးတိုးစကားေတြ မြတ္သိပ္စြာေရ႐ြတ္ေနသည္။

“လိပ္ၿပာရယ္…ေရာက္လာပါေတာ့လား။ ငါ့မွာေတာ့ တစ္ဘ၀စာ ပန္းပြင့္ေတြ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ သီၿပီး မင္းကိုထိုင္မွ်ားေနခဲ့ရတာ။ ပြင့္ဖတ္ေတြၾကားမွာမ်ား မင္း....ပုန္းေအာင္းေနခဲ့တာလား….”

ဆရာ၀န္က တစ္ကိုယ္လံုးရစရာမ႐ွိေအာင္ အ႐ုိးေတြေၾကမႊေနေသာ အဖိုးအိုကို ဂ႐ုဏာသက္စြာၾကည့္ရင္း

"အဘကိုယ္တိုင္ သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ခူးရေလာက္ေအာင္ ဘာသီးေတြမိုလို႔လည္း အဘရာ"

"လိပ္ၿပာသီး"

"ဗ်ာ........လိပ္ၿပာသီး.........."

"ဟုတ္တယ္...လိပ္ၿပာသီးတက္ခူးတာ"

ဆရာ၀န္က အလန္႔တၾကားနွင့္ ေနာက္သို႔ေၿခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ရာ လိပ္ၿပာပံုပါေသာ အဖိုးအို၏ ေသာက္ေရခြက္ကို သူ႔လက္နွင့္ မေတာ္တဆတိုက္မိသြားသည္။

"ခြမ္း..."

မာေၾကာႄကြပ္ဆပ္ေနေသာ လိပ္ၿပာေတာင္ပံေတြ ၾကမ္းၿပင္ေပၚ အပိုင္းအစေတြအၿဖစ္လြင့္စင္၍ ၿပန္႔က်ဲသြားသည္။

အဖိုးအိုကေတာ့ သစ္ကိုင္းဖ်ားတြင္ နားေနေသာ လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းယူဖို႔အားထုတ္ရင္း ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ၿဖစ္ကာ သစ္ပင္ေပၚမွ ၿပဳတ္က်ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ မာေၾကာႄကြပ္ဆပ္ေနေသာ သူ႔အ႐ိုးမ်ား သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြင္း အပိုင္းအစေတြအၿဖစ္လြင့္စင္၍ ၿပန္႔က်ဲသြားခဲ့သည္။

လိပ္ၿပာႏွစ္တစ္ခုမွာ ေမြးခဲ့ေသာ အဖိုးအို လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ဖမ္းယူဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရင္း အခုေတာ့ ေဆး႐ုံတစ္ခုေပၚမွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္လိပ္ၿပာေတြ လြင့္ထြက္မသြားေအာင္ အားယူ၍တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ရၿပီ။

ဆရာ၀န္ကေတာ့ အဖိုးအို၏ အၿဖစ္အပ်က္ဆိုးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း လိပ္ၿပာလြင့္လုမတတ္ ခံစားေနရသည္။

"အင္းေလ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔မိသားစုကေတာ့ သူ႔အသက္ကိုမွီေလာက္ပါတယ္ေလ။ အဖိုးအိုကလည္း သူတို႔အလာကို အားတင္းၿပီးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ"

ဆရာ၀န္က ေမး႐ုိးႀကီးေတြတင္းခံရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေသာ အဖိုးအိုကိုၾကည့္၍ တီးတိုးေရ႐ြတ္ေနသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္ေတြးေနသလို အဖိုးအိုက သူ႔မိသားစုကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၿခင္းေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ အရာမွာ သူငယ္စဥ္ကတည္းက႐ွာေဖြေနခဲ့ေသာ အမည္းေရာင္
လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ပင္ၿဖစ္သည္။

လိပ္ၿပာမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာကိုမွ စိတ္၀င္စားခ်င္းမ႐ွိခဲ့ေသာသူ ဘ၀ကို လိပ္ၿပာေတာင္ပံေတြေအာက္၌ ပုန္းးခိုရင္းကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ လိပ္ၿပာအမ်ိဳးေပါင္း ၁၇၅၀၀ ႐ွိသည့္အနက္ အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးဆိုတဲ့ လိပ္ၿပာေတြကို လိုက္လံဖမ္းယူရင္း ၀တ္မံႈေတြၾကား၌သာ သူ႔ဘ၀ကို ၿမဳပ္ႏွံခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ သူ အလိုခ်င္ဆံုးခဲ့လိပ္ၿပာသည္ တစ္ကိုယ္လံုး၌ မဟူရာေရာင္မ်ား အတိၿပီးေနေသာ အမည္းေရာင္ လိပ္ၿပာဘုရင္မတစ္ေကာင္ပင္ၿဖစ္သည္။ ထိုအမည္းေရာင္လိပ္ၿပာဘုရင္မကို ေတာေတာင္ေတြထဲအထိ သူလိုက္လံ႐ွာေဖြခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေန႔ထိ သူ႐ွာမေတြ႔ခဲ့။

ထိုေန႔ကလည္း သူ႔အိမ္အၿပင္ဘက္ သစ္ပင္ေပၚ၌ အမည္းေရာင္ လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ လာနားေနတာကိုၿမင္ခဲ့ရၿပီး သူတသက္လံုး ႐ွာေဖြေနခဲ့ေသာ လိပ္ၿပာထင္၍ ရင္ေတြခုန္ခဲ့ရကာ ထိုလိပ္ၿပာကို ဖမ္းဆီးရန္ သူ အပင္ေပၚသို႔ ေလွကားေထာင္၍ အငမ္းမရ လွမ္းတက္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အနီးကပ္ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လိပ္ၿပာ၏ေတာင္ပံထိပ္နား၌ အၿဖဴေရာင္အစက္အေၿပာက္ အနည္းငယ္ပါ႐ွိေနသည္ကို စိတ္ပ်က္စြာၿဖင့္ သူေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပို၍ေသခ်ာေစရန္ ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ထပ္တိုးလိုက္စဥ္ သူ ေၿခေခ်ာ္၍ သစ္ပင္ေပၚမွ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးႏွင့္ ၿပဳတ္က်ခဲ့ရၿခင္းၿဖစ္သည္။

တကိုယ္လံုး႐ွိ အ႐ုိးမ်ားက်ိဳးေၾကကာ သူေမ့ေၿမာသြားခဲ့ၿပီး သူ႔ၿခံအလုပ္သမားက သူ႔ကိုေဆး႐ုံသို႔ အေရးေပၚလိုက္ပို႔ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ သူခ်က္ခ်င္းမေသနိုင္ေသးပဲ အနည္းငယ္သတိရလာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ထိုမေတြ႔႐ွိခဲ့ရေသးေသာ လိပ္ၿပာကိုသာ တမ္းတေနခဲ့မိသည္။

ဆရာ၀န္က ဒီအတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေနရတာကို လိပ္ၿပာမလံုေတာ့ပဲ ကုတင္ေၿခရင္းမွ အဖိုးအို၏လူနာမွတ္တမ္းကို ္လွန္ေလာ၍ ၾကည့္႐ႈေနလိုက္သည္။

အမည္ - ဦးလြမ္းလိပ္ၿပာ
အဖအမည္-ဦးပန္းခ်စ္
ေမြးသကၠရာဇ္-၂၀.၀၂.၁၉၄၂
အလုပ္အကိုင္-လိပ္ၿပာေဗဒပါရဂူ
ေနရပ္လိပ္စာ- အမွတ္(၁၉၆)၊ သတိပ႒ာန္လိပ္ၿပာလမ္းသြယ္၊ ေငြလိပ္ၿပာေဂဟာ
.........................................
.........................................
.........................................
.........................................
.........................................
လူနာ႐ွင္- ေဒၚ၀တ္မံႈပြင့္
ေတာ္စပ္ပံု-သမီး
ဖုန္းနံပါတ္-၀၁၂၀၀၅၈၇
ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာ - ေ႐ႊလိပ္ၿပာစားေသာက္ဆိုင္၊ အမွတ္(၁၂၇)၊ ပန္းၿခံလမ္း

ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ၀န္က တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားသလိုႏွင့္
"အၿပင္မွာ ေလစိမ္းေတြ တိုက္ေနတယ္ အဘရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပတင္းေပါက္ကို ပိတ္လိုက္ပါရေစ"

အဘိုးအိုက နာက်င္ကိုက္ခဲေနေသာ သူ႔ဦးေခါင္းကို လႈပ္သည္ဆို႐ုံမွ်လႈပ္ၿပရင္း သူသေဘာမတူေၾကာင္းကို အခ်က္ၿပလိုက္သည္။

"လိပ္ၿပာေတြက ေလစိမ္းေတြ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာပဲေပ်ာ္တာ။ တစ္ကမာၻလံုးမွာ ေလစိမ္းေတြတိုက္ေနၾကပါေစ"

ဆရာ၀န္က ဘာကိုမွနားမလည္နိုင္ေတာ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူကေတာ့ သူ႔မိသားစုေတြ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္အထိ အဖိုးအို၏အသက္ကို ရသေလာက္ဆြဲဆန္႔ထားခ်င္သည္။

ၿပတင္းေပါက္ေတြကေတာ့ လိပ္ၿပာေတြေတာင္ပံခတ္ေနသလို တဖ်တ္ဖ်တ္နွင့္ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း နံရံကိုလာ၍ ႐ုိက္ခတ္ေနၾကသည္။

တၿဖည္းၿဖည္းႏွင္ အဖိုးအို၏ အသက္႐ႈသံေတြၿပင္းလာသည္။ ဆရာ၀န္ကနားက်ပ္ကိုယူ၍ အဖိုးအို၏ရင္ဘတ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အသံေတြက သူၾကားဖူးေနၾက အသံေတြမဟုတ္။ ၀ီေခၚေနေသာအသံေပါင္းစံုက အဖိုးအို၏ရင္ဘတ္ထဲတြင္ လိပ္ၿပာအေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ံသန္းေနသည့္ အသံမိ်ဳး..။
ပန္းေပါင္းစံု ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနေသာ လိပ္ၿပာဥယာဥ္ႀကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္႐ွိသြားသလို သူခံစားလိုက္ရသည္။ အဘိုးအိုကေတာ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို လိပ္ၿပာေတြေတာင္ပံယွက္၍ အနားယူေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳး ရင္ဘတ္ေပၚေခြတင္ကာ အၿပင္သို႔ၿငိမ္သက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ ၿဖစ္သည္။
လိပ္ၿပာကေတာ့ ေရာက္မလာေသး...........။

"ဖိုးဖိုးႀကီးဆီ မေရာက္ေသးဘူးလား ေမႀကီးရဲ႕"

ရင္ဘတ္တြင္ ေ႐ႊေရာင္လိပ္ၿပာပံု ရင္ထိုးေလးထိုးထားေသာ ကေလးငယ္က လိပ္ၿပာေရာင္စံုပံုလွလွေလးေတြပါေသာ စာအုပ္ကိုလွန္ၾကည့္ေနရင္း ကားေမာင္းေနေသာ မိခင္ကိုလွမ္း၍ေမးလိုက္သည္။

"ေရာက္ေတာ့မွာပါ သမီးရယ္။ ေဟာ...ဟိုေရွ႕က ပန္းၿခံႀကီးေက်ာ္ရင္ သမီးရဲ႕ ဖိုးဖိုးႀကီးကို တင္ထားတဲ့ေဆး႐ုံကို ေရာက္ၿပီကြယ့္"

ေရႊလိပ္ၿပာစားေသာက္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ေဒၚ၀တ္မံႈပြင့္တစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းမ်ားနွင့္ အလုပ္ပိေန၍ သူမ၏အေဖနွင့္ မေတြ႔ခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခုလည္း မအားတဲ့ၾကားက သူ႔အေဖ သစ္ပင္ေပၚကၿပဳတ္က်ၿပီးေဆး႐ုံ ေရာက္ေနတယ္ၾကားေသာေၾကာင့္သာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုၿပစ္၍ ေဆး႐ုံသို႔ ကမန္းကတန္းထြက္လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံ၀င္းအေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားကိုလိပ္ၿပာေကြ႔ေကြ႔ကာ ေဆး႐ုံ၀င္းထဲသို႔ ကားေခါင္းကို တည္၍ရပ္လိုက္္သည္။

အဖိုးအို၏ ဦးေခါင္းေတြကေတာ့ တည္လို႔မရေလာက္ေအာင္ပင္ ညႊတ္က်လုမတတ္ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အၿပင္ဘက္ပန္းၿခံထဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာမည့္ လိပ္ၿပာကို သဲႀကီးမဲႀကီး႐ွာေဖြေနဆဲၿဖစ္သည္။ လိပ္ၿပာကေတာ့ ေရာက္႐ွိမလာေသး။

တစ္ကိုယ္လံုးေဖာ္ၿပလို႔မရေအာင္ နာက်င္သည့္ဘ၀မွ သူထြက္ခြါသြားခ်င္လွၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေ၀ဒနာကို တင္းမခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး အဖိုးအို စိတ္ေတြကို ၿဖည္းၿဖည္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။

ေသြးခုန္နႈံးစက္မွ တတီတီၿမည္လာတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့မွ ဆရာ၀န္လည္း ေတြးေတာေနရာမွ သတိၿပန္၀င္လာသည္။ အဖိုးအိုရဲ႕ရင္ဘတ္ကို သူထိန္႔လန္႔တၾကား နားက်ပ္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယခင္ကတ၀ီ၀ီၿမည္ေနခဲ့ေသာ အသံမ်ား မ႐ွိေတာ့။ လိပ္ၿပာေတြ အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။
သို႔မဟုတ္ အၿခားတေနရာသို႔ ၀တ္မႈံကူးရန္ အုပ္စုလိုက္ထြက္ခြါသြားၾကၿပီ။

ဆရာ၀န္က အၿဖဴေရာင္အ၀တ္စကို အဖိုးအို၏ မ်က္နွာေပၚသို႔လႊမ္းခ်ံဳေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူအေသအေပ်ာက္စာရင္းသြင္းရန္ ေဆး႐ုံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံခန္းသို႔ ထြက္ခြါလာခဲ့သည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ေတာ့ တိုင္ကပ္နာရီခ်ိန္သီး႐ုိက္သံတစ္ခုသာ ေလးေလးမွန္မွန္ၿဖင့္ထြက္ေပၚေနသည္။
သို႔ေသာ္ အဖိုးအိုကေတာ့ မၾကားနိုင္ေတာ့။

ေနာက္ဆံုး၌ လိပ္ၿပာကေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။ အေတာင္ေညာင္းေနေသာ အမည္းေရာင္လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းအတြင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၀ဲပ်ံရင္း နားခိုစရာ တစ္ေနရာကိုလိုက္လံ၍ ႐ွာေဖြေနခဲ့သည္။ ႐ွင္းသန္႔ေသာ အၿဖဴေရာင္ အ၀တ္စတစ္ခုကိုေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနွင့္ သူ႔အေတာင္ေတြခ်က္ခ်င္း႐ုတ္ကာ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ထိုေနရာေပၚသို႔ၿပစ္တင္လိုက္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာၿဖင့္ အနားယူေနလိုက္သည္။

လိပ္ၿပာရပ္ေနေသာေနရာသည္ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာက တစ္စံုတစ္ခုကို မြတ္သိပ္စြာေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အဖိုးအို၏ မ်က္လံုးတစ္စံုတည္ရွိရာ ေနရာပင္ၿဖစ္သည္။

ထိုလိပ္ၿပာကား အဖိုးအို ဘ၀တစ္ခုလံုး ေစာင့္ေမွ်ာ္႐ွာေဖြေနခဲ့ေသာ လိပ္ၿပာဘုရင္မ (ေခၚ) ၀ိညာဥ္လိပ္ၿပာပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။

<မင္းတေစ>